Δάκρυσε ο Θεός με κοριτσάκι από τα παιδικά χωριά: «Πάρε με σπίτι μαμά, δε θα ξαναζητήσω φαγητό, στο υπόσχομαι»

«Πάρε με σπίτι, μαμά, δε θα ξαναζητήσω φαγητό»: Ραγίζει καρδιές η ιστορία μικρού κοριτσιού

Η φράση ενός μικρού κοριτσιού προς τη μητέρα του, γεμάτη παράπονο και απελπισία, έγινε σύμβολο της σκληρής πραγματικότητας που βιώνουν πολλές οικογένειες στην Ελλάδα. Το περιστατικό έλαβε χώρα σε ένα παιδικό χωριό στην Καλλιθέα, όπου φιλοξενούνται παιδιά που οι γονείς τους δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις βασικές τους ανάγκες.

«Μαμά, πάρε με σπίτι και σου υπόσχομαι ότι δεν θα σου ζητήσω ξανά φαγητό», είπε το παιδί, με δάκρυα στα μάτια, ενώ κρατούσε τη φούστα της μητέρας του. «Μα δεν έχουμε φαγητό σπίτι», της απάντησε η γυναίκα με σπασμένη φωνή. Το κοριτσάκι επέμεινε: «Δεν θα πεινάσω, μαμά. Στο υπόσχομαι!».

Η ιστορία αυτή δεν είναι μεμονωμένη. Είναι ένα παράδειγμα των όσων περνούν πολλές ελληνικές οικογένειες, που παλεύουν να επιβιώσουν σε συνθήκες φτώχειας και ανέχειας.

Η σκληρή πραγματικότητα του υποσιτισμού

Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF, η οικονομική κρίση που ξέσπασε στην Ελλάδα το 2010 είχε δραματικές συνέπειες στις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών. Πάνω από 600.000 παιδιά στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, με πολλά από αυτά να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υποσιτισμού.

Η καθημερινότητα σε περιοχές όπως το Κερατσίνι, τα Άνω Λιόσια, η Αγία Βαρβάρα, το Περιστέρι και η Δυτική Θεσσαλονίκη είναι συχνά γεμάτη περιστατικά λιποθυμιών μαθητών μέσα στις σχολικές αίθουσες, εξαιτίας της πείνας. Η εικόνα των πεινασμένων παιδιών δεν είναι πλέον σπάνια, αλλά μια θλιβερή πραγματικότητα για πολλά σχολεία στις περιοχές αυτές.

Πώς φτάσαμε εδώ

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στην καθημερινότητα των πολιτών. Πολλές οικογένειες βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς εισοδήματα, ενώ ταυτόχρονα οι δομές κοινωνικής πρόνοιας δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες.

Τα παιδικά χωριά, όπως αυτό της Καλλιθέας, προσφέρουν έναν τόπο ασφαλή και γεμάτο φροντίδα για παιδιά που οι γονείς τους δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Ωστόσο, ακόμα και εκεί, ο πόνος της απομάκρυνσης από την οικογένεια είναι βαθύς και οι μνήμες του αποχωρισμού στοιχειώνουν πολλά από τα παιδιά.

Η ελπίδα για αλλαγή

Παρά τις δυσκολίες, πολλές οργανώσεις, σχολεία και ιδιώτες προσπαθούν να προσφέρουν στήριξη στις οικογένειες που έχουν ανάγκη. Εθελοντικές δράσεις, δωρεές τροφίμων και προγράμματα υποστήριξης παιδιών αποτελούν ανάσα για πολλούς.

Η ιστορία του μικρού κοριτσιού στην Καλλιθέα μας θυμίζει ότι πίσω από τους αριθμούς και τις στατιστικές υπάρχουν άνθρωποι. Υπάρχουν παιδιά που απλώς ζητούν ένα σπίτι, μια αγκαλιά και ένα πιάτο φαγητό. Και αυτό δεν είναι πολυτέλεια, αλλά δικαίωμα.

Πληροφορίες από: Huffingtonpost