Τέμπη: Συγκλονίζει η μητέρα της Ιφιγένειας – «Ήθελε να κάνει αυτό το ταξίδι στην Αθήνα, να δει την Ακρόπολη»

Τραγωδία στα Τέμπη: Η φωνή των οικογενειών που ζητούν δικαιοσύνη

Δύο χρόνια έχουν περάσει από το φρικτό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, στις 28 Φεβρουαρίου 2023, και οι οικογένειες των θυμάτων εξακολουθούν να παλεύουν για δικαιοσύνη. Μιλούν ανοιχτά για την αδικία, τον πόνο και την ανάγκη τους να δοθούν απαντήσεις.

Η μητέρα της Ιφιγένειας: «Αντλούμε δύναμη από τα χαμόγελα των παιδιών μας»

Η Λίλιαν Μήτσκα, μητέρα της Ιφιγένειας που έχασε τη ζωή της στο δυστύχημα, μίλησε στην εκπομπή της Ελένης Τσολάκη, περιγράφοντας την αδιάκοπη μάχη της για δικαιοσύνη:

«Παίρνουμε δύναμη από την αδικία, παλεύουμε για δικαιοσύνη. Όσο μας στηρίζει ο κόσμος, θα παλεύουμε. Αντλούμε δύναμη από τα χαμόγελα αυτών των παιδιών που έφυγαν, τους βλέπουμε στις φωτογραφίες και παλεύουμε για να τους δικαιώσουμε. Και να μη δικαιωθούμε, και μόνο που βλέπουμε τόσους ανθρώπους δίπλα μας, είναι ήδη σαν να νικήσαμε».

Η Ιφιγένεια είχε σχεδιάσει αυτό το ταξίδι με ενθουσιασμό. «Ήθελε να πάει να δει την αδελφή της στην Αθήνα, αλλά τελικά η αδελφή της ήρθε στα Γιαννιτσά. Δεν ήθελε να αναβάλει το ταξίδι της στην Αθήνα, ήθελε να πάει να δει την Ακρόπολη, να κάνει μια επίσκεψη στην Αίγινα, να δει τα μουσεία… Ήταν ένα ταξίδι μοιραίο».

Η μητέρα της Ιφιγένειας έκλεισε τη συγκινητική της τοποθέτηση με ένα ξεκάθαρο αίτημα προς το κράτος: «Εμείς οι γονείς γνωρίζουμε πως έφυγαν τα παιδιά μας. Αυτό που περιμένουμε από το κράτος είναι να λογοδοτήσει, να τιμωρήσει αυτούς που πρέπει, για να ησυχάσουμε εμείς και να ησυχάσουν τα παιδιά μας».

Ο πατέρας της Αναστασίας Παπαγγελή: «Θα μου πει κανείς γιατί έφυγε το παιδί μου;»

Δύο χρόνια μετά, ο Ηλίας Παπαγγελής, πατέρας της Αναστασίας, εξακολουθεί να αναζητά απαντήσεις. «Θα μου πει κανείς γιατί έφυγε το παιδί μου;», διερωτάται, μιλώντας στην εκπομπή «Πρωινό» του ΑΝΤ1, λίγες ημέρες πριν τη μεγάλη συγκέντρωση στη μνήμη των θυμάτων.

«Εκείνο το μοιραίο βράδυ, έχασα το δεύτερο παιδάκι μου, 18,5 χρονών! Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες της, βλέπω ότι σε όλες γελάει. Ήταν ένας άγγελος δίπλα μας και θέλω να πιστεύω ότι και τώρα είναι ένας άγγελος δίπλα μας, αλλά που δεν τον βλέπουμε. Όλα μου λείπουν από την Αναστασία… η φωνή της, οι αγκαλιές της, τα πειράγματά της. Άλλαξε η ζωή μας… Πάγωσε η ζωή μας και κουβαλάμε έναν βουβό πόνο. Ακόμα νομίζω ότι είναι κάπου εδώ και θα τη δω. Είμαι της φιλοσοφίας ότι είναι πνεύμα και είναι δίπλα μας».

Η περιγραφή των πρώτων στιγμών μετά το δυστύχημα προκαλεί ανατριχίλα: «Όλα με σόκαραν… Τα ασθενοφόρα που έρχονταν χωρίς σειρήνες και το φορτηγό ψυγείο στις 4 το απόγευμα που μπήκε στο νεκροτομείο. Ήξερα ότι εκεί ήταν και το παιδάκι μου, αλλά δεν επιτρεπόταν να μπούμε να το δούμε. Νόμιζα ότι βλέπω ένα κακό όνειρο και ότι θα ξυπνήσω και θα περάσει».

Ανακαλεί και τη στιγμή που του παρέδωσαν τα προσωπικά αντικείμενα της κόρης του: «Μας έδωσαν μια νάιλον σακούλα διάφανη με τα παπούτσια της και τα σκουλαρίκια της. Όταν τα έφερα εδώ και τα άνοιξα, ήταν σαν να έριξα στο πρόσωπό μου οινόπνευμα, βενζίνη. Τα παπούτσια της μυρίζουν ακόμα κάτι μεταξύ βενζίνης και οινοπνεύματος».

«Η Αναστασία έφυγε από ασφυξία»

Η Αναστασία καθόταν στη θέση 12, στο τρίτο βαγόνι. «Με τη σύγκρουση έσπασε το κάθισμά της, ξάπλωσε πάνω στο κάθισμα και ήρθε όλη η οροφή πάνω στο στήθος της και στην κοιλιά της και “έφυγε” από ασφυξία. Μαζί της ήταν ένας φοιτητής, που ίσως κάποτε μιλήσει και να μάθουμε αν είπε κάτι κι αν πόνεσε».

Ο πατέρας της ολοκληρώνει τον σπαρακτικό του μονόλογο, μιλώντας για την πίστη του στον Θεό: «Πιστεύω στον Θεό και ξέρω ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Ακόμα, όμως, δεν έχω μάθει τον λόγο που έγινε όλο αυτό. Το ηχητικό το άκουσα και πονάει. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι να καίγονται και να ξέρουν ότι θα πεθάνουν».

Και κλείνει με ένα πικρό σχόλιο για την έλλειψη δικαιοσύνης: «Δύο χρόνια δεν έχει τιμωρηθεί κανείς. Θα μου πει κανείς γιατί έφυγε το παιδί μου; Έπρεπε να βάλουν μια ταμπέλα στο τρένο που να λέει “εισέρχεστε με δική σας ευθύνη”».