Άσχημες, χοντρές και απεριποίητες σε θάλασσες κι ακτές

Πάντα τέτοιον καιρό κάποια γυναίκα που περνάει το τεστ ή κάποιος άντρας που δεν υποβλήθηκε σε κανένα τεστ θα σου εξηγήσουν τι προετοιμασία να κάνεις για να βγεις στην παραλία.

Κάθε καλοκαίρι ξεκινάει μια κουβέντα για τις «χοντρές», τις «απεριποίητες» και τις «παχουλούλες». Ουσιαστικά, είναι μια κουβέντα για τις γυναίκες που «δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι».

Πάντα τέτοιον καιρό κάποια γυναίκα που περνάει το τεστ ή κάποιος άντρας που δεν υποβλήθηκε σε κανένα τεστ θα σου εξηγήσουν τι προετοιμασία να κάνεις για να βγεις στην παραλία ή απλώς έξω απ’ το σπίτι σου. Έτσι, άλλο ένα καλοκαίρι θα γίνει η ευκαιρία το σώμα σου να συζητηθεί και να βγει σκάρτο. Δεν λέω ότι όσοι τα λένε αυτά έχουν οπωσδήποτε κακή πρόθεση. Λέω ότι σου πετάνε στα μούτρα μια αναλυτική περιγραφή του πώς θέλουν (άλλοι) να είσαι (εσύ).

Οι χοντρούλες, οι ρυτιδωμένες, οι αξύριστες, οι ανδροπρεπείς, οι γερασμένες, ενοχλούν. Είναι «απεριποίητες». Δεν βρήκαν τον χρόνο, τα χρήματα και το κουράγιο να κρύψουν την ανθρώπινη φύση τους και να ικανοποιήσουν αισθητικά το ανδρικό βλέμμα. Δεν ενοχλούν αν κάνουν παρέα μόνο μεταξύ τους. Δεν ενοχλούν αν δηλώνουν με κάθε ευκαιρία ότι προσπαθούν ν’ αλλάξουν. Δεν ενοχλούν αν πάνε για μπάνιο σε τίποτα κρυφά βράχια ή αν καθίσουν στο σπίτι με το κλιματιστικό. Δεν ενοχλούν αν δείχνουν την αυτο-απέχθειά τους με το να μη μιλάνε, να μη φλερτάρουν, να μην κάνουν σεξ και να μη βγαίνουν απ’ το σπίτι.

Αλλά όχι και να διεκδικούν ένα αγόρι ή ένα κορίτσι και τη σχετική υπόσχεση προσωπικής ευτυχίας. Όχι και να περιμένουν ότι δεν θα τις κοιτάμε στην παραλία. Όχι και να θέλουν σε μια επαγγελματική συνάντηση ή παρουσίαση να έρθουν απροκάλυπτα άβαφες, χοντροκώλες και χωρίς ενυδατική καλοκαιριάτικα. Άλλωστε, μια πολύ χοντρή γυναίκα δεν μπορεί παρά να είναι αποτυχημένη επαγγελματίας, όλοι το ξέρουν αυτό.

Οι χοντρούλες, οι ρυτιδωμένες, οι αξύριστες, οι ανδροπρεπείς, οι γερασμένες, ενοχλούν. Είναι «απεριποίητες». Δεν βρήκαν τον χρόνο, τα χρήματα και το κουράγιο να κρύψουν την ανθρώπινη φύση τους και να ικανοποιήσουν αισθητικά το ανδρικό βλέμμα.

Τσαλαβουτάμε χωρίς ντροπή στα νερά επικίνδυνων συσχετισμών: το σώμα ενός ανθρώπου καθρεφτίζει την αξία. Όλοι αξίζουμε, αλλά οι όμορφοι περισσότερο. Ενώ ποτέ δεν θα έκρινα (με ποιο δικαίωμα;) με ποιον προτιμά να κάνει κανείς παρέα, σεξ ή σχέση, δεν μπορώ παρά να νιώθω κάπως άβολα με τις αποπνικτικές δυναμικές που αναπτύσσονται κοινωνικά όποτε κάποιος δεν δείχνει αρτιμελής, πανέμορφος, καλοχτενισμένος και αστραφτερός, που σκάει από υγεία (ανεξαρτήτως φύλου).

Φυσικά, όλοι ενστικτωδώς κρίνουμε τους άλλους απ’ την εμφάνιση. Και κάπου θα υπάρχουν διάφοροι που θα ‘χουν γράψει πόσο σχετίζεται αυτό με την εξέλιξή μας απ’ τους πιθήκους και τις αγέλες. Αλλά, συγγνώμη, από ευλογοφανείς δικαιολογίες σκάσαμε. Η καταπίεση του γυναικείου σώματος και της γυναικείας σεξουαλικότητας φτάνει συχνά σε νοσηρά επίπεδα, ακόμα και για το ανθρώπινο ζώο που, ως γνωστόν, είναι μοχθηρό. Το καλοκαίρι το κράξιμο για την κακή εμφάνιση παραπάει.

Σκέφτομαι τι ακούω για πενηντάρες κι εξηντάρες. Αν θέλουν να μείνουν σπίτι και να κάνουν τις γριές, όλα καλά. Αν θέλουν να βγουν, πρέπει, καλοκαιριάτικα, να κρύβουν το ζαρωμένο δέρμα τους, τις ουλές από πιθανές εγχειρήσεις και τις ρυτίδες τους.

Ό,τι υποδηλώνει πως οι μεγαλύτερες γυναίκες δεν έχουν στεγνώσει από κάθε ζωτική ορμή κατακρίνεται ως αφύσικο. Αφύσικο να ερωτεύονται ‒ ειδικά νεότερους ανθρώπους (παρ’ ότι είναι το πλέον εύλογο). Αφύσικο να βγαίνουν μόνες και να φλερτάρουν. Αφύσικο να είναι σ@ξι. Αφύσικο να μας τρίβουν στα μούτρα το σώμα τους. Αν το προσέχουν, είναι περίεργες που ψάχνουν σ@ξ. Αν «αφέθηκαν», καλύτερα να κρυφτούν.

Από παιδάκια οι γυναίκες μαθαίνουν να έχουν ενοχές που είναι ανθρώπινοι άνθρωποι και όχι κουκλίτσες. Γι’ αυτό, πιστεύω, η κατάστασή μας βελτιώνεται όταν αρνούμαστε να παραστήσουμε τα διακοσμητικά αντικείμενα. Φυσικά, αυτό θέλει θάρρος. Όμως υπάρχουν ανάμεσά μας πολύ σπουδαίες γυναίκες.

Βρήκα μια τέτοια στο μετρό. Είχε το θάρρος να επιβιβαστεί όπως είναι αληθινά. Χωρίς μαλλιά. Έβρεχε, αλλά είχε και ζέστη. Το βαγόνι ήταν φίσκα. Λογικά, θα της φάνηκε τρελή ταλαιπωρία να φορέσει περούκα, καπέλο, μαντίλι ή κάτι άλλο. Ήταν καλοντυμένη, με υπέροχο σώμα. Έδειχνε όμορφη και ήρεμη. Δεν κοίταζε κάτω. Ούτε στο κινητό της. Στεκόταν. Δεν έμοιαζε να ντρέπεται, ούτε να απολογείται. Έπαιρνε απλώς το μετρό. Δεν κλείστηκε σπίτι της. Δεν πήρε ταξί.

Δεν ξέρω αν η γυναίκα χωρίς μαλλιά φοβάται τους ανθρώπους και την κακία τους. Αν φοβάται, δεν το ‘δειξε. Σίγουρα θα έχει ακούσει κι αυτή τις διαφημίσεις που σε κάνουν να θες να κρύψεις ουλές, κυτταρίτιδα, παχάκια και δυσμορφίες. Θα έχει υποψιαστεί τα κακά σχόλια που επιφυλάσσονται για τους διαφορετικούς. Θα ξέρει τι θεωρείται όμορφο και τι πρέπει να κρύβεται. Οι καταπιεστικές περιγραφές για την ιδανική γυναικεία ομορφιά θα την βρήκαν κάπου. Σίγουρα, δεν θα γλίτωσε τα λογύδρια για το «πόσο σημαντικά είναι τα μαλλιά στη γυναίκα».

Θα έχει περάσει κι άλλα πολλά και δύσκολα και γι’ αυτά εγώ δεν έχω ιδέα. Έχω, όμως, αυτήν εδώ την ευκαιρία να μνημονεύσω το θάρρος της που με συγκίνησε και το αίσθημα σεβασμού κι ευγνωμοσύνης που μου ενέπνευσε. Η γυναίκα χωρίς μαλλιά μού υπενθύμισε πόσο δύσκολο είναι να είμαστε αληθινές. Μου φύτεψε, όμως, μια ακαταμάχητη ελπίδα ότι κι αυτό θα αλλάξει.

Β. Στεργίου

.lifo.gr