Γιάννης Αϊβάζης για τη μάχη του με τον καρκίνο: «Θυμάμαι πάρα πολύ τους γονείς μου να κλαίνε» (video)

Ο Γιάννης Αϊβάζης μίλησε για πρώτη φορά ανοιχτά για τη σκληρή παιδική του εμπειρία με τον καρκίνο, αλλά και για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μεγαλώνοντας, παλεύοντας να σταθεί στα πόδια του και να κυνηγήσει τα όνειρά του.

Η σπάνια μορφή καρκίνου και η νοσηλεία

Ο γνωστός ηθοποιός βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «This Celebrity Show» και μοιράστηκε με τον Χρήστο Κούτρα μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του: τη μάχη του με τον καρκίνο στην παιδική ηλικία.

«Είχα διαγνωστεί με σπάνια μορφή καρκίνου όταν ήμουν 6 χρονών. Θυμάμαι τα πάντα. Θυμάμαι πάρα πολύ τους γονείς μου να κλαίνε, εμένα να πονάω κατά τη διάρκεια των θεραπειών. Θυμάμαι παιδιά από τον θάλαμό μου να φεύγουν, όπως και τη μέρα που έφυγα από το νοσοκομείο. Έμεινα μέσα έναν χρόνο. Ήμουν τυχερός και με βοήθησε ο Θεός και οι γονείς μου να το προσπεράσω. Αυτό, νομίζω, είναι που σε κάνει πιο δυνατό, γενικά, στο να βλέπεις τα πράγματα. Πέρασε».

Η απουσία ψυχολογικής υποστήριξης

Ο Γιάννης Αϊβάζης αναφέρθηκε και στην έλλειψη ψυχολογικής στήριξης που υπήρχε εκείνη την εποχή:

«Δεν είχα ψυχολογική υποστήριξη από ειδικό, τότε δεν υπήρχε. Ο πατέρας μου με πήγε σε ένα εξειδικευμένο κέντρο στο Λονδίνο, αφού ολοκλήρωσα όλες τις θεραπείες στην Ελλάδα και ακόμα θυμάμαι το χαμόγελο του γιατρού που είπε: “Το παιδί δεν έχει τίποτα”».

Η σκιά της ασθένειας δεν φεύγει ποτέ

Παρόλο που η ασθένεια ανήκει πια στο παρελθόν, η εμπειρία δεν ξεχνιέται:
«Όσο και να μη θες, το κουβαλάς. Το κουβαλάς και όσο μεγαλώνεις σκέφτεσαι αν θα ξαναβγεί. Τώρα δεν το έχω άγχος, πιστεύω πολύ σε εμένα, στον Θεό και ψάχνομαι γενικά. Πρέπει να κάνουμε προληπτικές εξετάσεις. Όλα αυτά τα χρόνια είμαι καλά!».

Η ανάγκη για οικονομική ανεξαρτησία

Ο Γιάννης Αϊβάζης μίλησε και για την ανάγκη του να σταθεί οικονομικά στα πόδια του από πολύ μικρή ηλικία:

«Ο άνθρωπος για να επιβιώσει δεν γεννιέται ούτε ηθοποιός ούτε για να βγάζει χρήματα από τη δουλειά του. Πρέπει να επιβιώσεις. Προφανώς κι εγώ από μικρός ήθελα να είμαι οικονομικά ανεξάρτητος. Σχεδόν από τα 15 μου χρόνια. Προέρχομαι από μια μικρομεσαία οικογένεια, με άλλα δύο αδέρφια, και οι γονείς μου τα έβγαζαν πέρα με δυσκολία. Δεν ήθελα να τους επιβαρύνω, οπότε από μικρός ήθελα να είμαι λίγο πιο ανεξάρτητος γενικά. Η δουλειά δεν είναι ντροπή, για να επιβιώσεις, προφανώς, θα κάνεις τα πάντα. Έχω δουλέψει από κρεοπώλης μέχρι dj σε στριπτιτζάδικο».

Από το ραδιόφωνο στη σκηνή

Μιλώντας για την πρώτη του επαφή με την υποκριτική, αποκάλυψε ότι όλα ξεκίνησαν μέσα από το ραδιόφωνο:

«Ήμουν πιτσιρικάς και έκανα ραδιόφωνο. Εμένα η μεγάλη μου αγάπη για την υποκριτική ήρθε μέσα από το ραδιόφωνο. Αυτός που είχε τότε το ραδιόφωνο, είχε έναν φίλο που έψαχνε dj. Με έβαλε να παίζω μουσική στο μαγαζί, σιγά το δύσκολο. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία, ήμουν πιτσιρικάς και έβγαλα πολλά λεφτά. Μπορούσα να κινηθώ καλύτερα, έκανα ωραίες φιλίες και με τα κορίτσια, ήμουν μικρός τότε».

Εμπειρίες που ωριμάζουν γρήγορα

Κλείνοντας, ο ηθοποιός περιέγραψε πώς βίωσε όλα αυτά τα χρόνια της εφηβείας και της πρώιμης ενηλικίωσης:

«Σαν να μαθαίνεις γρήγορα μερικά πράγματα, ένας πιτσιρικάς 16-17 χρονών, έπαιζα μουσική και μπροστά μου ήταν κορίτσια με ενδιαφέρουσες ιστορίες για το πώς ήρθαν στην Ελλάδα και για να επιβιώσουν έκαναν κάτι που μπορεί να μου φαινόταν απίστευτο, το να γδύνονται».