Το φαινόμενο της Πλεύσης Ελευθερίας και η άνοδος της Ζωής Κωνσταντοπούλου στα πολιτικά πράγματα έχει ανοίξει μια συζήτηση γύρω από τις ομοιότητες με την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πριν αναλάβει την εξουσία το 2015. Ο Άρης Πορτοσάλτε, με μια δήλωση που προκάλεσε αντιδράσεις, προχώρησε σε μια τολμηρή σύγκριση.
«Η κυρία Κωνσταντοπούλου είναι ο Τσίπρας του 2025. Πάλι απογοήτευση. Το 2014 η κοινωνία ήθελε να εκτονωθεί συναισθηματικά και πήγε και ψήφισε τον Τσίπρα, δεν υπήρχε λογική και φάνηκε εκ του αποτελέσματος. Στην πρώτη ιστορία εξανεμίστηκε ο Τσίπρας. Τα συναισθήματα που κυριαρχούσαν τότε είναι αγανάκτηση, οργή και απογοήτευση, το πολιτικό σύστημα μας χρεοκόπησε. “Να πάρουμε τη ζωή μας πίσω” δεν ήταν το κεντρικό σύνθημα τότε;».
Η πολιτική και κοινωνική διάσταση της ανόδου
Η παραπάνω δήλωση έχει δύο πλευρές: από τη μία είναι η προσωπική πολιτική ερμηνεία του Πορτοσάλτε, που δεν αποτελεί έκπληξη αν σκεφτεί κανείς τη γνωστή τοποθέτησή του. Από την άλλη, όμως, υπάρχει το κοινωνικό σκηνικό που διαμορφώνεται και που γεννά το ερώτημα: είναι η Πλεύση Ελευθερίας ό,τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από μια δεκαετία; Μπορεί να καλύψει το ίδιο πολιτικό και κοινωνικό κενό;
Η απάντηση κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Κυρίως επειδή η σύγκριση αυτών των δύο πολιτικών φορέων οδηγεί σε ερωτήματα ουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 είχε μαζικότητα, δομές, κοινωνικές ρίζες, πολιτικό σχέδιο και παρελθόν. Αντίστοιχα χαρακτηριστικά δύσκολα εντοπίζονται στην Πλεύση Ελευθερίας.
Τι είναι πραγματικά η Πλεύση Ελευθερίας;
Το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου έχει μέχρι στιγμής παρουσία αποκλειστικά εντός της Βουλής. Στην κοινωνία, στο επίπεδο των κινημάτων, των σχολών, των εργατικών συνδικάτων ή των γειτονιών, απουσιάζει. Οι πολιτικές του θέσεις είναι δύσκολο να καθοριστούν με σαφήνεια, καθώς η ίδια η αρχηγός του έχει εκφράσει πως ο σχηματισμός της απορρίπτει την παραδοσιακή διάκριση Αριστεράς – Δεξιάς και επιλέγει μια στάση που κινείται κατά περίπτωση.
Το αποτέλεσμα είναι η εικόνα ενός προσωποκεντρικού φορέα, όπου τα πρόσωπα και οι μηχανισμοί του παραπέμπουν περισσότερο σε προσωπικό εγχείρημα παρά σε δομημένο πολιτικό κόμμα.
Πολιτικά δεδομένα και κοινωνικά συναισθήματα
Για να κριθεί αν η ανησυχία του Πορτοσάλτε έχει βάση, δύο είναι τα κριτήρια που μπορούν να δώσουν απαντήσεις. Πρώτον, η εκλογική δυναμική. Η Πλεύση Ελευθερίας γνωρίζει ανοδική πορεία στις δημοσκοπήσεις, όπως είχε συμβεί με τον ΣΥΡΙΖΑ σε ανάλογες περιόδους κρίσης, όταν νέα σχήματα έβρισκαν πρόσφορο έδαφος λόγω απογοήτευσης από το κατεστημένο.
Δεύτερον, το είδος των ψηφοφόρων. Το κοινό που σήμερα φαίνεται να ενισχύει την Πλεύση Ελευθερίας αποτελείται από ανθρώπους με διαφορετικά πολιτικά υπόβαθρα, που τους ενώνει κυρίως η οργή και η ανάγκη για εκδίκηση απέναντι στο υπάρχον σύστημα. Τότε ήταν ο Τσίπρας που προσωποποιούσε αυτή τη φωνή. Τώρα είναι η Κωνσταντοπούλου.
Μπορεί να φτάσει μέχρι την κορυφή;
Μπορούν αυτά τα κοινά σημεία να οδηγήσουν στην πολιτική κορύφωση, σε μια ηγεμονική θέση που να απειλήσει την κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας; Τα στελέχη της κυβέρνησης μάλλον δεν το πιστεύουν. Ξέρουν πως όσο ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρνουν να συσπειρώσουν το αντικυβερνητικό ρεύμα, δύσκολα θα βρεθεί σοβαρός αντίπαλος. Όμως, την ίδια στιγμή, επιλέγουν να κάνουν στην Πλεύση Ελευθερίας την ίδια κριτική που κάποτε έκαναν στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί;
Ο ρόλος του «μπαμπούλα» και οι κίνδυνοι για την κυβέρνηση
Κάθε κυβέρνηση χρειάζεται έναν αντίπαλο που να μπορεί να εμφανίζεται ως απειλή, για να ενισχύσει τη δική της σταθερότητα. Η σημερινή κυβέρνηση έχει επενδύσει στην αφήγηση πως εκπροσωπεί την τάξη απέναντι στο χάος, την προσήλωση στους θεσμούς απέναντι στη συνωμοσιολογία και την πολιτική σοβαρότητα απέναντι στη δημαγωγία.
Η παραδοσιακή Κεντροαριστερά δείχνει αδύναμη να παίξει αυτόν τον ρόλο του αντίπαλου πόλου. Αντιθέτως, μια μορφή όπως η Κωνσταντοπούλου, όσο και αν αμφισβητείται, μπορεί να προσελκύσει τα βλέμματα και να λειτουργήσει ως ο «νέος ΣΥΡΙΖΑ», αν όχι σε επίπεδο δομών, σίγουρα σε επίπεδο αντίληψης.
Μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο;
Αν όμως η Πλεύση Ελευθερίας καταφέρει να μετατραπεί από ελεγχόμενο αντίπαλο σε πραγματική πολιτική δύναμη, τότε ο σχεδιασμός της κυβέρνησης θα βρεθεί αντιμέτωπος με απρόβλεπτες εξελίξεις. Και αν το πολιτικό σχήμα της Κωνσταντοπούλου καταφέρει να μοιάσει στον ΣΥΡΙΖΑ όχι ως προς τη δομή αλλά ως προς τον αντίκτυπο, τότε ο «μπαμπούλας» μπορεί να γίνει εναλλακτική.
Σε αυτό το ενδεχόμενο, οι προβληματισμοί δεν πρέπει να αφορούν μόνο τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και την ίδια την Κεντροαριστερά, που φαίνεται να έχει χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της.
Πηγή πρωτότυπου άρθρου: menshouse.gr
To «alldaynews.gr» αποποιείται κάθε ευθύνη από τις αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων ιστοσελίδων, για τα οποία (άρθρα) την ευθύνη την έχει ο υπογράφων ως πηγή.
