Μαρία Καρυστιανού: «Θέλω να έρθει στα όνειρα μου. Παίρνω δύναμη από την υπόσχεση που της έδωσα για δικαίωση»

Η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα που έχασε την κόρη της Μάρθη στο δυστύχημα των Τεμπών, μιλά για την υπόσχεση δικαίωσης που της έδωσε και για τη δύναμη που αντλεί από τη μνήμη της. Αντιμετωπίζοντας τη θλίψη της και με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας, μοιράζεται τις σκέψεις και τα συναισθήματά της, με στόχο να μη λησμονηθούν τα θύματα και να αποδοθούν ευθύνες.

Αγώνας για δικαιοσύνη

Από τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου, η ολιστική παιδίατρος Μαρία Καρυστιανού παλεύει να διαχειριστεί την απώλεια της 20χρονης κόρης της, Μάρθης, η οποία ήταν μία από τις 57 ψυχές που χάθηκαν στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Έχοντας υποσχεθεί στην κόρη της ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για τη δικαίωσή της, η Μαρία Καρυστιανού δεν παραιτείται από αυτό τον στόχο. Ως Πρόεδρος του συλλόγου Τέμπη 2023, δηλώνει πως η ευθύνη ξεπερνά τον σταθμάρχη Λάρισας και απαιτεί πλήρη διαλεύκανση και απόδοση ευθυνών σε όλους τους εμπλεκόμενους.

Οι τελευταίες στιγμές πριν την τραγωδία

Ποιες ήταν οι τελευταίες στιγμές που θυμάστε με την Μάρθα; Είχατε συνομιλήσει πριν γίνει το δυστύχημα; Είχατε κάποιο προαίσθημα για εκείνη την ημέρα;

Η Μάρθη κατέβηκε για εκδρομή μαζί με την κολλητή της στην Πάτρα και οι τελευταίες στιγμές μαζί της ήταν μέσω τηλεφώνου και viber.

Μιλήσαμε για θέματα της σχολής της και για το βιογραφικό που ήθελε να φτιάξει για μια part time δουλειά. Εκείνη την Τρίτη, μιλήσαμε με μηνύματα 3-4 φορές. Ήταν χαρούμενη. Περνούσαν πολύ καλά. Δεν είχα προαίσθημα για κάτι κακό, αλλά εκείνη την ημέρα αισθανόμουν περίεργα… Δεν είχα διάθεση ούτε μια γουλιά νερό, να πιώ. Νόμιζα ότι θα αρρωστήσω.

Με πήρε τηλέφωνο γύρω στις εφτά το απόγευμα, αλλά δεν το σήκωσα γιατί εξέταζα και μετά με ξαναπήρε στις εννιά για να μου πει ότι έχουν καθυστέρηση και να με ρωτήσει αν θα ήμουν σπίτι να της ανοίξω, γιατί δεν είχε κλειδιά. Η όλη συνομιλία που ήταν δυσχερής, επειδή μάλλον δεν υπήρχε καλό σήμα, κράτησε λιγότερο από λεπτό.

Είναι τόσο τραγικό… γιατί ποτέ δεν μιλούσαμε τόσο λίγο… Το τελευταίο τηλεφώνημα κράτησε λιγότερο από λεπτό…

Η απώλεια και η μάχη να κρατηθεί η μνήμη ζωντανή

Πώς διαχειρίζεστε την απώλεια της κόρης σας; Είστε μια δραστήρια γυναίκα που από την πρώτη στιγμή της τραγωδίας έχετε βρεθεί στο προσκήνιο παλεύοντας να δικαιωθεί η μνήμη του παιδιού σας και των υπολοίπων θυμάτων και να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Τι σκέψεις κάνετε καθημερινά για την Μάρθη; Την βλέπετε στα όνειρα σας;

Παλεύω να διαχειριστώ την απώλεια της. Είναι εξάλλου τόσο νωρίς ακόμη. Πώς μπορείς, άλλωστε, να διαχειριστείς την απώλεια του παιδιού σου… όταν ακόμα και η σκέψη ότι κάτι κακό μπορεί να του συμβεί, είναι τρομακτική. Παίρνω δύναμη από την έντονη επιθυμία μου για δικαίωση και από το γεγονός ότι πρέπει να είμαι δυνατή για το γιο μου.

Καθημερινά, η σκέψη που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Μάρθη μου, είναι η τιμωρία των υπευθύνων. Είναι ο σκοπός της ζωής μου και η υπόσχεση που της έχω δώσει από την πρώτη μέρα.

Παρόλο που -σχετικά νωρίς- επέστρεψα στο ιατρείο διότι η επαφή με τα παιδιά και τους γονείς με βοηθάει πολύ να περάσει η ημέρα… το βράδυ, καθώς πλησιάζει η ώρα του δυστυχήματος, νιώθω τον πιο βαθύ πόνο και την πιο μεγάλη απελπισία…. όχι μόνο που δεν μπορώ να την δω, να την ακούσω, να την αγκαλιάσω, αλλά που δεν θα μπορέσω να τα κάνω ποτέ ξανά.

Εκείνη είναι η ώρα η δική μου και η δική της. Μπορώ να την φανταστώ, να της ζητήσω συγγνώμη για καθεμία φορά που την στενοχώρησα και μέσα από το κλάμα και τον οδυρμό, έρχεται η ηρεμία και η παροδική γαλήνη της νύχτας. Ο ύπνος, που τελικά έρχεται λόγω εξάντλησης και φαρμάκων, φέρνει την έντονη επιθυμία και ελπίδα να την δω.

Περίμενα ότι από την πρώτη μέρα κιόλας θα την έβλεπα, αλλά δυστυχώς δεν την έχω δει ακόμα. Με πληγώνει αυτό. Ελπίζω κάποια στιγμή να την δω, να την βλέπω κάθε μέρα. Θέλω να είναι το μοναδικό όνειρο που θα βλέπω για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Στήριγμα για τον γιο της

Είστε μητέρα ενός ακόμη παιδιού. Πώς διαχειρίζεται εκείνος την απώλεια της αδελφής του και πόσο εύκολο είναι να διατηρηθούν οι ισορροπίες στο σπίτι;

Έχω ένα γιο, ο οποίος είναι τρία χρόνια μεγαλύτερος από την Μάρθη μου. Τελείωσε πολιτικές επιστήμες και μάλιστα, η ορκωμοσία, ήταν το τελευταίο πράγμα που συζήτησαν μεταξύ τους την Τρίτη 28/2.

Είχε σκοπό να της το ανακοινώσει όταν θα την έβλεπε, αλλά δεν κρατήθηκε και της το είπε όταν μίλησαν γιατί γνώριζε ότι θα χαιρόταν πολύ. Τον λάτρευε και το ήξερε. Είναι αρκετά ζορισμένος και προσπαθεί με ψυχολόγους. Μου λέει ότι παίρνει δύναμη από εμένα και με θεωρεί πολύ γενναία. Έτσι, εκτός τον αγώνα για την δικαίωση της Μαρθούλας μου, πρέπει να φαίνομαι δυνατή για να στηρίξω τον γιο μου.

Δεν ξέρω πώς μπορεί να κρατηθούν ισορροπίες σε ένα σπίτι μέσα στο οποίο συνέβη κάτι τόσο τραγικό. Εμείς δεν έχουμε καταφέρει να το διαχειριστούμε ακόμη και το σπίτι έχει κλείσει προς το παρόν. Μένουμε αλλού. Το σπίτι και το δωμάτιό της έχουν μείνει ακριβώς όπως τα άφησε όταν έφυγε για εκείνη την εκδρομή….

Τα όνειρα της Μάρθης

Ποια ήταν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες της 20χρονης Μάρθης;

Ένα κορίτσι γεμάτο όνειρα, φιλοδοξίες και αγάπη για καθετί συναρπαστικό και ενδιαφέρον. Ήθελε να τα κάνει όλα πολύ γρήγορα. Λες και ήξερε… Η Μάρθη ήταν φοιτήτρια ειδικής αγωγής και όνειρό της ήταν να ανοίξει ένα δικό της νηπιαγωγείο. Όποτε δεν είχε υποχρεώσεις της άρεσε να ταξιδεύει… με τρένο φυσικά. Σε αυτό συμφωνούσα και προέτρεπα και εγώ καθώς το θεωρούσα το ασφαλέστερο μέσο για να ταξιδέψει…

Οι στόχοι του συλλόγου Τέμπη 2023

Είστε πρόεδρος του νεοϊδρυθέντος σύλλογου Τέμπη 2023. Ποιοι είναι οι στόχοι

του συλλόγου και ποια θα είναι τα επόμενα βήματα σας προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες και να τιμωρηθούν όσοι είναι υπεύθυνοι για το δυστύχημα; Θεωρείτε ότι θα αποδοθεί πραγματικά δικαιοσύνη; Πώς μπορεί ο κόσμος να συνδράμει στο έργο σας;

Ο σύλλογος ιδρύθηκε με κύριο σκοπό να ενώσει όλους εμάς, ώστε να μπορέσουμε να πετύχουμε την δικαίωση. Επίσης, θεωρήσαμε, ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει ως φόρος τιμής για να μην ξεχαστούν ποτέ αυτά τα παιδιά που έφυγαν τόσο άδικα, από παραλήψεις ενός εγκληματικού και διεφθαρμένου κράτους.

Δεν εθελοτυφλώ, είμαι άνθρωπος με κριτική σκέψη και λογική και γνωρίζω πολύ καλά για την διαφθορά στη δικαιοσύνη. Όταν ένα έγκλημα αφορά και πολιτικούς είμαι πάρα πολύ επιφυλακτική στο κατά πόσο η δικαιοσύνη θα μπορέσει αμερόληπτα να κάνει τη δουλειά της.

Δεν σας κρύβω ότι μέχρι στιγμής, προσωπικά, δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένη από τις μέχρι τώρα ενέργειες της δικαιοσύνης.

Ο κόσμος, από την άλλη, από την πρώτη στιγμή στάθηκε δίπλα μας. Ένιωσε τον πόνο μας, αισθάνθηκε την οργή μας, καθώς φαντάστηκε τον εαυτό του ή τους δικούς του επιβάτες σε αυτό το τρένο. Σκεφτείτε κάθε καλοκαίρι πόσα νέα παιδιά παίρνουν το τρένο για να πάνε στις κοντινές παραλίες της περιοχής, πόσοι τουρίστες και φυσικά όλοι εμείς. Όλοι εν δυνάμει θύματα ενός δυστυχήματος, που όσοι ήξεραν…. περίμεναν να συμβεί.

Το δυστύχημα των Τεμπών είναι αποτέλεσμα της χρόνιας διαφθοράς και του τέλματος που έχει βυθιστεί η κοινωνία μας…. Οι πολίτες που ενοχλούνται από την διαφθορά έχουν πληγωθεί βαθύτατα και από αυτό το έγκλημα.

Ζητάμε λοιπόν την υπογραφή τους στην ψηφιακή πλατφόρμα συλλογής υπογραφών change.org για να γίνει συνταγματική αναθεώρηση και κατάργηση του νόμου περί βουλευτικής και υπουργικής ασυλίας, ώστε απέναντι στην δικαιοσύνη να είμαστε όλοι ίσοι.

Μήνυμα στις μαμάδες που θρηνούν

Η φετινή ημέρα της μητέρας είναι διαφορετική για εσάς. θρηνείτε την απώλεια της κόρης σας. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε σε όσες μαμάδες βιώνουν αντίστοιχες καταστάσεις; Οι αναμνήσεις είναι αυτές που σας δίνουν δύναμη να συνεχίσετε και να μην λυγίσετε;

Κάθε γιορτή, κάθε αργία είναι για εμένα μια περίοδος βαθιάς θλίψης και απελπισίας, καθώς η απουσία της είναι εντονότερη. Προσπαθώ να θυμάμαι όλες τις στιγμές μας και τις χαρούμενες και τις πιο δύσκολες και σκέφτομαι ότι θα έδινα τα πάντα για να κρατούσαν λίγο ακόμα.

Θυμάμαι τις φορές που ένιωθα απογοήτευση και θυμό και τώρα ξέρω ότι δεν άξιζε τίποτα… αλλά ότι ήμουν τυχερή γιατί είχα δίπλα μου το μόνο που αξίζει… Τα παιδιά μου.

Τώρα μου έμεινε μόνο η οδυνηρή σιωπή από την απώλεια της κόρης μου… Μια απώλεια που δεν αναπληρώνεται… Μια σιωπή που δεν συνηθίζεται… Δεν πιστεύω ότι ο χρόνος είναι γιατρός… Πιστεύω ότι απλά συνηθίζεις τον πόνο και μαθαίνεις να ζεις με αυτόν. Δεν γιατρεύεσαι ποτέ.

Τι να πω στις μανούλες που έχουν βιώσει τον ίδιο πόνο; Μόνο εμείς ξέρουμε ότι οι αναμνήσεις και τα όνειρα θα μας βοηθήσουν να συνεχίσουμε στη ζωή. Μέχρι να φτάσει εκείνη η τελευταία ημέρα, η μέρα της συνάντησης. Τότε θα είμαστε ξανά χαρούμενες…

Πηγή: infokids.gr