Cinque Terre: Ιταλική ριβιέρα επί πέντε

του Γιώργου Κόκουβα

Υπάρχει κάπου ένα μέρος, όπου τα σπίτια μοιάζουν με πύργους λαξευμένους στην άκρη των βράχων που αγναντεύουν τη θάλασσα. Ένα μέρος όπου κύματα παλεύουν με κάστρα, νοσταλγικά κτίρια στολίζονται με πολύχρωμες ομπρέλες και φανταχτερά λουλούδια και ζευγάρια δίνουν όρκους αιώνιου έρωτα στα Μονοπάτια της Αγάπης. Δεν μιλάμε για κάποιο παραμύθι – τουλάχιστον όχι με την κυριολεκτική έννοια του όρου.
Για την ακρίβεια δεν είναι καν ένα μέρος: Είναι πέντε, και βρίσκονται στην Ιταλία, στη βόρεια ριβιέρα της χώρας, εκεί που η επαρχία της Λιγουρίας συναντά το πέλαγος και δημιουργεί έναν πενταπλό μύθο: Το Cinque Terre. «Πέντε γαίες» σημαίνει το όνομα της περιοχής, δηλαδή μια χούφτα χωριά τα οποία παρέμειναν ξεχασμένα για δεκαετίες, μέχρι που η UNESCO τα χαρακτήρισε «παγκόσμια κληρονομιά» και η Ιταλία σκέφτηκε πως το σπάνιο φολκλόρ τοπίο ενδείκνυται για να μετατραπούν αυτά τα ψαροχώρια σε τουριστικό χρυσωρυχείο.
Κι έτσι έγινε: Το Cinque Terre πλέον ζει και αναπνέει για τους επισκέπτες του, περνώντας σταδιακά από την σφαίρα του ανεξερεύνητου σε αυτή του εναλλακτικού προορισμού που γίνεται «ταξίδι-όνειρο» για τους ψαγμένους ταξιδιώτες και τελικά στην πιο mainstream πλευρά της μεσογειακής γειτονιάς. Αυτό φυσικά έχει το κόστος του.
Αν επισκεφθείτε την περιοχή το καλοκαίρι, θα βρεθείτε μπροστά σε κοσμοπλημμύρα και πιθανότατα θα πληρώσετε ένα λιτό κι απέριττο δωμάτιο «χρυσό» – αλλά το Cinque Terre… δεν σε γέλασε: Το σκηνικό παραμένει συγκλονιστικό, η θέα ασυναγώνιστη, η γραφικότητα εφάμιλλη των υπόσκαφων οικισμών της Σαντορίνης και η αίσθηση του ξεχωριστού δεδομένη.

Τι θα συναντήσω στο Cinque Terre;

Μην περιμένετε ανέσεις και πολυτέλειες στην άκρη του ιταλικού πουθενά. Εδώ δεν θα συναντήσετε γνωστές αλυσίδες εστιατορίων ή εμπορικά καταστήματα. Δεν θα συναντήσετε καν αυτοκίνητα – τα οχήματα παραμένουν εξορισμένα από τα χωριά, καθώς η κυκλοφορία τους απαγορεύεται στα ανηφορικά δρομάκια. Η μετακίνηση εδώ γίνεται κυρίως με το τοπικό τρένο, που συνδέει τα πέντε χωριά ανά τακτά χρονικά διαστήματα – το καθένα απέχει από το επόμενο περί τα πέντε λεπτά. Υπάρχει και η πιο καλοκαιρινή εναλλακτική του καϊκιού, αλλά ο καιρός δεν επιτρέπει πάντα τις βαρκάδες. Αυτό που θα πρέπει να περιμένετε, ωστόσο, είναι πολύ χρώμα. Πυργόσπιτα σχεδόν εγκαταλελειμμένα αλλά με γοητευτικές και εντυπωσιακά βαμμένες προσόψεις σχηματίζουν «φωλιές» σε γήινα χρώματα στις άκρες των βράχων, τις οποίες μπορείτε να ατενίσετε από την μαρίνα κάθε χωριού. Φανταχτερές ομπρέλες και μικρά café, τζελατερίες με έντονο couleur locale παρατεταγμένες στο πλακόστρωτο, βάρκες με ευφάνταστα σχέδια και ονόματα στα λιμανάκια, πλουμιστά λουλούδια που κρέμονται κάτω από κάθε παράθυρο, ευωδιαστές θημωνιές που μοιάζουν να ξεφυτρώνουν από το πουθενά στις σκάλες και στους πετρόχτιστους τοίχους είναι το σκηνικό που επαναλαμβάνεται… επί πέντε. Εν ολίγοις, οι βόλτες και οι εξερευνήσεις θα σας συναρπάσουν – αυτά είναι τα καλά νέα. Τα πιο «περίεργα» νέα όμως θα σας χτυπήσουν την πόρτα το βράδυ, όταν πέσει η νύχτα. Τότε που εκείνα τα πλήθη τα οποία πιθανόν να σας φαίνονταν ενοχλητικά το μεσημέρι, μαγικά εξαφανίζονται. Μετά τις 21.00 δεν υπάρχει ζωή στο μεγαλύτερο μέρος του Cinque Terre. Μια βόλτα στο Riomaggiore – εκ των πιο mainstream από τα πέντε – θα σας φέρει αντιμέτωπους με κλειστές πόρτες, αμπαρωμένες κουζίνες και ιταλούς που σε σπαστά αγγλικά θα σας εξηγήσουν πως δεν σερβίρουν τέτοια ώρα. Επομένως, σπεύστε για βραδινό νωρίς και μετά μπορείτε χορτάτοι να απορήσετε πού κρύβονται τόσες χιλιάδες τουριστών όταν πέσει το σκοτάδι.
Αν κάτι προσπαθούν να σας πουν τα ήθη και οι συνήθειες του Cinque Terre, αυτό είναι πως δεν έρχεται κανείς ως εδώ για τη νυχτερινή ζωή. Έρχεται για να περιηγηθεί στα χωριά όσο τα λούζει το φως του ήλιου – κι αυτό ακριβώς θα κάνουμε, δίνοντάς σας στην συνέχεια μια ιδέα για το τι «πρεσβεύει» καθένα από τα χωριά.

Πηγή: www.in2life.gr