Παιδιά απαγάγονται και στέλνονται στον Άρη για να φτιάξουν… αποικία σκλάβων;
Όλος ο θόρυβος ξεκίνησε, όταν ένας καλεσμένος, ονόματι Ρόμπερτ Ντέηβιντ Στιλ, δήλωσε την Πέμπτη σε μια αμερικανική εκπομπή (The Alex Jones Show), που αναμεταδίδεται από 118 ραδιοφωνικούς σταθμούς στις ΗΠΑ, ότι ο “Αρης ήδη κατοικείται από ανθρώπους που στέλνονται εκεί παρά τη θέλησή τους.
«Πιστεύουμε πραγματικά ότι υπάρχει μια αποικία στον Άρη που αποτελείται από παιδιά, τα οποία έχουν απαχθεί και σταλεί στο διάστημα σε ένα ταξίδι 20 ετών, έτσι ώστε όταν φθάνουν στον πλανήτη, δεν έχουν εναλλακτική λύση παρά να είναι σκλάβοι στην αποικία του “Αρη», δήλωσε ο Στιλ στον ραδιοφωνικό παραγωγό “Αλεξ Τζόουνς, ιδρυτή της αμφιλεγόμενης συνωμοσιολογικής ιστοσελίδας InfoWars, που υποτίθεται ότι ξεσκεπάζει αυτά που το κατεστημένο κρύβει.
Ο Στιλ δεν δίστασε να πει ότι τα παιδιά-σκλάβοι χρησιμεύουν ως εργατικό δυναμικό, ως αντικείμενο παιδοφιλίας και -αφού σκοτωθούν- ως μέσο απόκτησης οργάνων, μυελού των οστών και αίματος από τους «κακούς» της αποικίας. Ο Τζόουνς παρουσίασε τον Στιλ ως «κάτοχο μυστικών της CIA» και έβαλε το δικό του κερασάκι στην τούρτα, λέγοντας ότι γνωρίζει πως «το 90% των αποστολών της NASA είναι μυστικές» και προσθέτοντας πως υψηλόβαθμοι μηχανικοί της NASA τού έχουν εξομολογηθεί ότι «δεν έχεις ιδέα για το τι συμβαίνει».
Για να είναι σίγουρη πως αυτή η θεωρία συνωμοσίας δεν θα εξαπλωθεί, η NASA αναγκάστηκε να τη διαψεύσει.
Την Πέμπτη, ο Τζόουνς πήρε συνέντευξη από τον Ρόμπερτ Ντέιβιντ Στιλ, κάποιον που η σελίδα του στη Wikipedia χαρακτηρίζει ως «Αμερικανό ακτιβιστή και πρώην στέλεχος της CIA».
Η αλήθεια είναι ότι ο Άρης αποτελεί το ιδανικό σκηνικό για την προβολή κάθε είδους συνωμοσιολογικών θεωριών (αν αυτός είναι ο σωστός όρος και όχι κάποιος πιο ψυχιατρικός…). Κατά καιρούς ευφάνταστοι άνθρωποι -και ιδίως όσοι μόνιμα υποψιάζονται το κάθε είδους ‘κατεστημένο” για παραπλάνηση και παραπληροφόρηση- έχουν δει σε φωτογραφίες του γειτονικού πλανήτη από ανθρώπινα πρόσωπα και πυραμίδες έως ζώα, απολιθωμένα οστά και μηχανές εξωγήινων, όπως αναφέρει το fimes.
Η πιο αθώα εξήγηση είναι ότι όλοι οι άνθρωποι συχνά πέφτουν θύμα του φαινομένου της παρειδωλίας, δηλαδή της ψευδαίσθησης ότι βλέπουν κάτι γνώριμο σε ένα ασαφές εξωτερικό ερέθισμα, π.χ. ένα πρόσωπο σε ένα σύννεφο στον ουρανό ή στην επιφάνεια του Άρη (κάτι στο οποίο βοηθά το γεγονός ότι ο «κόκκινος πλανήτης» είναι διάσπαρτος με πέτρες που αόριστα θυμίζουν γήινα πράγματα).
Όμως υπάρχουν πολλές ανά τον κόσμο… περίεργες εξαφανίσεις και ειδικά παιδιών που τα ψάχνουν χρόνια χωρίς ποτέ να βρουν τα ίχνη τους… αν όχι το πτώμα τους που θα ήταν η μόνη πειστική εξήγηση!
Παρακάτω θα διαβάσετε τραγικές περιπτώσεις εξαφάνισης παιδιών.
10. Steven Gregory Stayner
Ο Steven (18, Απριλίου, 1965 – 16 Σεπτεμβρίου, 1989) ήταν ένας Αμερικανός θύμα απαγωγής. Ο Steven απήχθη από την πόλη Καλιφόρνια , σε ηλικία 7 ετών και μέχρι τα 14 χρόνια του, ώσπου δραπέτευσε και έσωσε ένα άλλο θύμα, τον Timothy White, το 1980.
Ο Steven πέθανε το 1989 σε ένα ατύχημα με μοτοσικλέτα κατά την οδήγηση στο σπίτι του από την δουλειά. Το απόγευμα της 4ης Δεκεμβρίου 1972, ο Steven έφτανε στο σπίτι του από το σχολείο με ένα άτομο που ονομαζόταν Ervin Edward Murphy, ένας γνωστός του Kenneth Parnell.
Ο Murphy, περιγράφεται από εκείνους που τον ήξεραν ως ένας εύπιστος, αφελής και απλός άνθρωπος, που είχε στρατολογηθεί από τον παιδεραστή Parnell βοηθώντας τον να απαγάγουν ένα νεαρό αγόρι, έτσι ώστε ο Parnell vα μπορέσει να τον αναθρέψει με “θρησκευτικού τύπου αρχές”, όπως δήλωσε αργότερα ο Murphy.
Για χρόνια ο Parnell κακοποιούσε τον Steven και του είχε πει πως τον είχε υιοθετήσει νόμιμα. Όταν ο Steven μπήκε στην εφηβεία, ο Parnell άρχισε να αναζητά ένα μικρότερο παιδί να απαγάγει.
Στις 14 Φεβρουαρίου 1980,ο Parnell και ένας εφηβικός φίλος του Steven, με το όνομα Sean Poolman, απήγαγαν τον πέντε ετών Timmy White στη Ukiah, της Καλιφόρνια.
Ευαισθητοποιημένος από την αγωνία του νεαρού αγοριού, ο Steven αποφάσισε να δραπετεύσει μαζί του, και να επιστρέψει το παιδί στους γονείς του και στη συνέχεια να διαφύγει. Τα δύο αγόρια συνελήφθησαν από την αστυνομία και ο Steven τους είπε όλη την ιστορία. Η ζωή του Steven είναι η βάση για τη μίνι σειρά του 1989 «I know my first name is Steven «.
9. Fusako Sano
Η Fusako Sano είναι μια ιαπωνικής καταγωγής κοπέλα που είχε απαχθεί σε ηλικία εννέα ετών από τον Nobuyuki Sato, και κρατήθηκε αιχμάλωτη για εννέα χρόνια και δύο μήνες από τις 13 Νοέμβρη 1990 έως 28 Γενάρη 2000.
Η Fusako Sano, στη τέταρτη τάξη του δημοτικού σχολείου, εξαφανίστηκε σε ηλικία εννέα ετών, μετά από ένα παιχνίδι μπέιζμπολ του σχολείου της, στη πόλη Νιγκάτα της Ιαπωνίας. Μεγάλη επιχείρηση της αστυνομίας για την αναζήτηση της ,απέτυχε.
Η αστυνομία ερευνούσε ακόμη και το ενδεχόμενο ότι είχε απαχθεί από βορειοκορεάτες μυστικούς πράκτορες.
Είχε απαχθεί όμως από τον Nobuyuki Sato, έναν 28χρονο, διαταραγμένο άνεργο Ιάπωνα, ο οποίος την ανάγκασε να μπει στο αυτοκίνητό του, και στη συνέχεια την οδήγησε στο διαμέρισμα του, σε μια κατοικημένη περιοχή της Kashiwazaki, Niigata Prefecture, για 9 χρόνια και δύο μήνες.
Το σπίτι απείχε μόλις 200 μέτρα από την kōban (υποσταθμό της αστυνομίας), και 55 χιλιόμετρα από την τοποθεσία όπου απήχθη.
Ενώ η Sano ήταν αρχικά φοβισμένη, σύμφωνα με τις δηλώσεις της ,παραιτήθηκε και αποδέχθηκε τη μοίρα της.
Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της, ο απαγωγέας την κρατούσε δεμένη για αρκετούς μήνες, και χρησιμοποιούσε ένα όπλο αναισθητοποίησης για τιμωρίες, εάν δεν βιντεοσκοπούσε της ιπποδρομίες στην τηλεόραση. Η Sano επίσης απειλήθηκε με μαχαίρι και υπέστη ξυλοδαρμό.
Ο απαγωγέας της , της έδινε να φοράει τα ρούχα του και της έδινε φαγητό τρεις φορές την ημέρα, είτε έτοιμα φαγητά ή μαγειρεμένα από τη μητέρα του, που ζούσε στο κάτω διαμέρισμα. Έκοψε τα μαλλιά της Sano και επειδή δεν υπήρχε μπάνιο ή τουαλέτα στον επάνω όροφο όπου την κρατούσε, μπορούσε να κάνει μπάνιο μόνο όταν της επέτρεπε ο απαγωγέας της.
Περνούσε τον περισσότερο χρόνο της αιχμαλωσίας της ακούγοντας ραδιόφωνο, και φέρεται πως είχε τη δυνατότητα να παρακολουθεί και τηλεόραση, τον τελευταίο χρόνο της δοκιμασίας της.
Αν και η πόρτα δεν ήταν κλειδωμένη, η Sano δεν είχε κάνει ούτε ένα βήμα έξω για εννέα χρόνια. Είπε αργότερα στην αστυνομία: «Ήμουν πολύ φοβισμένη για να ξεφύγω και τελικά έχασα την δύναμη μου για να διαφύγω.»
Η μητέρα του Nobuyuki Sato, τότε 73 ετών, ζήτησε βοήθεια από το κέντρο δημόσιας υγείας Kashiwazaki τον Ιανουάριο του 1996, επειδή ο γιος της ενεργούσε παράξενα και ήταν βίαιος μαζί της.
Κάλεσε στις 12 Ιανουαρίου 2000, και πάλι στις 19 Ιανουαρίου, ζητώντας μια επίσκεψη στο σπίτι της. Υπάλληλοι επισκέφθηκαν τελικά το σπίτι της την Παρασκευή, 28 Ιανουαρίου του 2000.
Στη συνέχεια, ο Sato αντέδρασε και αυτό οδήγησε στο να καλέσουν και την αστυνομία. Με την ευκαιρία αυτή, η Sano, τότε 19 ετών, παρουσιάστηκε μπροστά στους αστυνομικούς.
8. Τα παιδιά Beaumont
Η Jane (ηλικίας 9), η Arnna (ηλικίας 7) και ο Grant Beaumont ζούσαν στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας στη δεκαετία του 1960. Το σπίτι τους στην οδό Χάρτινγκ ήταν λίγα λεπτά μακριά από το δημοφιλές θέρετρο της Glenelg, ένα δημοφιλές τουριστικό κέντρο με πολλά αξιοθέατα, ξενοδοχεία και εστιατόρια.
Όπως και πολλοί άλλοι κάτοικοι της Αδελαΐδας, τα παιδιά ήταν λάτρης της παραλίας Glenelg και, ίσως λόγο της αθωότητας της περιόδου και την ωριμότητας της Jane, οι γονείς τους δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να επισκέπτονται μόνοι τους, με το λεωφορείο το θέρετρο. Στις 26 Ιανουαρίου 1966, τα παιδιά έφυγαν από το σπίτι στις 10 το πρωί και δεν επέστρεψαν ποτέ πίσω.
Δηλώσεις αυτόπτη μάρτυρα επιβεβαίωσε ότι τα παιδιά έφθασαν στον προορισμό τους, καθώς είχαν εντοπισθεί στην παραλία με έναν ξανθό ψηλό άνθρωπο. Τα παιδιά δεν φαινόντουσαν ταραγμένα και απολάμβαναν την παρέα του.
Το μεγαλύτερο παιδί, η Jane, παρατηρήθηκε επίσης να αγοράζει μία κρεατόπιτα από ένα παραλιακό μαγαζί με χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου. Αυτό φάνηκε περίεργο, όμως, καθώς τα παιδιά ποτέ δεν αγόρασαν κάτι σε οποιαδήποτε από τα προηγούμενα ταξίδια τους, και οι γονείς τους δεν είχαν δώσει αυτό το ποσό κατά την αναχώρηση τους από το σπίτι νωρίτερα εκείνη την ημέρα.
Ο τελευταίος άνθρωπος που είδε τα παιδιά ήταν ο ταχυδρόμος στις 15:00 εκείνη την ημέρα.
Ο ταχυδρόμος ήξερε καλά τα παιδιά και σταμάτησε να τους μιλήσει. Ανέφερε ότι παρά το γεγονός ότι ήδη πήγαιναν προς το σπίτι τους, δεν φαινόταν να είναι σε οποιοδήποτε είδος βιασύνης ή ανησυχίας παρότι είχαν ήδη 3 ώρες καθυστέρησης.
Μια ανατριχιαστική υποσημείωση στην υπόθεση είναι το γεγονός ότι, πριν από την εξαφάνισή τους, η Arnna είχε πει στη μητέρα της πως η Jane είχε κάνει ένα «φίλο», κάτω στην παραλία.
Η μητέρα, όπως είναι αυτονόητο, υπέθεσε ότι είναι ένας νεαρός συνομήλικος, αλλά εκ των υστέρων υποστηρίχθηκε η θεωρία ότι τα παιδιά είχαν δει τον απαγωγέα τους τουλάχιστον μία φορά ακόμη.
Υπήρχαν πολλοί ύποπτοι για τη δολοφονία των παιδιών Beaumont, αν και κανένας δεν έχει αποδειχθεί ένοχος ποτέ.
Ο ισχυρότερος από τους υπόπτους ήταν ο Bevan Spencer von Einem, ένας φαινομενικά κύριος υψηλής κοινωνίας ,μέλος της λέσχης, ο οποίος απήγαγε και δολοφόνησε πολλά παιδιά της Αυστραλίας στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Ο Von Einem εκτίει σήμερα ποινή ισόβιας κάθειρξης για τη δολοφονία ενός εφήβου στην Αδελαΐδα το 1984, και ένας αξιόπιστος μάρτυρας (γνωστός μόνο ως «Β», που απέκρυψε την ταυτότητά του στη δίκη του 1984) δήλωσε στην αστυνομία ότι είχε επίσης διαπράξει και τις δολοφονίες των παιδιών Beaumont.
Η αστυνομία δεν μπόρεσε να το αποδείξει αυτό, αλλά ο Von Einem ταίριαζε με τις περιγραφές αυτοπτών μαρτύρων, το 1966, και ήταν επίσης γνωστό ότι σύχναζε στο Glenelg.
7. Eloise Worledge
Η Eloise Worledge ήταν 8 ετών όταν εξαφανίστηκε από το υπνοδωμάτιο της στις 12 Ιανουαρίου 1976, στο Beaumaris, Victoria, της Αυστραλίας.
Την ημέρα εκείνη, στις 20:30, η μητέρα της Eloise , Patsy έφυγε από το σπίτι για το μάθημα μπαλέτου της και άφησε τα παιδιά (Eloise, τον αδελφό και την αδελφή της) με τον πατέρα τους, Lindsay.
Η Patsy επέστρεψε στο σπίτι τους και πήγε στις 22:30 για να δει κάθε ένα από τα παιδιά ξεχωριστά πριν πάει για ύπνο, στις 23:00.Ο Lindsay είχε περάσει τη νύχτα πίνοντας στο σπίτι και βλέποντας τηλεόραση (το ζευγάρι ήταν σε κατάσταση διάστασης). Πήγε για ύπνο στις 23:40, και δεν συνειδητοποίησε ότι η μπροστινή πόρτα του σπιτιού είχε μείνει ανοιχτή.
Η Patsy ξύπνησε στις 7:30 π.μ. και βρήκε το υπνοδωμάτιο της κόρης της άδειο. Σε κατάσταση πανικού , η Patsy έτρεξε κατά μήκος του δρόμου στους γείτονές της , ενώ ο Lindsay κάλεσε την αστυνομία.
Η αστυνομία αργότερα αποκάλυψε ότι το τηλεφώνημα του Lindsay φαινόταν παράξενα απαθές.
Μια ομάδα από 250 αστυνομικούς ερεύνησαν για το εξαφανισμένο παιδί για 3 εβδομάδες, αλλά δεν βρήκαν τίποτα.
Σύμφωνα με περαιτέρω έρευνα φάνηκε ότι το πιο πιθανό σενάριο ήταν ότι η Eloise είχε απαχθεί από την μπροστινή πόρτα.
Συνολικά, πάνω από 200 ύποπτα περιστατικά καταγράφηκαν τη νύχτα που η Eloise εξαφανίστηκε.
Αυτά κυμαινόντουσαν από θορύβους στην γειτονική περιοχή αργά το βράδυ, από ήχους χτυπήματος πόρτας αυτοκινήτου και φωνές ενός παιδιού που έκλαιγε.
Η υπόθεση άνοιξε εκ νέου μετά από 20 χρόνια, αλλά δεν έχουν βρεθεί ακόμη στοιχεία που να αποδεικνύουν τι συνέβη στην Eloise Worledge.
Ο πατέρας της είχε συμφωνήσει κατά την ημέρα της εξαφάνισης της κάνει τεστ ανίχνευσης ψέματος, αλλά αυτό έγινε 25 χρόνια αργότερα. Τα αποτελέσματα ήταν ασαφή.
6. Megumi Yokota
Η ιστορία της Megumi Yokota είναι συναρπαστική για πολλούς λόγους. Ξεκινά με την εξαφάνιση ενός μικρού κοριτσιού από την Ιαπωνία το 1977, και εξελίσσεται σε μια ιστορία της διεθνούς κατασκοπείας.
Ήταν μια μέρα Νοεμβρίου το 1977, όταν η Sachi Yokota είπε αντίο στην κόρη της που έφευγε για το σχολείο και δεν επέστρεψε ποτέ. Στα επόμενα χρόνια, τόσο η Sachi και ο σύζυγός της έψαξαν ακούραστα για ενδείξεις ως προς την τύχη της κόρης τους, αλλά δεν ανακάλυψαν απολύτως τίποτα.
Δυο χρόνια μετά την εξαφάνιση, η Sachi και ο σύζυγός της Shigeru, έμαθαν ότι οι ιάπωνες κάτοικοι είχαν αρχίσει να εξαφανίζονται στα ανοικτά των ακτών απέναντι από τη Βόρεια Κορέα, και πως οι Κορεάτες ήταν οι βασικοί ύποπτοι στις απαγωγές. Ωστόσο στις αρχές του 1997 οι γονείς της Megumi πήραν τις πληροφορίες που αναζητούσαν, από έναν αποστάτη της Βόρειας Κορέας.
Ο αποστάτης δήλωσε ότι η Megumi είχε απαχθεί από ανθρώπους που εργάζονται για την κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας, για να εκπαιδευτεί ως κατάσκοπος της Βόρειας Κορέας και να είναι σε θέση να εναρμονιστεί και με την ιαπωνική κουλτούρα επίσης.
Ωστόσο, η Megumi είχε απαχθεί κατά λάθος, και η ηλικία της έγινε αντιληπτή όταν ήταν ήδη πολύ αργά.
Η ιστορία φαίνεται σαν έργο κάποιου με υπερδραστήρια φαντασία, αν δεν ήταν το γεγονός ότι η Βόρεια Κορέα παραδέχτηκε το 2002, για την απαγωγή 12 Ιαπώνων πολιτών κατά τη δεκαετία του 1970 και του ’80, και πως η Megumi ήταν ένας από αυτούς.
Δήλωσαν ότι είχε αυτοκτονήσει σε ηλικία 29 ετών, και επέστρεψαν την τέφρα της στην Ιαπωνία, όπου μια εξέταση DNA ζητήθηκε και απέδειξε πως τα λείψανα δεν ήταν της Megumi.
Το κορίτσι τώρα θα είναι στα 40 της και οι Yokotas συνεχίζουν την αναζήτηση για την αλήθεια του τι συνέβη στην κόρη τους, πιστεύοντας ότι είναι ακόμα ζωντανή, κάπου.
5. Etan Patz
Η περίπτωση του Etan Patz είναι διάσημη, όχι μόνο για τα γεγονότα που περιβάλλουν την εξαφάνισή του, αλλά καθώς ότι ήταν το πρώτο παιδί που η φωτογραφία του τοποθετήθηκε στο μπροστινό μέρος από κουτιά γάλακτος σε ολόκληρη την Αμερική με την ελπίδα να βρεθεί.
Το πρωί της 25ης Μαΐου 1979, ο Etan Patz έφυγε για το σχολείο από το διαμέρισμα των γονιών του στο Σόχο του Μανχάταν. Ο Etan ήταν ένα ευγενικό παιδί και η γειτονιά θεωρούταν ένα ασφαλές μέρος όπου ο καθένας φρόντιζε για τους άλλους, και έτσι η διαδρομή για τη στάση του σχολικού λεωφορείου ήταν ασφαλής. Δύο αυτόπτες μάρτυρες ήταν οι τελευταίοι γνωστοί άνθρωποι που είδαν τον Etan καθώς περίμενε σε κοντινό σημείο για να διασχίσει το δρόμο.
Η αστυνομία ενημερωθείτε όταν ο Etan δεν επέστρεψε σπίτι του, και πάνω από 100 αστυνομικοί ερεύνησαν την περιοχή. Εικόνες από το αγόρι στάλθηκαν σε όλη την πόλη και τα μέσα ενημέρωσης και αμέσως άρχισαν να αναφέρονται πιθανές θεάσεις από όλη τη χώρα. Ένας από τους πιο αξιόπιστους μάρτυρες ήταν ένα πρόσωπο που είχε δει τον Etan να μιλάει με έναν ύποπτο ξανθό άνδρα κοντά στο στη στάση του λεωφορείου.
Τρία χρόνια μετά την εξαφάνιση η αστυνομίας συνέλαβε τον πρώτο ύποπτο, τον Χοσέ Αντόνιο Ράμος. Ο Ράμος ήταν ένας γνωστός παιδόφιλος ο οποίος είχε συλληφθεί στην προσπάθειά του να δελεάσει παιδιά μέσα σε μια σήραγγα στη Νέα Υόρκη, όπου βρήκαν παιδική πορνογραφία που περιείχε νεαρά αγόρια με ανοιχτόχρωμα μαλλιά παρόμοια με του Etan.
Αν και παραδέχθηκε πως είχε δει τον Etan να πηγαίνει προς το σχολείο, δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να τον κατηγορήσουν και αφέθηκε ελεύθερος.
Ο Ράμος όμως συνελήφθη ξανά το 1985, όταν ένας νέος εισαγγελέας ανέλαβε την υπόθεση. Σε ένα νέο γύρο συνεντεύξεων, άρχισε να παραδέχεται περισσότερα και παραδέχτηκε πως προσπάθησε να πάει στο διαμέρισμά του για σεξ, ένα αγόρι που ταίριαζε στην περιγραφή του Etan αλλά τελικά σταμάτησε πριν από την ολοκλήρωση της αποστολής του.
Ο Ράμος είπε ότι ήταν 90% σίγουρος ότι το αγόρι ήταν ο Etan αφού είδε το πρόσωπό του στις ειδήσεις μετά την εξαφάνιση την επόμενη μέρα.
Ο Ramos είναι σήμερα ακόμη στη φυλακή με διαφορετικές κατηγορίες, και κάθε χρόνο στα γενέθλια του Etan Patz ο πατέρας του στέλνει στον Ramos ένα αντίγραφο αφίσας για το χαμένο του παιδί με ένα μήνυμα γραμμένο στο πίσω μέρος:»Τι κάνατε στο μικρό αγόρι μου;
4. Johnny Gosch
Ο Johnny Gosch έκανε το συνηθισμένο του γύρο μοιράζοντας εφημερίδες ,τη Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 1982, όταν τον ίδιο και τον φίλο του, τους πλησίασε ένας άντρας με ένα Ford Fairlane και πινακίδες της Αϊόβα, και τους ζήτησε, οδηγίες για μια κατεύθυνση.
Ο Johnny αργότερα σχολίασε στο φίλο του ότι ο άνθρωπος τον έκανε να αισθάνεται άβολα, πριν κατευθυνθεί στο σπίτι του, προφανώς ακολουθούμενος από ένα διαφορετικό άτομο. Ο γονείς του Leonard και Noreen για πρώτη φορά κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά όταν άρχισαν να λαμβάνουν τηλεφωνήματα από δυσαρεστημένους πελάτες σχετικά με τις εφημερίδες που δεν τους παραδόθηκαν.
Μετά από μια αναζήτηση στη περιοχή, ο Leonard βρήκε το βαγονάκι που τοποθετούσε τις εφημερίδες ο γιος του δύο τετράγωνα από το σπίτι τους. Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο χρόνων, η μητέρα του Johnny και ένας ιδιωτικός ερευνητής αποκάλυψαν εμφανή στοιχεία πως ο Johnny είχε πωληθεί σε ένα κύκλωμα παιδεραστών , κάτι για το οποίο αστυνομία δεν ήταν σίγουρη, αλλά δεν απέρριψε αμέσως.
Το 1997, η υπόθεση πήρε μια περίεργη τροπή όταν η Noreen προφανώς δέχτηκε στο σπίτι της επίσκεψη από τον 27χρονο πια Johnny Gosch, ο οποίος είπε στη μητέρα του για την απαγωγή του, αλλά της ζήτησε να του υποσχεθεί της ότι δεν θα επαναλάβει τις πληροφορίες αυτές, καθώς εξακολουθούσε να ζει υπό τον κίνδυνο των απαγωγέων του. Ο πατέρας του Johnny, όμως, αμφιβάλει για αυτή την επίσκεψη.
Και πάλι, το 2006, η υπόθεση πήρε άλλη τροπή όταν φωτογραφίες ενός αγοριού που η Noreen πιστεύει ότι είναι ο Johnny άρχισαν να εμφανίζονται στο κατώφλι της. Η Noreen είναι σίγουρη πως είναι ο γιος της, αλλά μάρτυρες που έχουν δει το πρόσωπο στις φωτογραφίες λένε πως δεν είναι ο Johnny.
Η υπόθεση έχει προκαλέσει τεράστιες θεωρίες συνωμοσίας ακόμη και για τον Λευκό Οίκο, και νέα στοιχεία εξακολουθούν να βγαίνουν μέχρι σήμερα.
3. Ο Έλληνας… Been Needham
Στις 24 Ιουλίου 1991, ο Been Needham ήταν στη φροντίδα των παππούδων του, ενώ η μητέρα του Κέρι και ο φίλος της, Simon πήγαν για ψώνια. Η οικογένεια ήταν σε διακοπές από το Σέφιλντ, Αγγλίας, στο ελληνικό νησί Κως για να επισκεφθούν τους γονείς της Κέρι που είχαν μεταναστεύσει εκεί.
Σύμφωνα με τη γιαγιά του, ο Been έπαιζε στην μπροστινή πόρτα του πρόσφατα ανακαινισμένου σπιτιού τους, όταν πήρε τα μάτια της από πάνω του μόνο για μια στιγμή. Ωστόσο, σε αυτό το διάστημα, ο Been είχε εξαφανιστεί.
Η οικογένεια του Been μανιωδώς αναζήτησε για το παιδί, αλλά μάταια. Η μητέρα του δήλωσε ότι πιστεύει ότι είχε απαχθεί από ένα κύκλωμα παιδεραστών, και επέκρινε τις ελληνικές αρχές ότι δεν εργάζονται αρκετά γρήγορα για να σταματήσουν έναν άνθρωπο στα αεροδρόμια των συνόρων με την ελπίδα να μη διαφύγει κάποιος με τον Been.
Τόσο το 2003 όσο και το 2007, φωτογραφίες έχουν κυκλοφορήσει στο κοινό, δείχνοντας πως θα είναι ο Been σήμερα.
Ωστόσο, οι προσπάθειες δεν απέδωσαν τίποτα επί της ουσίας.
Έχουν αναφερθεί πάνω από 300 εμφανίσεις του Been με την πάροδο των ετών, αλλά η οικογένεια δεν φαίνεται να έχει έρθει πιο κοντά στην εξεύρεση του, 20 χρόνια μετά την εξαφάνιση.
2. Edward και Austin Bryant
Τα περισσότερα παιδιά που εξαφανίζονται αναφέρονται κατευθείαν μόλις καταλάβουν οι γονείς τους, πως λείπουν.
Ωστόσο, το 2011, οι αρχές στο Κολοράντο, ενημερώθηκαν για την εξαφάνιση του Austin Bryant. Μετά από περαιτέρω έρευνα, βρήκαν ότι ο Austin είχε εξαφανιστεί κάποια στιγμή μεταξύ 2003 και 2005, όταν ήταν μεταξύ 5 και 7 ετών.
Και ακόμη χειρότερα, ο αδελφός του είχε εξαφανιστεί το 2001, σε ηλικία 9 ετών, αλλά και η δική του εξαφάνιση δεν αναφέρθηκε.
Ο Edward και ο Austin (βιολογικά αδέλφια) είχαν υιοθετηθεί από τον Edward και η Linda Bryant το 1999. Οι Bryants είχαν υιοθετήσει συνολικά 9 παιδιά, και καθώς ο Edward και ο Austin θεωρήθηκαν ότι είχαν «ειδικές ανάγκες», 1700 δολάρια το μήνα δίνονταν στους Bryants για τη φροντίδα τους.
Ήταν ένα από τα άλλα υιοθετημένα παιδιά των Bryants που έδωσαν πληροφορίες για τα αγνοούμενα παιδιά, το 2011, προσθέτοντας ότι είχαν κακοποιηθεί σωματικά στη διάρκεια της διαμονής τους.
Οι Bryants αναμένουν σήμερα τη συνέχιση της δίκης για να παίρνουν τα χρήματα για τη φροντίδα των παιδιών, αλλά δεν κατηγορούνται για την εξαφάνιση τους. Ο Edward και Ο Austin παραμένουν αγνοούμενοι.
1. Madeline McCann
Η τριών ετών Madeline, εξαφανίσθηκε από το θέρετρο διακοπών του Algarve Praia da Luz, στις 3 Μαΐου 2007, και θεωρείτε μια από τις διασημότερες περιπτώσεις εξαφανισμένων παιδιών στη Βρετανία.
Οι γονείς της Madeline, Κέιτ και Τζέρι, απολάμβαναν το γεύμα σας με μια παρέα φίλων, ενώ η Madeline και τα δίδυμα αδέλφια της κοιμόντουσαν στο ξεκλείδωτο διαμέρισμα περίπου 100 μέτρα μακριά. Οι McCanns ανέφεραν ότι η παρέα έκανε τακτούς έλεγχους στα παιδιά, και κάθε φορά τίποτα δυσάρεστο δεν είχε παρατηρηθεί, αν και στο τελευταίο έλεγχο στις 21:30, μόνο τα δίδυμα εθεάθησαν από την πόρτα.
Στις 22:00, η Κέιτ και ο Τζέρι επέστρεψαν στο διαμέρισμά τους για να βρουν τα δίδυμα ασφαλής στο κρεβάτι, αλλά η Madeline να λείπει, και το παράθυρο στο δωμάτιό της ανοιχτό. Ένα ανθρωποκυνηγητό ξεκίνησε με αρχικούς υπόπτους έναν Βρετανό, πορτογαλικής ιθαγένειας, τον Ρόμπερτ Μουράτ, καθώς και τους ίδιους τους McCann. Οι έρευνες των αρχικών υπόπτων, ωστόσο δεν οδήγησαν πουθενά.
Η αστυνομία αρχικά εργάστηκε με βάση την παραδοχή ότι η Madeline είχε απαχθεί από ένα κύκλωμα παιδεραστών ή ένα κύκλωμα υιοθεσιών, και προσέλκυσε ιδιαίτερη κριτική, ιδιαίτερα στους McCann, για τον τρόπο που χειρίστηκαν την υπόθεση. Το ποσό των ατόμων που επιτράπηκε να μπουν μέσα στο διαμέρισμα από το οποίο η Madeline εξαφανίστηκε, ήταν τόσο ανεξέλεγκτο ώστε δεν υπήρχε η δυνατότητα εύρεσης DNA ιατροδικαστικά ή ενδείξεις που να οδηγούν στον εντοπισμό του απαγωγέα.
Εξελίξεις στην υπόθεση McCann, όσο μικρές και αν είναι, εξακολουθούν να συγκεντρώνουν ευρεία κάλυψη από τα ΜΜΕ.
