Όχι δεν κλαίμε, κάτι μπήκε στο μάτι: Το ποίημα που έκανε τον Άγιο Παΐσιο να χειροκροτήσει (video)

Το ποίημα του Γιώργου Δροσίνη «Τι λοιπόν;» συγκίνησε βαθιά τον Άγιο Παΐσιο τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, φτάνοντας στο σημείο να το χειροκροτήσει. Η συγκινητική αυτή στιγμή παρουσιάστηκε μέσα από τη σειρά του Mega «Άγιος Παΐσιος, Από τα Φάρασα στον Ουρανό».

Η σειρά που άγγιξε τους τηλεθεατές

Η τηλεοπτική παραγωγή του Mega κατάφερε να ενώσει ανθρώπους με διαφορετικά πιστεύω γύρω από την προσωπικότητα του Αγίου Παϊσίου. Ο βίος του, γεμάτος ανιδιοτελή αγάπη, αφοσίωση στον Χριστό και προσφορά στον συνάνθρωπο, προβλήθηκε με σεβασμό και αυθεντικότητα, συγκινώντας και προβληματίζοντας.

Οι τελευταίες στιγμές του Αγίου Παϊσίου

Κατά τις τελευταίες ημέρες της επίγειας ζωής του, ο Άγιος βρισκόταν στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στη Σουρωτή, κοντά στα Βασιλικά της Θεσσαλονίκης. Εκεί, οι μοναχές του μοναστηριού του στάθηκαν με αγάπη και φροντίδα, προσφέροντάς του όλα όσα χρειαζόταν για την ανάρρωση και την πνευματική του ηρεμία.

Η απαγγελία που συγκίνησε

Μέσα σε αυτό το ήσυχο και ιερό περιβάλλον, μία μοναχή απήγγειλε στον Άγιο το ποίημα του Γιώργου Δροσίνη με τίτλο «Τι λοιπόν;». Ο Άγιος Παΐσιος, φανερά συγκινημένος, χειροκρότησε – μια κίνηση σπάνια για εκείνον – αποκαλύπτοντας τη βαθιά σύνδεσή του με το μήνυμα του ποιήματος.

@nikossergianopoulos

Καλό και ευλογημένο Πάσχα σε όλους!

♬ πρωτότυπος ήχος – Nikos Sergianopoulos

Το ποίημα του Γιώργου Δροσίνη

Τι λοιπόν, της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι’ από ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίσαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;
Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;
Κι’ αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτα άλλο; Στερνό μας απόρριμμα
το κορμί που πετιέται και λιώνει;
Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει;
Κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρα απ’ τον τάφο αρχίζει;
Η ψυχή ταξειδεύτρα μεσ’ τ’ άπειρο
σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει;
που ανεβαίνει στα νέφη απ’ τα πέλαγα
κι απ’ τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;
Κι αντί να ‘ρθει μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μια αβράδιαστη μέρα;
Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο;
Κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είναι αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;