Χριστόφορος Κατσαδιώτης: «Σε όποιον δεν αρέσει, μπορεί να μην επισκέπτεται τους εκθεσιακούς χώρους»

Χριστόφορος Κατσαδιώτης: «Σε όποιον δεν αρέσει, μπορεί να μην επισκέπτεται τους εκθεσιακούς χώρους»

Το περιστατικό στην Εθνική Πινακοθήκη με την επίθεση σε έργα του εικαστικού Χριστόφορου Κατσαδιώτη έχει προκαλέσει σάλο στο διαδίκτυο και στα μέσα ενημέρωσης. Ο βουλευτής της «Νίκης», Νίκος Παπαδόπουλος, προκάλεσε φθορές σε εκθέματα της έκθεσης «Η Σαγήνη του Αλλόκοτου – Ενδιάμεσος Χώρος», θεωρώντας ότι προσβάλλουν το θρησκευτικό στοιχείο.

«Ακραία η ενέργεια, αλλά…»

Ο δικηγόρος του βουλευτή, Παύλος Σαράκης, μιλώντας στο Mega, χαρακτήρισε ακραία την κίνηση του πελάτη του, επισημαίνοντας ωστόσο πως αυτό δεν δικαιολογεί την παράνομη κατακράτησή του.

Η απάντηση του εικαστικού

Σε επικοινωνία με το TLIFE, ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης δήλωσε:

«Δεν με αφορά πώς βλέπει τα έργα μου ο καθένας. Μπορεί ο οποιοσδήποτε να μην έρθει να τα δει. Είναι δικό του θέμα. Αν θεωρούνται βλάσφημα τα έργα μου, τι να πω. Ο καθένας έχει την άποψή του.

Ο καλλιτέχνης έχει δικαίωμα να εκφράσει τη δική του οπτική, να αντιδράσει, να θέσει ερωτήματα μέσα από τη δουλειά του. Δεν είναι εδώ για να δώσει απαντήσεις. Αν κάποιος διαφωνεί, μπορεί απλά να μην επισκέπτεται την έκθεση.

Επιπλέον, όποιος νιώθει προσβεβλημένος μπορεί να κινηθεί θεσμικά. Υπάρχουν νόμοι και δικαστήρια. Δεν πήγα σε μια εκκλησία, ούτε η δουλειά μου είναι λατρευτική εικόνα. Είναι έργο τέχνης. Παραμορφωμένο, όπως του Γκόγια. Και ο Γκόγια πέρασε από την Ιερά Εξέταση για τα παραμορφωμένα του έργα το 1800. Είμαστε στο 2025 και ακόμα συζητάμε αν είναι βανδαλισμός ή βλασφημία».

Χριστόφορος Κατσαδιώτης: Σπούδασε χαρακτική, αποφοίτησε ως αριστούχος από τη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ

Ο κ. Κατσαδιώτης σπούδασε χαρακτική και αποφοίτησε ως αριστούχος από το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, της Σχολής Καλών Τεχνών, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με καθηγητές τους Ξενοφώντα Σαχίνη και Μανόλη Γιανναδάκη.

Όπως είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του στο catisart, την παρότρυνση για να ασχοληθεί με τις καλές τέχνες την πήρε από την οικογένειά του, μιας και όλοι είχαν κάτι το καλλιτεχνικό:

«Νομίζω πως όλοι στην οικογένειά μου είχαν κάτι το καλλιτεχνικό, παρατηρητικοί όλοι τους, αλλά και ικανοί στις χειροτεχνίες. Λίγοι όμως καταφέραμε να το εξωτερικεύσουμε.

Για παράδειγμα, του παππού του Άγγελου του άρεσε να χορεύει με κλακέτες, φιγούρες του Φρεντ Αστέρ, ο άλλος ο παππούς με το όνομά μου μαστόρευε ό,τι έπεφτε στα χέρια του, ο πατέρας μου είχε απίστευτη υπομονή, έφτιαχνε αρχιτεκτονικές μακέτες και σπίτια από οδοντογλυφίδες, πόσο θα του πήγαινε η χαρακτική!.. Η μάνα μου έχει την οξύτητα και την παρατηρητικότητα ενός εικαστικού και αυτό φάνηκε και στην έκφρασή της, στα βιβλία της αργότερα.

Και από εκείνη, διαβάζοντάς τα πλέον, βλέπω προεκτάσεις της στα έργα μου. Και όλοι μας στην οικογένεια έχουμε μια έφεση στα φυτά… Δουλεύει ψυχοθεραπευτικά η ενασχόληση με τη φύση… Καλλιτέχνες, πολύ συχνά, ήταν οικογενειακοί φίλοι και μπαινόβγαιναν στο σπίτι…

Υπήρξε η παρότρυνση της μάνας μου για την Καλών Τεχνών στα 17 μου, αλλά τότε δεν καταλάβαινα την έννοια των σπουδών και δεν καταλάβαινα τι μου γίνεται γενικότερα. Από μικρό πάντως με έτρεχε στα μουσεία, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό… Τι έμεινε από όλα αυτά δεν ξέρω.

Άργησα πολύ να πάρω μπρος. Από τα χρόνια στο σχολείο, αλλά και για πολλά χρόνια μετά, δεν ήταν καθόλου εύκολη η προσαρμογή μου με τον έξω κόσμο. Ήμουν τόσο μπερδεμένος. Νομίζω πως στο σχολείο δεν έμαθα τίποτα και δεν πήρα καμία κατεύθυνση επαγγελματικού προσανατολισμού.

»Αντί να μαθαίνω, πιεζόμουν και ξεμάθαινα. Μαθησιακές δυσκολίες και αναζήτηση μιας προσωπικής ταυτότητας… Χρόνια ολόκληρα που πέρασαν, δεν υπάρχουν μέσα στο κεφάλι μου, δεν με βλέπω καν. Στα 17 πήγα λοιπόν εθελοντής να τελειώσω τη στρατιωτική μου θητεία με τη σκέψη να μην έχω στο μέλλον κάτι άλλο ως υποχρέωση και να ελευθερωθώ μετά. Πάντα όμως ένιωθα την ανάγκη να κάνω κάτι με τα χέρια μου. Δεν ξέρω αν θα είχα την ίδια πορεία στη ζωή μου, αν είχα μπει στην Καλών Τεχνών τότε, στην κανονική ηλικία που πάνε όλοι οι νέοι στο Πανεπιστήμιο. Δεν ξέρω αν θα έκανα τα ίδια έργα με αυτά που κάνω τώρα. Ίσως ποτέ να μην είχα γνωρίσει τη χαρακτική».

Ενδιάμεσα των σπουδών του παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής στην Ακαδημία «The Eugeniusz Geppert Academy of Art and Design» στο Wroclaw της Πολωνίας, με καθηγητές τους Ch. Nowicki, Prz. Tyszkiewicz -Πρόγραμμα LLP–Erasmus. Έχει βραβευτεί το 2011 με Βραβείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το 2012 με Βραβείο της 1ης Μπιενάλε Ελλήνων Σπουδαστών Χαρακτών Ex-Libris στην Κρήτη και το 2017 με Βραβείο από το 12ο Διεθνές Φεστιβάλ Animation στην Αθήνα. «12th Athens Animfest» («Carousel»-Animation χαρακτικής).

Χαρακτικά του έργα έχουν χρησιμοποιηθεί σε βιβλία των εκδοτικών οίκων: Gutenberg, Διάττων, Μανδραγόρας, Πολύτροπον, Κέδρος, Μελάνι, Μπαρτζουλιάνος, Κουκκίδα.

Tο 2015 στο Παρίσι, τα θέατρα Eurydice, Zérο και Théâtre du Cristal χρησιμοποίησαν χαρακτικά έργα του για την προβολή των παραστάσεών τους.

Το 2017 υπήρξε υποψήφιος για τη θέση καθηγητή στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή ή του επίκουρου καθηγητή στον Τομέα Χαρακτικής της Α.Σ.Κ.Τ.

Είναι μέλος της Ένωσης Χαρακτών και του Επιμελητηρίου Καλών Τεχνών Ελλάδος.

Κατοικεί και εργάζεται στο Παρίσι και στην Αθήνα. Έχει πραγματοποιήσει δώδεκα ατομικές εκθέσεις σε Ελλάδα, Πολωνία και Γαλλία και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική.

Ο κ. Κατσαδιώτης -όπως έχει πει ο ίδιος- μελέτησε αρκετά ένα μεγάλο φάσμα καλλιτεχνών από όλα σχεδόν τα εικαστικά ρεύματα.

«Με ενδιέφερε μέσα σε όλα η ρωσική πρωτοπορία, ο γερμανικός εξπρεσιονισμός, ο αφαιρετικός εξπρεσιονισμός, ο ντανταϊσμός, η ομάδα CoBrA, το ρεύμα των Fluxus αλλά και οι πιο ακαδημαϊκοί, κλασικοί ζωγράφοι, όπως οι ιμπρεσιονιστές, αλλά και ό,τι είχε να κάνει με την ανθρώπινη φιγούρα.

Πάντα στο σπίτι υπήρχαν βιβλία τέχνης, αλλά η μελέτη μου ξεκίνησε κυρίως στην πλούσια βιβλιοθήκη της Καλών Τεχνών στην Αθήνα και συνεχίζεται πάντα σε οποιαδήποτε βιβλιοθήκη.

Τώρα, στο Παρίσι, όταν έχω χρόνο, μελετώ στη βιβλιοθήκη της Beaux-Arts και δεν χάνω ευκαιρία, πια, να επισκέπτομαι μουσεία, ξανά και ξανά, να βλέπω τους ίδιους πίνακες που μου αρέσουν, και κάθε φορά να ανακαλύπτω και πιο πολλά στοιχεία, να βλέπω επί της ουσίας πώς το ένα καλλιτεχνικό ρεύμα έφερνε το άλλο».

Όπως μας πληροφορεί το Wikipedia, ο κ. Κατσαδιώτης ακολουθεί μια δική του διαδικασία-τεχνική, μετά το τύπωμα της μήτρας στο χαρτί. Μια αναγέννηση μέσα από την καταστροφή, μια ανασύνθεση του ίδιου θέματος, τεμαχίζοντας τα αντίτυπα και τοποθετώντας τα ξανά, σε μια νέα αφήγηση της εικόνας. Δημιουργεί ένα παζλ σταθεροποιώντας τα χάρτινα κομμάτια, ράβοντάς τα, κάθε κομματάκι με το αντίστοιχο χρώμα κλωστής, ώστε να μην είναι ορατό.

Η εξέλιξη αυτή καθιστά τα έργα του μοναδικά, δηλαδή να μην υπάρχει αντίτυπο, παρότι προέρχονται από μήτρες. Με την ίδια λογική ψηφιοποιεί τα τυπωμένα κομμάτια χαρτιού και δημιουργεί μικρού μήκους animation και NFTs.

Σε παλαιότερη συνέντευξή του, ο κ. Κατσαδιώτης, αναφερόμενος στο ποια ήταν η κινητήρια δύναμη για να ασχοληθεί με τη χαρακτική, είχε πει:

«Οι ζωγραφικές ποιότητες που μπορεί να σου δώσει και η αλχημιστική γνώση που χρειάζεται. Η χαρακτική έχει απέραντες δυνατότητες τις οποίες σπάνια βλέπουμε να εκτίθενται, αλλά είμαστε και πολλοί λίγοι όσοι ασχολούμαστε εντατικά και θέλουμε να πειραματιζόμαστε διαρκώς πάνω σε αυτό.

Ο κόσμος πιστεύει πως η χαρακτική είναι κάτι μονόχνοτο, ξεπερασμένο, με ασπρόμαυρα αντίτυπα. Έχω να πω πως η χαρακτική είναι ιδιαίτερα σύγχρονη, μπορεί να συνδυάσει τεχνικές και να εντυπωσιάσει τον θεατή με το απρόσμενο πολύχρωμο αέρινο αποτέλεσμα.

Η χαρακτική τολμάει και αποτυπώνει μια κοπιώδη ατμόσφαιρα με έναν μαγικό τρόπο, φανερώνοντας πως ο καλλιτέχνης έχει ταλαιπωρηθεί ψυχή τε και σώματι για να φέρει το έργο εις πέρας».

Όσον αφορά τη θεματολογία των έργων του, ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης είχε αναφέρει: «Είναι ένα ψυχαναλυτικό ρεπορτάζ δρόμου, από μια ονειρική οπτική, μέσα από την προσωπική μου ματιά. Όπου, τελικά, με κάνει και εμένα να γνωρίσω καλύτερα τους ήρωές μου, αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό. Πιστεύω, τελικά, πως οι ήρωές μου είμαστε όλοι εμείς, παραμορφωμένοι από το πέρασμα της ζωής από πάνω μας».