Η τελική αντεπίθεση του Αλέξη Τσίπρα

Το πλαίσιο με το οποίο θα ξεδιπλώσει την τελική του αντεπίθεση ενόψει της προεδρικής εκλογής, ελπίζοντας ότι αυτή η… διαδικασία θα οδηγήσει και σε εθνικές εκλογές παρουσίασε ο Αλέξης Τσίπρας κατά την παρουσία του στη ΔΕΘ.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε να προσαρμόζει όλη τη στρατηγική του στις ανάγκες της τελικής ευθείας προς την κρίσιμη πολιτική αναμέτρηση και προσπάθησε να κινηθεί ισορροπώντας ανάμεσα στην πίεση για παροχές, στη δέσμευση για ρήξεις, αλλά και στον ρεαλισμό, ώστε να πείσει για τον εφικτό της κυβερνητικής του πρότασης. Είναι εμφανές ότι στόχος του κ. Τσίπρα είναι να παγιώσει το προβάδισμα που διατηρεί εδώ και καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και να πιέσει την κυβέρνηση, οδηγώντας σε αποτυχία την προσπάθειά της να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και για την επίτευξη αυτού του στόχου έδειξε αρκετά προσαρμοστικός: Με ήπια, για προεκλογική περίοδο, παροχολογία, με λείανση των πιο σκληρών διακηρύξεων των τελευταίων δύο ετών, με υιοθέτηση του ευρωπαϊκού κεκτημένου, αλλά και με κατευνασμό της αριστερής εσωκομματικής αντιπολίτευσης.

Τα μηνύματα που εξέπεμψε ο κ. Τσίπρας:

Πρώτον, θα κάνει τα στοιχειώδη που απαιτεί η ανθρωπιστική κρίση και ο τερματισμός των παραλογισμών της κυβερνητικής – μνημονιακής πολιτικής: Για παράδειγμα θα σταματήσει τις ποινικές διώξεις για ληξιπρόθεσμα χρέη και θα δώσει τη δυνατότητα αποπληρωμής με αυξημένο αριθμό δόσεων. Θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ και θα τον αντικαταστήσει με φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Έτσι κι αλλιώς τον ΕΝΦΙΑ τον κατακρίνουν άπαντες. Θα επαναφέρει τη 13η σύνταξη για τους χαμηλοσυνταξιούχους. Θα υλοποιήσει προγράμματα σίτισης, στέγασης και δωρεάν μεταφορά στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Μόνο αυτά τα μέτρα απευθύνονται σε τουλάχιστον πέντε εκατομμύρια ανθρώπους και δεν έχουν ιδιαίτερο δημοσιονομικό κόστος.

Δεύτερον, καθησύχασε για το ευρώ. Δίνοντας τη διαβεβαίωση ότι όπου παρουσιάζει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι δεν αντιδρούν και δεν απειλούν με έξοδο της χώρας από το ευρωπαϊκό πλαίσιο ο κ. Τσίπρας επιδιώκει να αποτρέψει την επανεμφάνιση του κινδύνου και του συνεπακόλουθου εκβιαστικού διλήμματος για την παρουσία της χώρας στην ευρωζώνη – το δίλημμα με το οποίο έχασε τις εκλογές του 2012.

Τρίτον, απέφυγε να ανοίξει ή να επιμείνει σε μέτωπα που αυτή την ώρα θα ενίσχυαν τις αντιδράσεις στις κεντρικές του εξαγγελίες και θα προκαλούσαν αναταραχή σε ισχυρά κέντρα. Ήταν μετριοπαθής σχετικά με το τραπεζικό σύστημα, να και διαβεβαίωσε ότι το δημόσιο θα έχει αποφασιστικό ρόλο, όπως και περιόρισε τις αναφορές του στα θέματα της επαναφοράς σρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων στο Δημόσιο.

Τέταρτο, παρουσίασε το κεντρικό δίλημμα με το οποίο θα αντιπολιτευτεί το επόμενο διάστημα, ζητώντας εκλογές: Θα κάνει τη διαπραγμάτευση για το χρέος μια κυβέρνηση που δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ ή μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει; Μία κυβέρνηση που πιστεύει στη λιτότητα και θεωρεί ότι το χρέος είναι βιώσιμο ή ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει σαφές πλαίσιο και προτάσεις για τη μείωση του χρέους και τη ρήτρα ανάπτυξης.

Πέμπτο, παραμένει κεντρικός πολιτικός στόχος η πρόκληση εκλογών με αφορμή την προεδρική εκλογή. Άφησε φαρμακερά υπονοούμενα για τα περί συναλλαγών της κυβέρνησης με βουλευτές για να εξασφαλιστούν οι 180 που απαιτούνται για την προεδρική εκλογή.

Έκτο, παρουσίασε ως στόχος την κατάκτηση της αυτοδυναμίας και για πρώτη φορά άφησε να διαφανεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν πρόκειται να συναινέσει σε μεγάλο συνασπισμό με τη ΝΔ ή σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ θα επιδιώξει και νέες εκλογές, εάν δεν είναι εφικτή μια προοδευτική κυβέρνηση.

Έβδομο, έδωσε την υπόσχεση ότι τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές θα αποτυπώνουν συνεργασίες, άρα θα ανοίξει πιθανόν τις πόρτες σε στελέχη προερχόμενα από τη ΔΗΜΑΡ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ.

Όγδοο, ηρέμησε στοιχειωδώς την αριστερή πτέρυγα του κόμματος αφού μίλησε για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (αν και το εμφάνισε ως στόχο και όχι αποφασιστική βούληση, ούτε μίλησε για μονομερείς ενέργειες), καθώς και για την ανάγκη να διαλυθεί το ΝΑΤΟ.