Κάσος: Καθηγήτρια χορού καταγγέλλει ότι της έκοψαν πρόστιμο 300 ευρώ για… επτά πεταλίδες

Η Ελίζα Πάλλη περιγράφει την περιπέτειά της όταν βγήκε για έναν περίπατο στο ακριτικό νησί

Ήταν σχεδόν πριν από δύο χρόνια όταν η πρωτοβουλία μιας καθηγήτριας χορού να διδάξει κλασσικό μπαλέτο στα δέκα κοριτσάκια του νησιού της Κάσου κάνει τον γύρω τηλεοπτικών εκπομπών και γίνεται πρώτο θέμα στα social media.

Εκείνη την περίοδο, πολλοί είναι αυτοί που συγκινούνται από το έργο της συμβάλλοντας με διάφορους τρόπους στην συνέχισή του. Σήμερα, η ίδια γυναίκα τιμωρείται από το Λιμεναρχείο Κάσου με πρόστιμο 300 ευρώ επειδή ξεκόλλησε μερικές πεταλίδες από κάποιον βράχο επειδή… πείνασε!

Ας με πάνε φυλακή! Αυτό θα μείνει από την Κάσο…

Περίοδος lockdown λόγω κορωνοϊού. Στην ακριτική Κάσο, η καθηγήτρια χορού, Ελίζα Πάλλη βγαίνει για τον καθορισμένο και επιτρεπόμενο από τις Αρχές περίπατο για «λόγους σωματικής άσκησης».

Έναν περίπατο που λίγο αργότερα «κοστολογείται» από άνδρες του Λιμενικού για… 300 ευρώ: «Κάθε μέρα, σχεδόν ευλαβικά λόγω κάποιων αναπνευστικών προβλημάτων που με ταλαιπωρούν εδώ και χρόνια, έκανα τη βόλτα μου στο τετράγωνο γύρω από το σπίτι μου το οποίο βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα», λέει η κυρία Πάλλη εξιστορώντας το χρονικό της απίστευτης αυτής ιστορίας και συνεχίζει:

«Κάποια στιγμή, επειδή πείνασα, κι επειδή τα πράγματα σε οικονομικό επίπεδο είναι πολύ δύσκολα για εμένα αυτή την εποχή, έβγαλα από τον βράχο γύρω στις 7 πεταλίδες. Ξαφνικά, ήρθαν δίπλα μου δύο άνδρες του Λιμενικού, κανείς τους δεν είναι Κασίωτης, ρωτώντας με: “Τι μάζεψες;”. Όταν τους απάντησα γελώντας “Πεταλίδες”, μου είπαν πως είναι παράνομο “και επειδή κρατάς μαχαίρι και αντιμίλησες θα σου κόψουμε πρόστιμο”.

Σάστισα. Τους είπα ότι δεν υπάρχει κάποια ειδική σήμανση, πως όλοι στο νησί μαζεύουν καθημερινά πεταλίδες τόσα χρόνια τέτοια εποχή και ότι οι ταβέρνες της περιοχής είναι χρόνια γεμάτες από πεταλίδες τέτοια εποχή. Συνέχισαν να μου λένε πως θα έπρεπε να το έχω ακούσει στην τηλεόραση, ότι επειδή βγήκα στην ακρογιαλιά όπου απαγορεύονται οι βόλτες θα πληρώσω πρόστιμο 150 ευρώ και… 150 ευρώ για τις πεταλίδες, δηλαδή 300 ευρώ!

Όταν δε μου είπαν “έλα να πάρεις το πρόστιμο” δεν ήμουν ικανή να αρθρώσω λέξη από το σοκ! Η Κάσος είναι ένα τόσο δα νησί, η θάλασσα είναι το σπίτι μας, η βόλτα μου ήταν γύρω από το τετράγωνο και το χαρτί για την σωματική άσκηση δεν το κοίταξαν καν…

Δεν έγινε μία σύσταση, κατευθείαν πρόστιμο. Λυπάμαι πολύ που σε έναν ακριτικό βράχο με 5 ανθρώπους όπου παλεύουμε με νύχια και με δόντια για να επιβιώσουμε και που με θυσίες μόνο αντέχουμε, σε ένα τόπο που έχω δώσει και την ψυχή μου για τα παιδιά, να συμπεριφέρονται έτσι δίνοντας μου 300 ευρώ πρόστιμο.

Εκανα ένσταση αλλά θέλουν τα 300 ευρώ και μάλιστα σε 30 μέρες. Πρέπει η Κάσος να είναι περήφανη για τους σπουδαίους αυτούς άνδρες. Μπράβο! Βλέπετε δεν μπορούν να ασχοληθούν με τις νεκρές φώκιες και τα νεκρά δελφίνια που ανθρώπινο χέρι δολοφόνησε πριν από λίγες μέρες στα μέρη μας… η βόλτα μου και οι 7 πεταλίδες ήταν το μεγάλο τους ζήτημα! Εγώ, αυτή την στιγμή δεν μπορώ να πληρώσω ούτε το ενοίκιο μου, ούτε το σούπερ μάρκετ στο οποίο είμαι με τεφτέρι. Αν θέλουν να με πάνε φυλακή για 12 (όπως εκείνοι μέτρησαν) πεταλίδες, ας με πάνε. Εγώ αυτά τα χρήματα, δεν έχω να τα δώσω…»

Η ιστορία της σπουδαίας Ελίζας στην ακριτική Κάσο

Κάσος, οκτώ χρόνια πριν. Δέκα κοριτσάκια από τα συνολικά τριάντα περίπου παιδιά του νησιού περιεργάζονται με απορία μία γυναίκα που στέκει απέναντί τους. Είναι “ξένη” στον τόπο τους, μπαλαρίνα στο επάγγελμα, όμορφη πολύ. Μιλάει ήρεμα, κινείται αργά, πετάει στον αέρα γαλλικές εκφράσεις που κάνουν τα παιδιά να γελούν αμήχανα ενώ γεμίζει το χώρο με μελωδίες του Τσαϊκόφσκι. Τα παιδιά βάζουν τα κλάματα. Μοιάζουν τρομοκρατημένα, δεν έχουν ξανακούσει ποτέ κλασική μουσική, εκείνη τα παίρνει από το χέρι και τους μαθαίνει τα πρώτα βήματα μυώντας τα στον μαγικό κόσμο του μπαλέτου.

Λίγο αργότερα, η “ξένη” συστήνεται και στους μεγάλους: Το όνομά της Ελίζα Πάλλη,  και το όνειρό της να εγκατασταθεί μόνιμα στο ακριτικό αυτό νησί διδάσκοντας στα παιδιά μπαλέτο. Τα τελευταία, πέρα από το σχολείο δεν έχουν άλλωστε καμία δραστηριότητα.

Οι κάτοικοι την “αγκαλιάζουν” αμέσως κι εκείνη ξεκινά να παραδίδει μαθήματα στην αποθήκη ενός club που το χειμώνα παραμένει κλειστό. Στο χώρο διδασκαλίας δεν υπάρχουν μπάρες, ούτε καθρέφτες, ούτε ξύλινο πάτωμα, ούτε καν θέρμανση. Τα παιδιά μαθαίνουν μπαλέτο σε πάγκους, καρέκλες, τραπέζια κι ένα… μαρμάρινο δάπεδο. Δεν τα νοιάζει, είναι ευτυχισμένα. Η δασκάλα τους θέλει ωστόσο για εκείνα το καλύτερο δυνατό. Οι μπαλαρίνες της είναι καλές, ορισμένες διαθέτουν όλα τα φόντα για μία μεγάλη καριέρα στο κλασικό μπαλέτο. Το ότι γεννήθηκαν εκεί δεν δικαιολογεί τη ματαίωση των ονείρων τους.

Γνωρίζοντας ότι κανείς αρμόδιος δεν θα σταθεί αρωγός στην προσπάθειά της, πριν από δύο χρόνια, η Ελίζα Πάλλη, φτιάχνει ένα ημερολόγιο, το πουλά σε φίλους και γνωστούς, ζητά μέσω των social media τη βοήθεια όλων.

Κάποιες παλιές της μαθήτριες από την Αθήνα, ιδιοκτήτριες πλέον σχολών χορού, “απαντούν” στην έκκληση της στέλνοντας μπάρες στο ακριτικό νησί, τα χρήματα που μαζεύονται από την πώληση των ημερολογίων μετατρέπονται σε ξύλινο δάπεδο, η προσπάθεια της έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά.

Οι μητέρες των παιδιών στέκονται στο πλάι της, οι μπαμπάδες εργάζονται νυχθημερόν προκειμένου το μάρμαρο να “ντυθεί” με ξύλο , όλο το νησί μετατρέπεται σε μια γροθιά σπάζοντας τους καθρέφτες της κρατικής αδιαφορίας απέναντι στο καλύτερο αύριο αυτών των σπουδαίων παιδιών. Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα, παιδικά χαμόγελα ανθίζουν στην πρώτη μεγάλη εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες ημέρες στην Κάσο, οι μικρές μπαλαρίνες με την μεγάλη αυτή δασκάλα αποτελούν πλέον την τρανότερη απόδειξη ότι τα σπουδαία πράγματα γεννιούνται πρωτίστως από το μεράκι, το πείσμα και την αγάπη ανθρώπων με όραμα…

protothema.gr