Φρόντιζε τον ηλικιωμένο γείτονά της και εκείνος της άφησε το σπίτι του – «Τα παιδιά του είναι έξαλλα επειδή δεν κληρονόμησαν τίποτα»

Μια νεαρή γυναίκα που αφιέρωσε τον χρόνο και την φροντίδα της σε έναν μοναχικό ηλικιωμένο γείτονα, βρέθηκε απρόσμενα να είναι η μόνη του κληρονόμος. Η απόφαση αυτή όμως προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από τα παιδιά του.

Ξεκίνησε ως απλή βοήθεια, έγινε δεσμός ζωής

Πριν τρία χρόνια, η 28χρονη αποφάσισε να βοηθά τον ηλικιωμένο γείτονά της λίγες ώρες κάθε μέρα. Ανήμπορος και μοναχικός, χωρίς συχνή επαφή με τα παιδιά του που ζούσαν στην άλλη άκρη της χώρας, βρήκε στο πρόσωπό της στήριγμα και συντροφιά.

Όπως εξηγεί η ίδια: “Καθημερινά, τον πρόσεχα, τον βοηθούσα με τα ψώνια, με τα ραντεβού στους γιατρούς, του κρατούσα συντροφιά. Δεν είχε κανέναν στη ζωή”.

Τα παιδιά του, αντίθετα, τον επισκέφθηκαν μόλις δυο φορές όλα αυτά τα χρόνια.

“Η ζωή μου θ’ αλλάξει προς το καλύτερο”

Όταν ο ηλικιωμένος πέθανε τον περασμένο μήνα, ο δικηγόρος του αποκάλυψε κάτι που η 28χρονη δεν περίμενε: ήταν η μοναδική κληρονόμος του. Το σπίτι του, αξίας περίπου 200.000 ευρώ, πέρασε στα χέρια της.

“Τα παιδιά του είναι έξω φρενών, λένε πως, παραπλάνησα έναν ηλικιωμένο και μοναχικό άνδρα. Ειλικρινά όμως, πού ήταν τα παιδιά του όταν υπέφερε, όταν δεν είχε κανέναν στη ζωή του;” λέει η ίδια.

Η φροντίδα της ή η αδιαφορία των παιδιών;

Για τη νεαρή γυναίκα, η επιλογή του ηλικιωμένου είναι απολύτως δικαιολογημένη. Ήταν εκεί κάθε μέρα, όταν κανείς άλλος δεν ήταν. Τον στήριξε συναισθηματικά και πρακτικά, χωρίς αντάλλαγμα.

Αντίθετα, τα παιδιά του έλειπαν από τη ζωή του. Δεν ενδιαφέρθηκαν ούτε για την καθημερινότητά του, ούτε για την υγεία του. Τώρα που εκείνος δεν είναι πια στη ζωή, δείχνουν ενδιαφέρον – αλλά μόνο για την περιουσία.

“Δεν τον έπαιρναν ούτε ένα τηλέφωνο”

Η 28χρονη ξεκαθαρίζει πως δεν σκοπεύει να μοιραστεί το σπίτι με τα παιδιά του. Αν και εκείνοι σχεδιάζουν να αμφισβητήσουν τη διαθήκη, εκείνη είναι αποφασισμένη.

“Λένε ότι θα κάνουν αμφισβήτηση κληρονομιάς. Επιμένουν ότι, η οικογένεια είναι πιο σημαντική από κάθε άλλον αλλά, τον πατέρα τους δεν τον έπαιρναν τηλέφωνο ούτε στις γιορτές”.

Όπως λέει, το δίλημμά της δεν είναι νομικό αλλά ηθικό. Αναρωτιέται: έχει άδικο που δεν θέλει να τους δώσει τίποτα; Ή έχει το δικαίωμα να κρατήσει αυτό που της άφησε ένας άνθρωπος που στήριξε με αγάπη και συνέπεια;

Το ερώτημα μένει ανοιχτό, αλλά για εκείνη, η απάντηση είναι ξεκάθαρη.