Καταπίνοντας σπαθιά: Όταν η τέχνη αψηφά το θάνατο!![photos]

Ο Eli Rose, γνωστός και ως The Debonaire Mystic είναι επαγγελματίας καλλιτέχνης σε τσίρκα και θεάματα με εξειδίκευση στο να καταπίνει σπαθιά, στη φωτιά, στην επίδειξη δύναμης και στη μαντική. Γεννημένος σε καλλιτεχνικό περιβάλλον από γονείς οι οποίοι θεωρούσαν τις τέχνες αναπόσπαστο κομμάτι της ανατροφής του, ο Eli μεγάλωσε και εξελίχθηκε σε έναν περιπλανώμενο καλλιτέχνη ο οποίος ζει και αναπνέει για το πάθος του της τέχνης του.

Ο επαγγελματίας καλλιτέχνης μας εξηγεί το πώς κάθε φορά ρισκάρει τη ζωή του για χάρη του πάθους του, το πώς αντιδρά το κοινό του μπροστά σε αυτό το σπάνιο θέαμα αλλά και το πώς η ζωή του εκτός σκηνής συνδέεται με το επάγγελμά του.

– Με τι είδους κινδύνους μπορεί να βρεθεί κανείς αντιμέτωπος;

Πολλοί δεν συνειδητοποιούν ότι το νούμερο στην ουσία αψηφά τον θάνατο. Όταν ένα σπαθί εισέρχεται στο σώμα σου, πιέζει την καρδιά από τη θέση της, διαχωρίζει τους πνεύμονες και έρχεται σε άμεση επαφή με τον οισοφάγο, το διάφραγμα και το στομάχι. Οποιοδήποτε από αυτά τα όργανα μπορεί να πάθει κάποια ρήξη. Επίσης, το να τρυπήσει ο λαιμός είναι μια πιθανότητα η οποία μπορεί να προκληθεί από το πολύ άγχος, από μια πολύ κοφτερή λεπίδα κλπ. Κάποιες μακροπρόθεσμες και φαινομενικά εγγυημένες παρενέργειες της τέχνης περιλαμβάνουν γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, διογκωμένο οισοφάγο και υπερτεντωμένο διάφραγμα. Και αυτοί οι κίνδυνοι αφορούν μόνο τις ίσιες λεπίδες. Άλλα εργαλεία μπορούν να προκαλέσουν κι άλλα ρίσκα – υπάρχει μια γνωστή η ιστορία για έναν καλλιτέχνη που πέθανε επειδή την ώρα που κατάπινε μια ομπρέλα, αυτή άνοιξε μέσα του.

– Τι είδους προπόνηση πρέπει να κάνεις και με τι συχνότητα;

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες σχετικά με την προπόνησή μου γιατί δεν θέλω κάποιος που μπορεί να το διαβάσει αυτό να μπει στον πειρασμό να το δοκιμάσει. Η πιο σημαντική συμβουλή μου όμως είναι να το να μάθει κανείς από κάποιον επαγγελματία και όχι από κάποιο βιβλίο ή βίντεο στο Youtube. Πάρε το χρόνο σου και άκουσε το σώμα σου. Αυτή η τεχνική παίρνει χρόνια ώστε να τη μάθει κάποιος και ακόμη περισσότερα ώστε να την τελειοποιήσει.  Απαιτείται απόλυτη αφοσίωση – η εξάσκηση πρέπει να γίνεται καθημερινά και επίσης οι ασκήσεις, όταν μπορέσεις να καταπίνεις πλέον τα σπαθιά, πρέπει να γίνονται κάθε μέρα.

– Πώς επιλέγεις τον εξοπλισμό σου; Πώς τον συντηρείς;

Επιλέγω τον εξοπλισμό μου κυρίως βάσει αισθητικής. Επίσης έχω τη συνήθεια να μπαίνω σε καταστήματα με αντίκες ή σιδηρικά διερωτώμενος «μπορώ να το καταπιώ αυτό;» Κάποια κομμάτια τα οποία μου προκαλούσαν δυσφορία τα έχω αποσύρει. Υπάρχει μια πολύ «λεπτή» μέθοδος που πρέπει να εφαρμοστεί κάθε φορά που δοκιμάζει κανείς νέο εξοπλισμό και -όπως είπα πριν- πρέπει να γίνεται με βάση το τι σου λέει το σώμα σου. Όσον αφορά τη συντήρηση, γυαλίζω και αποστειρώνω κάθε σπαθί πριν και μετά από κάθε show – οι λεπίδες πρέπει να είναι σε άριστη κατάσταση για να αποφευχθεί εσωτερικός τραυματισμός.

– Εξήγησέ μου την εμφάνισή σου. Πώς προέκυψε αυτό το στυλ και τι σημαίνει για σένα;

Έχω δυο διαφορετικές και πολύ ιδιαίτερες προσωπικότητες πάνω στη σκηνή. Συνειδητοποίησα νωρίς ότι ήμουν πιο καλός και άνετος στο να συνθέτω χαρακτήρες οι οποίοι ήταν στην ουσία προεκτάσεις του εαυτού μου, παρά το να δημιουργώ κάτι καινούργιο. Ξεκίνησα την καριέρα μου ως Stitch the Geek με ένα show το οποίο είχα δημιουργήσει εγώ και μερικοί καλοί μου φίλοι στη Νέα Υόρκη. Λεγόταν The Little Top Circus and Medicine Show. Πρόκειται για ένα «βρώμικο» και θορυβώδες show το οποίο εμπνέεται από τις αρχές των επίμονων, ενοχλητικών πωλητών ελαίου φιδιών και τη θεραπεία της πίστης. Το τωρινό μου look είναι εμφανέστατα πιο διαφορετικό και μου ήρθε κάποια χρόνια αργότερα. Για τον σημερινό μου χαρακτήρα, «πέταξα» το ψευδώνυμό μου και άρχισα να εμφανίζομαι με το πραγματικό μου όνομα. Επίσης, η εμφάνισή μου και το παρουσιαστικό μου είναι απόρροιες του πραγματικού μου εαυτού. Ακολούθησα τη συμβουλή που μου έδωσε η Elle Dorado, η γυναίκα που με προσέλαβε για την πρώτη solo δουλειά μου. Κάποτε μου είπε  ότι πρέπει να καταλαμβάνω τη σκηνή ως ο εαυτός μου, αλλά σε μια πιο grande εκδοχή. Εν ολίγοις, η σκηνή είναι η πραγματική μου ζωή.

– Πώς σκέφτεσαι κάθε φορά τα καινούρια σου νούμερα;

Μου αρέσει να παρατηρώ κάθε είδους θεατρική ή καλλιτεχνική παράσταση ή τη φύση κλπ. Συχνά αυτό που με εμπνέει δεν έχει καμία σχέση με την κατάποση σπαθιών κα μετά εξαρτάται από μένα το πώς θα το φέρω στα μέτρα μου και θα το προσαρμόσω στην τεχνική μου.

– Έχεις άγχος πριν ανέβεις στη σκηνή;

Ναι, αγχώνομαι πριν ανέβω στη σκηνή αλλά αυτός ο ενθουσιασμός είναι που με παρακινεί στο να κάνω αυτό που κάνω. Είναι ένα κύμα αδρεναλίνης. Ποτέ δεν έχω περισσότερη επίγνωση του σώματός μου από τη στιγμή που καταπίνω σπαθιά. Ο φόβος δεν είναι φόβος ότι μπορεί να πάθω κάτι, αλλά ότι δεν παρουσιάζω σωστά το πάθος μου. Νιώθω ότι εάν κάποτε σταματήσω να έχω άγχος, σημαίνει ότι έχω σταματήσει να νοιάζομαι.

– Πώς νιώθεις όταν το κοινό παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα και αποστρέφει το βλέμμα η παρακολουθεί μέσα από τα δάχτυλα;

Είναι τέλειο, το λατρεύω! Οι άνθρωπο είναι τρομοκρατημένοι και ιντριγκαρισμένοι ταυτόχρονα!

– Τι θεωρείς ότι τραβάει τον κόσμο στο να έρθει να παρακολουθήσει ένα show σου;

Δεν μπορώ να μιλήσω για κάποιον άλλο, αλλά εγώ για παράδειγμα μαγεύτηκα από τη συγκεκριμένη τέχνη λόγω της σπανιότητάς της, του ρίσκου της και της απαιτούμενης αφοσίωσης. Υπάρχουν αρκετά νούμερα και τεχνικές, τα οποία εγώ δεν μπορώ να κάνω ακόμη, αλλά το να καταπίνω σπαθιά ήταν και είναι το καλύτερο και ήθελα να το κατακτήσω. Άλλο ένα πράγμα το όποιο βρίσκω συναρπαστικό σχετικά με την κατάποση σπαθιών είναι ότι διευρύνει την αντίληψη των ανθρώπων ως προς το τι είναι δυνατό, χωρίς την βοήθεια κάποιου τρικ ή παραπλάνησης.

– Πότε ξεκίνησες να εμφανίζεσαι; Τι σε παρότρυνε στο να ακολουθήσεις αυτή την πορεία;

Είχα εμμονή με το τσίρκο, τους κλόουν και τις παράλληλες παραστάσεις από μικρό παιδί. Θυμάμαι όταν ήμουν 8 χρονών και οι γονείς μου, μου είπαν ότι γεννήθηκα με ίκτερο. Είχα κατενθουσιαστεί γιατί σκέφτηκα ότι «επιτέλους, να κάτι φρικιαστικό σχετικά με μένα!» Επίσης, γενικά μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι μέσα στην τέχνη – από γλυπτική και ζωγραφική, μέχρι μουσική και συγγραφή. Η πρώτη μου επαφή με τη σκηνή έγινε όταν ξεκίνησα να παίζω σε συγκροτήματα στο γυμνάσιο. H πρώτη μου εμφάνιση σε τσίρκο ήταν από φλασιά σε ένα πάρτι στο Μπρούκλιν το οποίο λεγόταν The Lost Horizon Night Market. Οι φίλοι μου και εγώ δημιουργήσαμε το The Little Top Circus and Medicine Show για το πάρτι, νομίζοντας ότι θα ήταν μόνο για μια φορά. Η εμπειρία όμως ήταν τόσο αφυπνιστική που το συνεχίσαμε και μερικά χρόνια αργότερα, να ‘μαι, ακόμη φρικιό του τσίρκου!

– Περιέγραψε μου λίγο το background σου.

Γεννήθηκα στις φάρμες του κεντρικού Νιού Τζέρζει. Ο πατέρας μου ήταν Ιταλός μετανάστης, ο οποίος τότε δούλευε στο καρναβάλι του Atlantic City Steel Pier και η δουλειά του ήταν να προμοτάρει ένα ηλεκτρικό μαραφέτι το οποίο υποσχόταν να ενεργοποιεί την τριχοφυΐα στους καραφλούς άνδρες. Η μηχανή του προκαλούσε ηλεκτρικό σοκ κάθε φορά που τη χρησιμοποιούσε, αλλά έπρεπε να πείσει τους πελάτες ότι ήταν θαυματουργή! Και οι δύο γονείς μου είναι επαγγελματίες καλλιτέχνες, οπότε μεγάλωσα σ’ ένα δημιουργικό σπίτι, όπου οι τέχνες ήταν αναπόσπαστο κομμάτι για την καλλιέργειά μας. Οι γονείς μου με στηρίζουν πάρα πολύ σε αυτό που κάνω, ακόμη και αν αυτό τους τρομοκρατεί.

– Πώς εξηγείς στον κοινωνικό σου περίγυρο τι είναι αυτό που κάνεις; Τι είδους αντιδράσεις λαμβάνεις;

Γενικά είμαι σχετικά «συγκρατημένος». Αν κανείς με ρωτήσει τι κάνω ως επάγγελμα, απλώς απαντώ πώς είμαι performer. Αν ζητήσουν περισσότερες λεπτομέρειες, τότε αναφέρομαι στο ότι καταπίνω σπαθιά. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό που κάνω, απλώς δεν μου αρέσει να σπαταλάω πολύ χρόνο να μιλάω για τον εαυτό μου. Επίσης, αυτό που μου αρέσει να λέω στον κόσμο είναι ότι μία από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω με αυτό που κάνω είναι το να καταπιώ το σπαθί – η δεύτερη μεγαλύτερη δυσκολία είναι τα αστεία που δέχομαι σχετικά με πίπες. Αυτή είναι άλλη μια «σκληρή» πραγματικότητα της φάσης. Δεν κάνουν όλοι κάποιο σχετικό σχόλιο ή υπονοούμενο αλλά οι περισσότεροι κάνουν και μάλιστα πιστεύουν ότι είναι οι πιο αστείοι μέσα στο δωμάτιο…

– Είναι σταθερή δουλειά;

Υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές σε αυτό που κάνω. Μερικοί καλλιτέχνες είναι μέρος κάποιων σταθερών show και έχουν σταθερό πρόγραμμα. Εγώ είμαι freelance performer. Εγώ κανονίζω το πρόγραμμά μου. Η ζωή μου είναι γεμάτη αβεβαιότητα – δεν έχω ιδέα για παράδειγμα που θα βρεθώ τον επόμενο μήνα, αλλά ευδοκιμώ πάνω σ’ αυτό. Αυτό είναι και το συναρπαστικό κομμάτι – αυτή η ζωή είναι ένα παιχνίδι στρατηγικής και ρίσκου.

– Σαν χώρος είναι ανταγωνιστικός;

Ποτέ δεν μου φάνηκε τρομερά ανταγωνιστικός, ίσως επειδή υπάρχουν πολύ λίγοι από εμάς πάνω στον πλανήτη. Με βάση το Sword Swallower’s Association International, υπάρχουν μόνο λίγες δεκάδες επαγγελματιών στη Γη που καταπίνουν σπαθιά, πράγμα που μας καθιστά μοναδικούς. Υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι εν ζωή που έχουν πάει στο φεγγάρι παρά επαγγελματίες του είδους μου. Με αυτά τα δεδομένα θεωρώ ότι περισσότερο χαιρόμαστε όταν βρίσκουμε ο ένας τον άλλο, παρά νιώθουμε απειλή.

– Πώς είναι η ζωή στους δρόμους; Το να ταξιδεύεις συνεχώς για show από πόλη σε πόλη;

Το έχω ανάγκη. Ο δρόμος είναι το σπίτι μου. Αν μείνω κάπου σταθερά για μεγάλο χρονικό διάστημα νιώθω ανήσυχος. Το να περιπλανείσαι δεν είναι για όλους, ούτε όμως βέβαια και το να καταπίνεις σπαθιά. Μου αρέσει να ταξιδεύω. Χρειάζομαι να μετακινούμαι αλλιώς θα τρελαθώ. Φυσικά, αυτό έχει και κάποιες θυσίες και βάσανα. Δεν έχω παραδείγματος χάρη μια μόνιμη διεύθυνση. Οι σχέσεις επίσης είναι αρκετά δύσκολες, αλλά ευτυχώς ήμουν αρκετά τυχερός να βρω μια όμορφη γυναίκα η οποία είναι σαν και εμένα, οπότε ο δρόμος δεν είναι τόσο μοναχικός όσο συνήθιζε να είναι. Από την άλλη βέβαια, μπορώ απλώς να τα μαζέψω όλα και να φύγω σε μια ώρα και να ξυπνήσω οπουδήποτε στον κόσμο. Έχω δει πολλά και έχω ζήσει περισσότερα από τους περισσότερους της ηλικίας μου. Είναι μια ελευθερία που λίγοι τη γεύονται, αλλά όσοι το κάνουν, την απολαμβάνουν.

– Περιέγραψε μου μια τυπική μέρα όταν βρίσκεσαι σε περιοδεία.

Αυτό που δεν συνειδητοποιούν οι περισσότεροι σχετικά με την τεχνική των σπαθιών είναι ότι είναι μια δεξιότητα την οποία το σώμα σου θέλει να ξεχάσει αμέσως. Είναι τόσο αφύσικη και παράλογη σε όλη την εξέλιξη του σώματός σου που οποιοδήποτε διάλλειμα από προπόνηση ή παράσταση θα οδηγήσει σε μια φυσική αντίσταση. Υποθέτω ότι θα έπαιρνε αρκετό καιρό για να ξεχάσει κανείς μια τέτοια δεξιότητα, ειδικά αν την ασκεί για όσο χρονικό διάστημα το κάνω εγώ, αλλά έχω παρατηρήσει πώς αν κάνω ένα διάλλειμα μιας ή δυο εβδομάδων, ο λαιμός μου βγει κάπως εκτός φόρμας. Το ίδιο όπως θα ένιωθε ένας αθλητής αν έκανε ένα τέτοιο διάλλειμα στην προπόνησή του. Ακόμη και τις μέρες που δεν έχω παράσταση, εξακολουθώ να καταπίνω σπαθιά στο σπίτι προκειμένου να βρίσκομαι σε φόρμα. Ξυπνάω. Τεντώνομαι. Καταπίνω ένα σπαθί. Πίνω έναν καφέ και τρώω. Συνεχίζω τη μέρα μου.

– Και όταν βρίσκεσαι μακριά από τα φώτα της σκηνής;

Εκτός σκηνής είμαι γενικά πολύ διακριτικός. Θα με χαρακτήριζα και σπιτόγατο. Γράφω ποίηση και μουσική, ζωγραφίζω και διαβάζω. Επίσης, με την κοπέλα μου μας αρέσουν πολύ τα roadtrips – μας αρέσει να απλά να εξαφανιζόμαστε σε κάποιο τοπίο ή σε κάποιον μη χαρτογραφημένο αυτοκινητόδρομο της Αμερικής, αναζητώντας τις δικές μας περιπέτειες. Μερικές φορές είναι ωραία να μην έχεις εκατοντάδες μάτια να σε κοιτούν.  Επίσης, ένα μεγάλο κομμάτι των ρεπό μου, το περνάω ταξιδεύοντας για την επόμενη παράσταση, με στάσεις για ύπνο μέσα στο αμάξι, πίνοντας ουίσκι σε κάποιο τιποτένιο αφτεράδικο. Γενικά, όντας απλώς μια μικρή κουκίδα σε μια πελώρια χώρα.

– Υπάρχουν άτομα που σε εμπνέουν ή τους έχεις ως καθοδηγητές;

Ο Donny Vomit είναι ο άνθρωπος που μου έμαθε τα περισσότερες ικανότητές μου, συμπεριλαμβανομένης της κατάποσης σπαθιών. Είναι χρόνια στο τσίρκο και βετεράνος τους παγκοσμίως γνωστού Coney Island sideshow. Η Elle Dorado, η βασίλισσα του burlesque για το 2014, είναι μια πολύ αγαπημένη φίλη που μου έδωσε την ευκαιρία για την πρώτη μου solo  παράσταση και με βοήθησε να χτίσω την επί σκηνής persona μου. Ο Elucius Clay είναι ο καλύτερος μου φίλος στον πλανήτη και ο καλύτερος συνεργός! Αυτός και εγώ ιδρύσαμε το The Little Top Circus and Medicine Show μαζί με τη Miss Direction και τη Lacy Skidmarks.

– Έχεις να μοιραστείς κάποια αστεία/περίεργη ιστορία;

Πετούσα από Σικάγο προς Νέα Ορλεάνη για μια σειρά παραστάσεων. Αφού ανέβηκα στο αεροπλάνο, η αεροπορική εταιρεία είχε αλλάξει κατά λάθος τα καρτελάκια με την τσάντα κάποιου άλλου επιβάτη. Όταν προσγειώθηκα στη Νέα Ορλεάνη, η τσάντα μου βρισκόταν στην ασφάλεια του αεροδρομίου(TSA – Transportation Security Administration) . Όταν πήγα για να τη ζητήσω μου είπαν πώς έπρεπε να επιβεβαιώσω το περιεχόμενο της πριν μου τη δώσουν πίσω. Γέλασα και τους είπα «Ε, άμα την ανοίξετε θα βρείτε μερικά σπαθιά, μερικές αλυσίδες, κάτι παντελόνια στρίπερ, υγρό αναπτήρα, λάτεξ, σωλήνες κλπ». Με σταμάτησαν και με απείλησαν πώς θα φώναζαν την ασφάλεια εάν δεν σταματούσα να το παίζω εξυπνάκιας. Τότε άνοιξαν την τσάντα και φυσικά βρήκαν ακριβώς ότι τους περιέγραψα. Η ζωή δεν είναι ποτέ βαρετή στο τσίρκο!

news247.gr