Η αληθινή ιστορία 900 Ελληνίδων που ταξίδεψαν στην Αυστραλία τη δεκαετία του ’50 για να παντρευτούν άντρες που γνώριζαν μόνο μέσα από μια φωτογραφία, θυμίζει κινηματογραφική ταινία, αλλά είναι πέρα για πέρα πραγματική.
Γυναίκες με μια φωτογραφία στο χέρι και την ελπίδα στην καρδιά
Το 1957, 900 Ελληνίδες κοπέλες — άγνωστες μεταξύ τους, αλλά δεμένες με μια κοινή μοίρα — ανέβηκαν στο πλοίο «Μπεγκόνια», κρατώντας στα χέρια τους τη φωτογραφία ενός άντρα που δεν είχαν γνωρίσει ποτέ. Ήταν όλες υποψήφιες νύφες, κάποιες ήδη αρραβωνιασμένες μέσω αλληλογραφίας, κάποιες έτοιμες να γνωρίσουν τον μέλλοντα σύζυγό τους μόλις αποβιβάζονταν στην Αυστραλία. Δεν ήταν ταξίδι για διακοπές — ήταν τολμηρό βήμα προς μια νέα ζωή.
Όταν η ανάγκη έγινε γάμος
Η Ελλάδα του ’50, βαθιά πληγωμένη από πολέμους και φτώχεια, δεν άφηνε πολλές επιλογές. Οι άντρες έφευγαν πρώτοι, κυνηγώντας ένα καλύτερο αύριο στην ξενιτιά. Οι γυναίκες, λίγα χρόνια μετά, ακολουθούσαν. Όχι με δική τους πρωτοβουλία πάντα, αλλά για να ενωθούν με αγνώστους που είχαν γνωρίσει μόνο μέσα από γράμματα και πορτρέτα. Το «ριάλιτι» των προξενιών είχε μόλις ξεκινήσει.
Οι άντρες στις παροικίες της Αυστραλίας αναζητούσαν σύζυγο, και οι οικογένειες στην Ελλάδα έστελναν φωτογραφίες των θυγατέρων τους. Αν υπήρχε «αντιστοίχιση», το κορίτσι επιβιβαζόταν στο πλοίο. Το ίδιο συνέβη και με το «Μπεγκόνια»: ένα καράβι γεμάτο όνειρα και άγχη.
Το ταξίδι της ζωής πάνω στο «Μπεγκόνια»
Το ίδιο το πλοίο ήταν σκουριασμένο, κουρασμένο, αλλά μετέφερε ζωντανές ψυχές γεμάτες ελπίδα. Κοπέλες που κρατούσαν σφιχτά τη βαλίτσα και την αγωνία τους, με προορισμό έναν άγνωστο άντρα, μια νέα χώρα και μια εντελώς άλλη ζωή. Κάποιες είχαν ήδη δεσμευτεί· άλλες θα έβρισκαν τον άντρα τους στα νυφοπάζαρα των τοπικών κοινοτήτων.
Σε πολλές περιπτώσεις, η «επιλογή» γινόταν σχεδόν σαν εμπορική διαδικασία. Οι προξενήτρες λειτουργούσαν σαν μεσολαβητές, στέλνοντας φωτογραφίες, συντονίζοντας επιστολές και ορίζοντας γάμους με ανθρώπους που δεν είχαν γνωριστεί ποτέ από κοντά. Μάλιστα, οι άντρες στις αποικίες διάλεγαν νύφη από φωτογραφίες, ενώ τα κορίτσια μάθαιναν πολλές φορές το όνομα του μελλοντικού συζύγου λίγο πριν τον γάμο.
Αλήθειες, απογοητεύσεις και ξεκινήματα από το μηδέν
Ορισμένες, όταν είδαν τον «γαμπρό» από κοντά, δεν τον αναγνώρισαν. Άλλος ήταν αυτός στη φωτογραφία, άλλος ο άντρας στην πραγματική ζωή. Τυπικά μπορούσαν να επιστρέψουν πίσω — ελάχιστες το έκαναν. Οι περισσότερες δέχτηκαν τη μοίρα τους, παντρεύτηκαν, έγιναν μητέρες και έχτισαν νέες ελληνικές οικογένειες στα προάστια του Σίδνεϊ και της Μελβούρνης.
Οι ιστορίες τους ήταν γεμάτες σιωπηλή δύναμη: κακουχίες, μοναξιά, προσαρμογή, αλλά και δημιουργία. Έζησαν με την ανάμνηση της πατρίδας και την προσπάθεια να ριζώσουν αλλού. Ορισμένες βρήκαν την ευτυχία. Άλλες, όχι. Όλες όμως συνέβαλαν στο να ανθίσει ένα νέο κομμάτι της ελληνικής διασποράς.
Ένα παιδί από το καράβι δεν τις ξέχασε ποτέ
Ανάμεσα στους επιβάτες του «Μπεγκόνια» ήταν κι ένα αγόρι, μόλις 8 χρονών τότε, ο Παναγιώτης Φωτάκης. Πέρασαν τα χρόνια και έγινε εκπαιδευτικός. Μα δεν ξέχασε ποτέ εκείνο το ταξίδι και τις γυναίκες που έβλεπε με τα μάτια του παιδιού — τις νύφες με τα φοβισμένα βλέμματα και τη φωτογραφία σφιχτά στο χέρι.
Σήμερα, προσπαθεί να τις βρει. Και μέσα από τις δικές του αναμνήσεις, να αναδείξει τις δικές τους ιστορίες. Να φτιάξει ένα ψηφιακό μνημείο τιμής και μνήμης.
Η κληρονομιά τους ζει σε κάθε ελληνικό σπίτι της Αυστραλίας
Πίσω από κάθε κουζίνα που μυρίζει φασολάδα, πίσω από κάθε εικόνισμα πάνω από τον νεροχύτη, πίσω από κάθε ελληνική λέξη που ακόμα ακούγεται στη Μελβούρνη, υπάρχει μία από αυτές τις 900 γυναίκες. Έφεραν μαζί τους το παρελθόν της Ελλάδας και το έχτισαν στο μέλλον μιας ξένης, αλλά πια δικής τους πατρίδας.
Άλλες ευτύχησαν, άλλες πόνεσαν. Καμία όμως δεν έμεινε αμέτοχη. Όλες έγραψαν μια ξεχωριστή σελίδα στην ιστορία των Ελλήνων του εξωτερικού.
Τώρα όλες οι ειδήσεις του alldaynews.gr στο Google News.
To «alldaynews.gr» αποποιείται κάθε ευθύνη από τις αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων ιστοσελίδων, για τα οποία (άρθρα) την ευθύνη την έχει ο υπογράφων ως πηγή.
