Αποστομωτική απάντηση από ιερέα στον παπα-Χρήστου: Θα ‘θελα να ‘μουν στο εκκλησίασμα για να σου κλείσω το στόμα!

«Είμαστε αρκετοί οι κληρικοί οι οποίοι καταδικάζουμε τις θέσεις των εκάστοτε ιερέων ή ιεραρχών που εκφράζονται κατ’ αυτό τον τρόπο, ο οποίος απάδει της χριστιανικής διδασκαλίας» λέει ο Αρχιμανδρίτης στον Άρη Δημοκίδη, ο Ιάσων Κεσέν.

Ο ίδιος μοιράζεται στη lifo.gr την άποψή του για τον ιερέα απ’ τη Ρόδο που παραληρούσε χυδαία και υβριστικά λόγια μέσα στην εκκλησία.

Υπενθυμίζεται, ότι ο παπάς Χρήστος Σιάνας στον ναό Αγ. Παντελεήμονος στη Ρόδο είπε «θα τους έβγαζα το λαρύγγι εγώ ο ίδιος!», ενώ χρησιμοποίησε χαρακτηρισμούς όπως «αρχιπούστηδες» και χειροκροτήθηκε.

Ακολουθεί το κείμενο του:

Ρίξε βάλσαμο κι άσε το αλάτι!

Δυο σκέψεις για το κήρυγμα του παπα-Χρήστου απ’ τη Ρόδο.

Θα ‘θελα να ‘μουν στο εκκλησίασμα, εκεί που ο παπα- Χρήστος έβγαλε λόγο, γιατί σίγουρα δεν έκανε κήρυγμα, έπραξε σα πολιτικός απ’ αυτούς που ψέγει.

Δεν έκανε το κήρυγμα, τουλάχιστον όπως μας έμαθαν οι παλιοί παπάδες να κηρύττουμε απ’ την Ωραία Πύλη. Η κεντρική πύλη του ιερού λέγεται ‘ωραία’ γιατί μονάχα ωραία πράγματα μπορούν απ’ αυτή να βγούνε.

Θα ‘θελα να μουν μπροστά στην Ωραία Πύλη, εκεί που ο παπα- Χρήστος έβγαζε τον πολιτικό του λόγο, την περασμένη Κυριακή.

Έστειλε στην κόλαση, αναθεμάτισε, έβρισε χυδαία μα το μεγαλύτερο έγκλημα που έκανε είναι ότι δεν οικοδόμησε αλλά διχοτόμησε.

Ό,τι σπάει την Ενότητα -για ‘μας τους χριστιανούς- είναι έγκλημα μεγάλο γιατί μολύνει την ωραιότητα που χαρίζεται απ’ την Ωραία Πύλη.

Το μεγαλύτερο πνευματικό κρίμα των ημερών μας είναι όταν εμείς, αρκετοί παπάδες, παίρνουμε τον Χριστό και τον μεταπλάθουμε σε μια απ’ τις πολλές ταυτότητες που κοτσάρει στους ανθρώπους η κοινωνία. Λες κι ο Χριστός είναι καπέλο που όποτε θέλουμε το φοράμε κι όποτε όχι. Αν ο ήλιος είναι απ’ τη μια το γυρνάμε ενώ σαν είναι απ’ την άλλη πράττουμε αντίστοιχα.

Δε δίνει ο Χριστός μια ταυτότητα. Χαρίζει μια πραγματικότητα που αγκαλιάζει όλες τις άλλες, πραγματικότητα της ζωής που δεν τελειώνει.

Η ειρωνεία τραγική. Το Ευαγγέλιο της μέρας εκείνης, που ο πάπα Χρήστος θα ‘χε διαβάσει πριν λίγο, έλεγε να μη θησαυρίζουμε πάνω στη γη θησαυρούς αλλά ο θησαυρός ο πραγματικός να ‘ναι ουράνιος, ο πνευματικός.

Κι ο λόγος του παπά απ’ την άλλη, πολιτικός. Ακούραστη εμμονή με τη γη, με ό, τι συμβαίνει σ’ αυτή, γιατί για να μιλήσουμε για ουρανό θα πρέπει πρώτα να τον έχουμε ζήσει.

Όχι κατ’ ανάγκη σε full movie, αρκεί κι ένα trailer. Ωστόσο και μια σταγόνα να ‘χεις ζήσει από Χριστό, το δηλητήριο σου φαίνεται ανάρμοστα ξένο. Άλλωστε, δέκα λεπτά κήρυγμα του παπα Χρήστου, μες την Εκκλησία του Χριστού, και τ’ όνομα του Χριστού δεν ακούστηκε!

Μόνο δηλητήριο άκουσα να βγαίνει από μια Πύλη που οι αιώνες ονόμασαν ‘Ωραία’. Όταν χειροτονήθηκα ιερέας, ένας παπάς από ‘να χωριό της Κέρκυρας, μου ‘πε «μόνο βάλσαμο να ρίχνεις στις πληγές των άλλων. Αν ρίξεις ποτέ αλάτι, άστα, βράστα, παράτα τα».

Σκέφτομαι λοιπόν εκείνη τη μάνα απ’ το εκκλησίασμα που θα της είχε αποκαλύψει ο γιος ή η κόρη της την ομοφυλοφιλία του/της. Τι άραγε να αισθάνονταν σαν άκουσε το λόγο του ιερέα, τα χειροκροτήματα των χριστιανών, τι αγώνα, τι πάλη κάνει μέσα της η μάνα εκείνη; Ρίξε βάλσαμο παπά μου, κι άσε το αλάτι!

Δε βαριέσαι; Ντόρος να γίνεται: τόσο μίσος και τόσο αλάτι στις πληγές, ο λόγος του πάπα Χρήστου, αντιδωρίζει με κατάρα. Δεν ευαγγελίζεται ειρήνη αλλά σκοτάδι σκορπά. Και κανένας, μα κανένας απ’ τους χριστιανούς εκεί, δε σηκώθηκε το στόμα του παπά απ’ τη Ρόδο να κλείσει…

Τι χριστιανούς -μα το Θεό- πλέον γαλουχούμε;

Χειροκροτούν την διαίρεση, αγάλλονται στο μίσος, συγχαίρουν την αδικία κι επικροτούν αυτήν την ανομία που στις μέρες μας ακούγεται νορμάλ. Το μπλέξιμο δηλαδή της πολιτικής με την πίστη, έργο των Φαρισαίων που τόσο πολέμησε ο Χριστός σαν ήρθε στον κόσμο τούτο.

Τελικά μήπως είμαστε χριστιανοί για λόγους πολιτικούς; Μήπως ο Χριστός εντέλει δε μας αφορά και τόσο;

Δεν λάμπουν πια τα έργα μας. Γυαλίζουμε αντ’ αυτών τις ανασφάλειές μας. Αρκεί να διαχωριζόμαστε απ’ τους άλλους. Κι αν ο Χριστός γίνεται κριτήριο ετεροκαθορισμού, τότε μάλλον η Εκκλησία αποτυγχάνει τον σκοπό της.

Κοιτάζω το δικό μου ρούχο, το ίδιο ράσο σα του πάπα- Χρήστου. Σκέφτομαι «ρε φίλε, δε γίνεται -είναι αδύνατον- να φοράς το ίδιο ρούχο, να πιστεύεις δηλαδή τα ίδια πράγματα»…

Δεν είμαι μόνο εγώ, είναι και πάρα πολλοί από τους αδελφούς μου που ‘χουμε τις ίδιες σκέψεις.

Ο κόσμος ωστόσο αγαπά πολύ το σαματά κι ο παπάς απ’ τη Ρόδο φαίνεται από θορύβους να κατέχει. Ο Χριστός απ’ την άλλη διδάσκει στη σιγή του. Αυτό μας άφησε. Κι όπου γίνεται σαματάς στ’ όνομά του, εκείνος -είμαι σίγουρος- ότι απουσιάζει.

Ο Χριστός μας θέλει ευαίσθητους, ο Χριστός μας θέλει ποιητές. Τους αναίσθητους, τους χλιαρούς, ο Θεός μια μέρα θα ξεράσει.

Θα ‘θελα πολύ να ‘μουν στο εκκλησίασμά σου την Κυριακή, παπα- Χρήστο, για να σου κλείσω το στόμα!

π. Ιάσων Κεσέν

Εφημέριος Ι. Μ. Παναχράντου Ν. Ηρακλείου Αττικής