Βορίδη «κοντά τα χέρια – Γλυκά το λέω»

Στον Μάκη Βορίδη απευθύνεται μέσα από το άρθρο της στα «Νέα Σαββατοκύριακο» η Έλενα Ακρίτα.

«Τι έγινε κύριε Βορίδη, θα μάς δείρετε κιόλας; Σοβαρά τώρα; Για ήρεμα λίγο σάς παρακαλώ. Για σεμνά, μη μάς πάρουνε τα αίματα.

Ποιος είστε αλήθεια; Σε ποιον απευθύνεστε; Και κυρίως πού ζείτε;
Σε χρόνια πέτρινα γι’ αυτόν τον τόπο;

Στο 1985 που οι οπαδοί της ΕΠΕΝ του δικτάτορα Παπαδόπουλου κυκλοφορούσαν με ρόπαλα και τραμπουκίζανε με ρόπαλα και με καδρόνια – είστε μικρός εσείς δεν τα ξέρετε αυτά. Για μαζευτείτε λίγο. Γλυκά το λέω», γράφει.

Και συνεχίζει:

Για κάντε μας τη χάρη. Που από την ‘κανονικότητα’ μάς πήγατε στην ‘αναγκαστικότητα’.

“Το λέω γλυκά. Το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας”
Κατ’ αρχάς, μάθετε ελληνικά!
Λέξη ‘αναγκαστικότητα’ δεν υπάρχει. Έφαγα τον κόσμο να τη βρω, λεξικά ξεφύλλισα, φιλολόγους ρώτησα, τίποτα. Προφανώς εφηύρατε τη λέξη, λογοπλάστη μου εσείς.

Αλλά βρίσκετε και τα κάνετε. Ως ποινικολόγος τους νόμους τους παίζετε στα δάχτυλα. Εγώ πάλι που δεν πολυνογάω, για να μη δώσω δικαιώματα στη γειτονιά, μπήκα και διάβασα προσεχτικά το 278/2 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας:

«Τα αρμόδια για τη σύλληψη όργανα οφείλουν να συμπεριφέρονται με κάθε δυνατή ευγένεια σ` αυτόν που συλλαμβάνουν και να σέβονται την τιμή του.

Γι` αυτό δεν πρέπει να μεταχειρίζονται βία παρά μόνο αν υπάρχει ανάγκη, και δεν επιτρέπεται να τον δεσμεύουν παρά μόνο όταν ο συλλαμβανόμενος αντιστέκεται ή είναι ύποπτος φυγής».

Πρώτον. Το άρθρο αυτό είναι φρέσκο φρέσκο απ’ το φούρνο: συγκεκριμένα από το 1951. Συντάχθηκε πριν 68 χρόνια και επί της ουσίας δεν λέει τίποτα.

Να ‘μεταχειρίζεστε βία αν υπάρχει ανάγκη’. Πότε ακριβώς ‘υπάρχει ανάγκη’ δεν το διευκρινίζει.

Κάτω από ποιες προϋποθέσεις ασκείται βία δεν το διευκρινίζει. Ποιος το αξιολογεί και ποιος το κρίνει δεν το διευκρινίζει.

Ο αστυνομικός; Ο κουνιάδος μου; Ο Κορκονέας; Ο Θεός;

Τέτοια δημιουργική ασάφεια ο μακαρίτης ο συντάκτης του συγκεκριμένου άρθρου!

Δεν υπάρχει δηλαδή μια λίστα που να καταγράφει τις περιπτώσεις που χρήζουν βίαιης αντιμετώπισης. «Αν υπάρχει ανάγκη» σού λέει. Γενικώς, αορίστως και φλου αρτιστίκ.

Δεύτερον. Για τι σόι βία μιλάμε εδώ – ούτε αυτό αποσαφηνίζει ο ποιητής. Για ξύλο μιλάμε; Για μπουνιές, για γκλομπ, για αυτοσχέδια ρόπαλα; Για δακρυγόνα, για χημικά, για λιθοβολισμό, για κρεμάλα, για ανασκολοπισμό, για σταύρωση; Ούτε αυτό διευκρινίζεται. Ασκείται βία, όποτε και όπως γουστάρει αυτή. Τέλος.

Εδώ βγήκε στα κανάλια ο πρόεδρος ειδικών φρουρών Βασίλης Ντούμας και ξεστόμισε το ανήκουστο.

«Συνταγματικά και δημοκρατικά ο μόνος που μπορεί να ασκεί βία είναι η Αστυνομία».

Ενώ ο Κώδικας Δεοντολογίας του Αστυνομικού του 2004 (Π.Δ. 254/2004, Φ.Ε.Κ. 238/Α ́) αναφέρει ότι:

Άρθρο 1β: «Ο αστυνομικός υποχρεούται να σέβεται την αξία του ανθρώπου και να μεριμνά για την προστασία των δικαιωμάτων του ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου».

Άρθρο 2δ: «….να σέβεται το δικαίωμα στη ζωή και την προσωπική ασφάλεια κάθε ατόμου.
Δεν επιφέρει, δεν προκαλεί και δεν ανέχεται πράξεις βασανιστηρίων ή απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης ή τιμωρίας και αναφέρει αρμοδίως κάθε παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Μαζέψτε το κύριε Βορίδη. Μαζέψτε το, γλυκά το λέω.

Άλλωστε έχετε μια παράδοση στις κωλοτούμπες, από τότε που κοσμούσατε με την παρουσία σας το ΛΑΟΣ του Γιώργου ‘οι εβραίοι μυρίζουν αίμα’ Καρατζαφέρη.

Όταν για την υπουργοποίηση σας υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από το Ισραήλ, εσείς τρέχατε στο Εβραϊκό Μουσείο και μοιράζατε τις συγγνώμες με τη σέσουλα.

«Αποκηρύσσω» είπατε «κάθε πράξη, παράλειψη ή ανοχή μου σε πράξη τρίτου που θα μπορούσε να εκληφθεί ως αντισημιτική ή νεοναζιστική».

Δημοκρατία έχουμε, last time I checked.

Κι επειδή εσείς μπορεί να έχετε τις απόψεις σας αλλά κι εμείς έχουμε τα νεύρα μας, κάντε μια παλικαριά να χαρείτε. Κοντά τα χέρια κύριε Βορίδη. Κοντά και στις τσεπούλες μέσα.
Γλυκά το λέω.