Τραγική ιστορία: Μεθυσμένος οδηγός σκότωσε την έγκυο γυναίκα μου και με άφησε με 4 ορφανά

Στις 9 Σεπτεμβρίου του 2018 η έγκυος γυναίκα μου Krystil Kincaid γυρνούσε σπίτι από τη δουλειά της στις 8:30 το βράδυ.

Ήταν 34 εβδομάδων έγκυος και έφυγε από τη δουλειά της μία ώρα νωρίτερα γιατί πονούσε η πλάτη της και ήθελε να ξεκουραστεί για λίγο πριν ετοιμάσει φαγητό για την επόμενη μέρα για τα τέσσερα παιδιά μας. Εκείνη την εβδομάδα έλειπα εκτός χώρας για δουλειά, αλλά ήμασταν στο τηλέφωνο κάθε μία ώρα. Στην επιστροφή ένας μεθυσμένος οδηγός παραβίασε STOP και έπεσε με δύναμη πάνω της.

Ήμουν σε επαφή μαζί της τη στιγμή της σύγκρουσης και αυτό που έζησα είναι αδιανόητο.

Άκουσα την κραυγή της, το αυτοκίνητο να προσκρούει πάνω σε άλλα αυτοκίνητα, κολώνες, δέντρα, κιγκλιδώματα, δεν μπορούσα να καταλάβω και στη συνέχεια σιωπή. Άκουσα τον ήχο της φωτιάς, απλούς πολίτες που ούρλιαζαν και προσπαθούσαν να τη βγάλουν έξω και τη σειρήνα της πυροσβεστικής.

Ούρλιαζα στο τηλέφωνο μήπως με ακούσει κανείς να μου πει τι συνέβαινε. Το μόνο που άκουγα ήταν τους πυροσβέστες να προσπαθούν να την απεγκλωβίσουν και κάποιον να λέει ότι αναπνέει. Συνέχισα να φωνάζω, αλλά κανείς δεν με άκουγε. Ήταν έγκυος, δεν ξέρω σε τι κατάσταση ήταν και δεν ξέρω αν οι πυροσβέστες μπορούσαν να δουν ότι ήταν έγκυος.

Άκουγα τους πυροσβέστες και την προσπάθειά τους να την απεγκλωβίσουν. Πάλευαν για 15 ολόκληρα λεπτά και μετά πάλι σιωπή. Συνέχισα να ουρλιάζω μέχρι που κάποιος πυροσβέστης με άκουσε, πήρε το τηλέφωνο και μου είπε ότι είχε παλμό, ότι μόλις τώρα την απεγκλώβισαν και πάνε σφαίρα σε ένα νοσοκομείο που ούτε που το ήξερα.

Ήμουν 1.200 χιλιόμετρα μακριά και εντελώς ανήμπορος.

Διαθέσιμη πτήση είχε μόνο την επόμενη μέρα το πρωί. Καθόλη τη διάρκεια της νύχτας ήμουν με ένα τηλέφωνο στο αυτί. Με καλούσε η οικογένεια της γυναίκας μου κάθε σχεδόν 10 λεπτά, αλλά τα νέα όσο περνούσε το βράδυ γίνονταν όλο και χειρότερα. Της έκαναν επείγουσα καισαρική, όταν διαπίστωσαν ότι είχε εσωτερική αιμορραγία. Μαζί της έκαναν και μία δεύτερη χειρουργική επέμβαση όπου της αφαίρεσαν τη σπλήνα, αλλά η αιμορραγία και πάλι δεν σταματούσε.

Λίγες ώρες πριν μπω στο αεροπλάνο μου τηλεφώνησαν και μου είπαν ότι το μωρό δεν άντεξε. Δεν κατάφεραν να το πάρουν στην ώρα του. Γεννήθηκε χωρίς παλμό, δηλαδή νεκρό. Οι δικοί της το ήξεραν εξαρχής, αλλά δεν μου το είπαν παρά μόνο όταν ξημέρωσε. Οι γιατροί έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν, αλλά δεν τα κατάφεραν.

Η γυναίκα μου πέρασε μία πολύ δύσκολη νύχτα. Η εσωτερική αιμορραγία δεν έλεγε να σταματήσει και οι γιατροί δεν μπορούσα να κάνουν και πολλά. Πήρα το πρώτο διαθέσιμο αεροπλάνο και έφτασα κοντά της. Τουλάχιστον πρόλαβα να την αποχαιρετήσω. 2 μέρες μετά το μόνο που θυμάμαι είναι τους γιατρούς και τις νοσηλεύτριες να τρέχουν πανικόβλητοι πέρα δώθε. Έκλαιγα και της ζητούσα να ανοίξει τα μάτια της να μου μιλήσει, αλλά τίποτα. Την έβλεπα να μην αναπνέει για 16 ολόκληρα λεπτά και οι γιατροί από πάνω της να παλεύουν την επαναφέρουν. Εκείνη ήταν η τελευταία της ανάσα. Στις 12:09 η γιατρός της με κοίταξε και μου είπε «Λυπάμαι. Δεν είναι πια κοντά μας. Είναι εγκεφαλικά νεκρή».

Αυτό ήταν. Είχαν όλα τελειώσει.

Μέσα σε μισή ώρα είχε έρθει κλιμάκιο της Εταιρείας Μεταμοσχεύσεων και με ενημέρωσαν ότι πρόκειται να πάρουν τα όργανά τους. Είχε υπογράψει για να γίνει δότρια οργάνων όταν ήταν 17 χρονών.

Στην αρχή δεν δέχτηκα. Μπορεί να ήταν εγκεφαλικά νεκρή, αλλά ζούσε ακόμα. Όσο ο άνθρωπος αναπνέει και το αίμα κυλάει στις φλέβες του, σημαίνει ότι ζει κι ας είναι σε μηχανική υποστήριξη, και ας μην αναπνέει μόνος του. Δεν υπήρχε περίπτωση να τους αφήσω να της πάρουν τα όργανα. Μέσα στην παράνοια μου πίστευα ότι αν έκαναν έγχυση στις φλέβες της κάποιο μαγικό φάρμακο, αυτό θα πήγαινε κατευθείαν στον εγκέφαλό της και θα τον ενεργοποιούσε ξανά.

Οι γιατροί από το κλιμάκιο της δωρεάς οργάνων είχαν νόμιμα δικαιώματα στα όργανα της εφόσον ο γιατρός την κήρυξε στην ουσία νεκρή. Πάλεψα για τρεις μέρες, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα. Η τελευταία ελπίδα που είχα χάθηκε, όταν οι γιατροί μου έδειξαν μία αξονική τομογραφία του λαιμού της. Εσωτερικά είχε αποκεφαλιστεί. Δεν υπήρχε καμία ελπίδα να σωθεί.

Δεν μου την έδειξαν από την αρχή, επειδή πίστευαν ότι δεν θα μπορούσα να διαχειριστώ αυτό που θα έβλεπα. Πώς ήταν δυνατόν εφόσον εγώ ήμουν αυτός που βοηθούσε τις νοσηλεύτριες να της αλλάξουν γάζες, τις βοηθούσα να βάλουν μαξιλάρια κάτω από τη σπασμένη λεκάνη και το χέρι της, τις βοηθούσα ακόμα και να καθαρίσουν την ανοιχτή κοιλιά της. Εξαιτίας της αιμορραγίας επέλεξαν να μην την κλείσουν ώστε να έχουν άμεση πρόσβαση σε περίπτωση που η αιμορραγία επιδεινωνόταν.

Μετά από όλα αυτά, μου είπαν ότι έπρεπε να υπογράψω για να την πετσοκόψουν ακόμα μία φορά και να της πάρουν τα όργανα. Έμεινα όλη τη νύχτα μαζί της μέχρι που στη 13:30 την πήραν και πάλι στο χειρουργείο.

Έσωσε τη ζωή πέντε ανθρώπων και χάρισε την όραση σε έναν έκτο. Αυτό ήταν το μοναδικό βάλσαμο στην ψυχή μου. Δυστυχώς το μωρό γεννήθηκε νεκρό και μεταφέρθηκε απευθείας για ιατροδικαστική εξέταση, οπότε τα όργανα του χάθηκαν δυστυχώς.

Το τελευταίο βράδυ πριν την πάρουν για να της αφαιρέσουν τα όργανα παρατηρούσα το πρόσωπό της. Δεν είχε ούτε ένα σημάδι, ένα μώλωπα, μια ουλή τίποτα. Η ζημιά ήταν εσωτερικά. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω ούτε στον εαυτό μου πόσο μάλλον στα τέσσερα παιδιά μας που άφησε ορφανά.

Αυτό ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι. Τα παιδιά. Ο πόνος, η πίκρα, το κλάμα τους.

Μέχρι και πριν λίγες μέρες ετοιμάζονταν να έρθουν στο μαιευτήριο να δουν τη μαμά τους και τη μικρή τους αδερφή. Είχαν πάρει δώρα, είχαν φτιάξει κάρτες, ήταν όλα τους πανέτοιμα. Πώς να εξηγήσεις σε αυτά τα παιδιά ότι η μητέρα τους και η αδερφούλα τους έφυγαν από τη ζωή;

Χρειάστηκε να πάμε πολλές φορές στον παιδοψυχολόγο. Και τα τέσσερα παιδιά είναι σε διαφορετικές ηλικίες, πράγμα που το καθιστούσε ακόμα πιο περίπλοκο για μένα. Οι κόρες μου ήταν μονίμως θυμωμένες, προσπαθούσαν να μου τραβήξουν την προσοχή και δεν ήθελαν να γυρίσουμε σπίτι. Ο μεγάλος μου γιος άργησε πολύ να το αποδεχθεί. Πίστευε ότι η μαμά του θα γίνει καλά και θα γυρίσει σπίτι. Ο μικρότερός μου γιος από την άλλη πίστευε ότι η μαμά του θα γίνει φάντασμα και θα ξανάρθει.

Όσο και αν δυσκολεύτηκα και να δυσκολεύομαι με τα παιδιά, το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα ποτέ μου ήταν να «σκοτώσω» τον άνθρωπο που αγαπούσα περισσότερο στον κόσμο βγάζοντάς τον από τη μηχανική υποστήριξη. Και όλα αυτά μέχρι να μάθω ποιος ήταν αυτός που την τράκαρε και πόσο αλαζόνας ήταν.

Όπως αποδείχθηκε, ο οδηγός του οχήματος έτρεχε με 130 χιλιόμετρα την ώρα σε κατοικημένη περιοχή και είχε το θράσος να βιντεοσκοπεί τον εαυτό του και το έγκλημα που έκανε και να το ανεβάζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τη στιγμή που η γυναίκα μου ήταν εγκλωβισμένη στο αναποδογυρισμένο αυτοκίνητό της που παρεμπιπτόντως είχε πιάσει και φωτιά.

Ο άντρας αυτός λέγεται Mack Forestal και κατηγορείται για ανθρωποκτονία από αμέλεια υπό την επήρεια αλκοόλ. Στην παρούσα φάση είναι ελεύθερος με εγγύηση και περιμένει να γίνει η δίκη του.

Το κράτος όμως θα τον δικάσει όχι γιατί σκότωσε την κόρη μου, αλλά γιατί σκότωσε τη γυναίκα μου. Το μωρό δεν είχε γεννηθεί ακόμα, άρα εθεωρείτο έμβρυο και όχι άνθρωπος και ας γεννήθηκε με αυτό τον τρόπο, και ας ανέπνευσε για λίγα λεπτά και μετά πέθανε. Οι δικηγόροι του πρότειναν να δικαστεί για δολοφονία Β’ βαθμού αρκεί να αποδείξουμε ότι υπήρχε πρόθεση. Ντρέπομαι για τον τρόπο που λειτουργεί η δικαιοσύνη. Αυτά τα σκαρφίσματα για να την γλιτώσει κάποιος μου φέρνουν μεγάλη αηδία. Οδηγούσε μεθυσμένος, οδηγούσε απερίσκεπτα χωρίς να σέβεται τίποτα και κανέναν. Αυτό δεν αρκεί;

Η κόρη μου ήταν πλήρως ανεπτυγμένη και αυτός δεν είναι παρά ένας στυγνός εκτελεστής. Το κράτος δεν έχει κανένα δικαίωμα να αντιμετωπίζει την κόρη μου σαν να ήταν ένα τσουβάλι από αδιαμόρφωτο κύτταρα. Είναι ανεπίτρεπτο να μην αντιμετωπίζεται ως άτομο, αλλά ως έμβρυο. Με αυτό τον τρόπο νομίζουν ότι θα βγάλουν από τη φυλακή το δολοφόνο της;

Υπό άλλες συνθήκες θα είχε γεννηθεί και θα ήταν ένα υγιέστατο μωράκι. Η καρδιά της, οι πνεύμονες της, όλα της είχαν αναπτυχθεί 100%. Αυτοί είναι οι νόμοι που θα προστατεύσουν τις μελλοντικές γενιές;

Οι νόμοι πρέπει να αλλάξουν. Η άγνοια, η ανευθυνότητα και το θράσος πρέπει να τιμωρούνται. Τι πάει να πει δεν είχε την πρόθεση να τις σκοτώσει; Αυτό που έκανε δεν δείχνει πρόθεση; Δεν το δέχομαι.

Για λίγο πρέπει να βάλω στην άκρη τον πόνο μου για τη γυναίκα μου και το παιδί μου και να κάνω ό, τι μπορώ να αλλάξω αυτό το άδικο σύστημα. Νιώθω συχνά τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Βλέπω τα παιδιά μου και πονάω περισσότερο. Τόσα χρόνια είχα μάθει να είμαι μαζί της και όχι μόνος μου. Τώρα ξαφνικά έχω να αντιμετωπίσω τους πάντες και τα πάντα χωρίς τη βοήθεια κανενός. Ξέρω ότι η Krystil εκεί που είναι με βλέπει και θέλει να με δει ξανά ευτυχισμένο στο πλάι των παιδιών μας. Σκοπεύω να το κάνω, αλλά όχι ακόμα.

Η ειρωνεία της τύχης ξέρετε ποια είναι; Ότι έχω σοβαρό πρόβλημα υγείας και τόσα χρόνια ήμουν εγώ εκείνος που ήταν πιο πιθανό να φύγει πρώτος από τη ζωή. Έχω πρόβλημα στην καρδιά, δυσπλασία της δεξιάς κοιλίας μετά αρρυθμιών από τότε που ήμουν 16 ετών. Είναι μία κατάσταση που δεν επιδέχεται επέμβαση ή κάτι άλλο. Ζω με το πρόβλημα αυτό εδώ και 18 χρόνια και δεν βρέθηκε ποτέ καμία λύση. Ξέρω ότι μία μέρα η καρδιά μου απλώς θα σταματήσει να δουλεύει. Κάθε μέρα είναι ένα στοίχημα. Η κατάστασή μου αυτή τη στιγμή δεν επιδέχεται ούτε μεταμόσχευση.

Το Φεβρουάριο η Krystil και εγώ μάθαμε για μία θεραπεία που δεν καλύπτεται όμως από την ασφάλειά μου. Με τη θεραπεία αυτή υποτίθεται ότι θα περιοριζόταν τη ζημιά που είχε κάνει η ασθένεια αυτή στην καρδιά μου και θα μπορούσα να επανέλθω σε μία εξίσου καλή κατάσταση με αυτή που ήμουν πριν. Η γυναίκα μου δούλεψε πιο σκληρά από ποτέ για να μαζέψει χρήματα για τη θεραπεία αυτή και ταυτόχρονα προετοίμαζε τα παιδιά μας για τις ωραίες μέρες που θα έρχονταν όταν ο μπαμπάς τους θα γινόταν καλά.

Τα πράγματα μας ήρθαν τελικά τελείως διαφορετικά απ’ ότι τα υπολογίζαμε.

Στην κηδεία της συζύγου και της κόρης μου κατάφερα να κρατήσω στην αγκαλιά μου για πρώτη και τελευταία φορά την κόρη μου που οι γιατροί ονόμασαν Avalynn. Ήταν ένα τόσο δα μωράκι. Έμοιαζε σαν ψεύτικο, σαν μία πορσελάνινη κούκλα. Άγγιξα το πρόσωπό της και μόνο τότε κατάλαβα ότι ήταν πραγματική. Είχε φουσκωτά μαγουλάκια και παχιά μπουτάκια. Ήταν ένα από τα πιο όμορφα μωρά που είχα δει ποτέ μου.

Έχω ένα μήνυμα να στείλω στο δολοφόνο: «Όσο πονάω για τη γυναίκα μου και την κόρη μου, άλλο τόσο πονάω για σένα και την οικογένειά σου. Λυπάμαι τους γονείς σου, τα παιδιά σου αν έχεις και όλους όσοι βρίσκονται γύρω σου γιατί για λύπηση είναι με έναν τέτοιον άνθρωπο που έχουν στο πλευρό τους. Όταν συνέβη το ατύχημα, είπα μέσα μου ότι αυτά δυστυχώς συμβαίνουν. Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους γι’ αυτό και δεν είχα καμία διάθεση να σε κυνηγήσω. Το απέδωσα στην κακιά στιγμή και το άφησα εκεί. Η ανάρτηση σου όμως στο Facebook με εξόργισε.

Τι σε έκανε να πιστέψεις ότι ένα χαζό βίντεο με έναν χαζό σαν και σένα που τρέχει σαν το διάολο μέσα στην πόλη είναι πιο σημαντικό από μία έγκυο γυναίκα που γυρνούσε από τη δουλειά της; Πέθαιναν μπροστά στα μάτια σου και δεν μπήκες καν στον κόπο να τις βοηθήσεις. Όταν είδα το βίντεο, δεν σε μίσησα, πιο πολύ σε λυπήθηκα γιατί απέδειξες ότι δεν έχεις μάθει την αξία της ζωής.

Ποια ήταν άραγε η πρόθεσή σου; Έτρεχες απλά για να κάνεις την πλάκα σου ή για να κάνεις κακό; Δεν ζήτησες ποτέ ούτε μία συγγνώμη. Αλλά και συγγνώμη να ζητούσες, δεν μου αρκεί. Ξέρεις πώς είναι να περνούν οι μέρες και να μην μπορείς να κοιτάξεις τα παιδιά σου στα μάτια; Ξέρεις πώς είναι να ξέρεις ότι θα ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου χωρίς τη γυναίκα της ζωής σου δίπλα σου; Δεν θα ακούσω ποτέ ξανά τη φωνή της, δεν θα μυρίσω τα μαλλιά της, δεν θα τη φιλήσω, δεν θα νιώσω την αγάπη της. Ήμασταν μαζί 13 ολόκληρα χρόνια. Δεν άκουσα το γέλιο της κόρης μου, δεν θα της φτιάξω τα μαλλιά, δεν θα την ακούσω να με λέει μπαμπά. Η οικογένεια μου καταστράφηκε εξαιτίας των κακών σου επιλογών. Η γυναίκα μου και η κόρη μου δεν το επέλεξαν να πεθάνουν, ούτε εγώ και τα υπόλοιπα παιδιά μου επιλέξαμε να ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μέσα στον πόνο. Ελπίζω τώρα που θα πας φυλακή, να σκεφτείς τι έκανες. Εκεί τουλάχιστον θα έχεις το χρόνο να σκεφτείς και να συνειδητοποιήσεις τι συνέβη. Ελπίζω όταν βγεις, αν βγεις ποτέ, να βάλεις τα δυνατά σου να κάνεις τον κόσμο καλύτερο.

Αν οδηγάς και πιάνεις συχνά τιμόνι μεθυσμένος/η σκέψου τι πέρασα και τι περνάω εγώ και τα παιδιά μου και την επόμενη φορά που θα το κάνεις σκέψου το τρεις φορές παραπάνω. Αν θες να σκοτωθείς είναι δικαίωμά σου. Δεν είναι όμως δικαίωμά σου να παίρνεις στο λαιμό σου άλλους αθώους ανθρώπους. Οι νόμοι πρέπει να γίνουν πολύ πιο αυστηροί απ’ ότι είναι τώρα. Χρειαζόμαστε νόμους που θα αποτρέπουν τους ανθρώπους από το να προκαλούν κακά, σαν αυτό που συνέβη σε μένα και την οικογένειά μου.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι να γυρίσεις ασφαλής σπίτι σου στις μέρες μας. Θα σε γυρίσει κάποιος φίλος που δεν θα έχει πιει ή πάρε ένα ταξί. Το να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους και να γίνεσαι δολοφόνος δεν είναι επιλογή.

Η άγνοια δεν είναι δικαιολογία. Όλοι γνωρίζουμε τις συνέπειες…

singleparent.gr