Το θρυλικό αεροπλάνο που λάτρεψε ο Ωνάσης: Ο διώροφος γίγαντας της Ολυμπιακής χάθηκε νωρίς

Olympic Eagle: Ένας θρύλος των αιθέρων που αφυπηρέτησε νωρίς – Αεροπλάνο-βετεράνος με το ζόρι.

Όταν άνοιξε το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος πίσω στο 2001, ήμουν ακόμα 10 ετών.

Κάτι που σημαίνει ότι δεν υπήρχε περίπτωση να έχω προλάβει το αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Από τότε και μέχρι σήμερα το έβλεπα κι αναρωτιόμουν γιατί δεν παρέμεινε κι αυτό ανοιχτό.

Είναι παράξενο πως μια πόλη 5 εκατομμυρίων, ένα τόσο μεγάλο αστικό κέντρο της Ευρώπης, λειτουργεί ακόμα εν έτει 2019 με ένα αεροδρόμιο, το οποίο βρίσκεται σε σημείο μη λειτουργικό για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Και οικονομικά ασύμφορο ως προς την πρόσβαση, ιδίως για κάποιον που πάει κοντινό ταξίδι.

Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ρώμη. Με μια πτήση της Ryanair μπορείς να πας Ρώμη και να επιστρέψεις με 30-40 ευρώ.

Με το μετρό, από οποιοδήποτε σταθμό κι αν το πάρεις, θα δώσεις 20 ευρώ. Με τα express λεωφορεία θα δώσεις 12 ευρώ.

Κι ενώ υπάρχει αυτή η ληστρική συνθήκη, δεν σκέφτηκε κανείς τόσα χρόνια να αξιοποιήσει ένα αεροδρόμιο που υπάρχει. Δεν θα χρειαζόταν να χτιστεί εξ ολοκλήρου.

Μόνο να εκσυγχρονιστεί με παρεμβάσεις. Αυτή τη στιγμή το Ελληνικό είναι ένα νεκροταφείο αεροπλάνων. Κάτι που ακούγεται σχεδόν creepy να το λες για μηχανές, αλλά δεν είναι τόσο απλό.

Ανάμεσα στα εγκαταλειμμένα αεροσκάφη υπάρχει ένας θρύλος. Πρόκειται για το Boeing 747 το επονομαζόμενο και Olympic Eagle.

Ένα αεροπλάνο που μπήκε στον στόλο της Ολυμπιακής το 1973 και παρέμεινε ενεργό μέχρι το 1999. Με το κλείσιμο του αεροδρομίου στο Ελληνικό τέλειωσαν και οι βόλτες του στους αιθέρες.

Η ειδική αναφορά που του γίνεται είναι γιατί ήταν ένα από τα πιο θαυμαστά, πολυτελή και μεγαλοπρεπή αεροπλάνα της εποχής. Θα μπορούσε άνετα να σταθεί ανάμεσα στα σημερινά και να μην μειονεκτεί.

Το προσωνύμιο του το πήρε από το πρώτο του ταξίδι ως μέλος της Ολυμπιακής. Αποτελούσε από την πρώτη στιγμή ένα όνειρο του Αριστοτέλη Ωνάση. Κυρίως σχεδιαστικά.

Το συγκεκριμένο Boeing είναι διώροφο και είχε μεγάλες τηλεοράσεις σε κάθε όροφο και ηχεία σε κάθε θέση ξεχωριστά.

Αυτό σήμερα μοιάζει ντεμοντέ, αλλά το 1990 ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Ειδικά ο κόσμος στην Ελλάδα δεν ήταν μαθημένος σε τέτοια άνεση.

Η καμπίνα χωριζόταν σε τέσσερις ζώνες. Κάθε μία έφερε όνομα από κάποιο σημείο της Ακρόπολης. Εσείς κάθεστε στο Ερέχθειο, εμείς κλείσαμε εισιτήριο στα Προπύλαια. Στα κλείστρα κάθε παραθύρου, τα λεγόμενα σκιάδια, απεικονίζονταν ευρήματα της αρχαίας Ελλάδας στην εξωτερική μεριά. Έτσι, αν όλα ήταν κλειστά, έβλεπες έναν ιπτάμενο εκθεσιακό χώρο.

Εσωτερικά στο Olympic Eagle υπήρχε και προοπτική για cocktail bar. Κάθε χαρακτηριστικό του ήταν αυτό που άρμοζε στην Ολυμπιακή του τότε.

Το Eagle ήταν φτιαγμένο για υπερπόντια ταξίδια. Βόρεια Αμερική, Αφρική και Άπω Ανατολή ήταν οι προορισμοί του.

Ο μοναδικός λόγος που σήμερα κρατιέται έστω και σε αυτή την «απόμαχη μορφή» είναι οι προσπάθειες  του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων της Ολυμπιακής Αεροπορίας (ΠΟΛΚΕΟΑ).

Οι άνθρωποι του παλεύουν χρόνια για να γίνει μουσείο πολιτικής αεροπορίας στο Ελληνικό και να διασωθούν κάπως τόσο το συγκεκριμένο Boeing 747 όσο και τα άλλα δύο μικρότερα, το 727 και το 737, συν ένα παλιό λεωφορειάκι μεταφοράς των επιβατών από την πύλη στο σκάφος.

Η παλιά μεγαλοπρέπεια αναδύεται ακόμα, παρά την σκόνη που έχει καλύψει τα καθίσματα.

Την ίδια στιγμή στο cockpit είναι όλα ξεχαρβαλωμένα και εξέχουν από παντού καλώδια.

Το πιο πάνω βίντεο αποτελεί ένα χρονικό ταξίδι σε ένα παρελθόν που δεν είναι τόσο μακριά. Αλλά δεν είναι πια και τόσο κοντά!

Πηγές: menshouse.gr