Το πάρτι για την αποκάλυψη φύλου του μωρού έγινε θρίλερ: Μια μαύρη τούρτα και η πεθερά μου ντυμένη στα μαύρα, να κλαίει στη γωνία

Καθώς η Ζωή και ο Νάσος κόβουν την τούρτα στο πάρτι αποκάλυψης φύλου, βρίσκουν ένα μαύρο παντεσπάνι το οποίο θα έπρεπε να είναι ροζ ή μπλε. Αφού το ζευγάρι συνέρχεται από το σοκ του, καταλαβαίνουν επιτέλους γιατί η μητέρα του Νάσου έκανε αυτό που έκανε, όσο παράλογο κι αν είναι…

Υποτίθεται ότι αυτή ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας.

Μετά από δύο χρόνια προσπάθειας, αμέτρητες επισκέψεις γιατρούς και περισσότερα δάκρυα από όσα θέλω να μετρήσω, ήμουν τελικά έγκυος.

Ένιωσα ότι μετά από όλο τον πόνο μας, τα αστέρια είχαν επιτέλους ευθυγραμμιστεί και ήμασταν στο δρόμο μας για την ευτυχία μας.

«Αυτή είναι η στιγμή μας, αγάπη μου», μου είπε ο Νάσος, ο σύζυγός μου. «Επιτέλους θα είμαστε ευτυχισμένοι και η οικογένειά μας θα είναι πλήρης».

«Το ξέρω», συμφώνησα. «Ανυπομονώ μέχρι ο μικρός να είναι εδώ και έτοιμος να καταστρέψει το χάος του στον κόσμο!»

Ο Νάσος και εγώ θέλαμε να κάνουμε την ανακοίνωση ξεχωριστή, οπότε σκεφτήκαμε ότι ένα μεγάλο πάρτι αποκάλυψης φύλου θα ήταν τέλειο. Προσκαλέσαμε και τις δύο πλευρές της οικογένειας, μιλήσαμε με ένα ζαχαροπλαστείο στη γειτονιά για την τούρτα και αφήσαμε τα αποτελέσματα του υπερήχου στη μαμά του Νάσου, την κυρία Άννα.

«Θα φροντίσω τα πάντα, Ζωίτσα», είπε. «Μην ανησυχείς για τίποτα. Θα τακτοποιήσω την τούρτα και θα πάρω ένα ιδιαίτερο δώρο για το εγγονάκι μου! Ελπίζω το μωρό να είναι κορίτσι! Θέλω απλώς να γίνω γιαγιά ενός κοριτσιού και να την κακομάθω όσο δεν πάει!».

Όταν η Άννα προσφέρθηκε να φροντίσει ό,τι είχε σχέση με την τούρτα, της εμπιστευτήκαμε να κρατήσει το μυστικό. Και αν είμαι ειλικρινής, ήταν καλό να την αφήσω να συμμετάσχει.

Η Άννα ήταν απελπισμένη να αισθάνεται ότι συμμετέχει από τότε που μοιραστήκαμε τα νέα της εγκυμοσύνης μας.

Η μαμά μου με βοήθησε να στήσω τη μεγάλη μέρα, τακτοποιώντας τις πιατέλες με το φαγητό στο τραπέζι και δένοντας ροζ και μπλε μπαλόνια σε κάθε δυνατή επιφάνεια.

Ήταν ένα τυπικό σκηνικό που βρήκα στο Pinterest και μου άρεσε.

Δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω. Αυτό ήταν κάτι που ονειρευόμουν για πάντα.

Υπήρχαν συνθέσεις λουλουδιών και ένα πανό που έγραφε: «Αυτός ή αυτή; Έκπληξη!», αρκετά επιδόρπια για να ικανοποιήσουν όλες τις λιγούρες μου και η υπέροχη λευκή τούρτα που θα ήταν το επίκεντρο.

Όλη η οικογένεια του Νάσου, τα ξαδέρφια του, ο αδερφός του, η θεία του — όλη η παρέα είχε έρθει, γεμίζοντας το σπίτι με φλυαρίες και ενθουσιασμό.

Η Άννα εμφανίστηκε φορώντας μαύρα, κάτι που ήταν περίεργο, αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Δεν ήταν ακριβώς η μοδάτη γιαγιά. Ίσως νόμιζε ότι ήταν αδυνατιστικό ή κομψό. Ποιος να ήξερε;

Καθώς μαζευτήκαμε γύρω από την τούρτα, όλοι βούιζαν από προσμονή. Τα τηλέφωνα ήταν έξω, οι κάμερες έτοιμες να απαθανατίσουν τη μεγάλη στιγμή.

Η «μαύρη» αποκάλυψη

Ο Νάσος έβαλε το χέρι του γύρω μου, τραβώντας με κοντά μου.

«Έτοιμοι, αγάπη μου;» ψιθύρισε.

χαμογέλασα.

«Ας το κάνουμε!» είπα.

Το δωμάτιο μετρά αντίστροφα μαζί μας.

«Τρία… δύο… ένα!»

Κόψαμε το κέικ μαζί, με το μαχαίρι να γλιστράει εύκολα μέσα από τα μαλακά στρώματα. Αλλά καθώς εμφανίστηκε το πρώτο κομμάτι, η ενέργεια στο δωμάτιο μετατοπίστηκε σε μια στιγμή.

Όλο το κέικ ήταν μαύρο μέσα.

Όχι μπλε. Όχι ροζ. Απλά… κατάμαυρο.

Το δωμάτιο σιώπησε.

Το στομάχι μου στράβωσε. Για ένα δευτερόλεπτο, νόμιζα ότι ήταν κάποιο είδος φάρσας, αλλά κανείς δεν γελούσε.

Κανείς απολύτως.

Έριξα μια ματιά στον Νάσο, που φαινόταν εξίσου μπερδεμένος. Οι άνθρωποι αντάλλαξαν αμήχανες ματιές, αβέβαιοι αν θα συνεχίσουν να γυρίζουν ή θα αφήσουν τα τηλέφωνά τους μακριά.

Αλλά ήταν σαν ένα τροχαίο ατύχημα, όπου οι άνθρωποι απλά δεν μπορούσαν να απομακρυνθούν.

Σκάναρα στα γρήγορα το πλήθος μέχρι που τα μάτια μου έπεσαν στη Άννα.

Πώς θα μπορούσα να μην το είχα προσέξει πριν;

Στεκόταν στο πλάι, ντυμένη από τα πόδια μέχρι τα νύχια στα μαύρα. Μαύρο φόρεμα, μαύρο κασκόλ, μαύρα παπούτσια.

Και τώρα… έκλαιγε;

“Ομοφυλόφιλος;” φώναξα συνοφρυωμένη.

Σκούπισε τα μάτια της με ένα χαρτομάντιλο, με το μακιγιάζ της να μουτζουρώνει.

«Λυπάμαι. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω», είπε.

«Τι εννοείς; Γιατί να παραγγείλεις μια μαύρη τούρτα;» Απαίτησα, προσπαθώντας να κρατήσω τη φωνή μου σταθερή και την αρτηριακή μου πίεση να μην ανέβει.

Ο Νάσος με άρπαξε από το χέρι, σαστισμένος.

«Μαμά, τι συμβαίνει;» ρώτησε.

Η κυρία Άννα ανοιγόκλεισε τα μάτια της, εμφανώς τρέμοντας.

«Δεν πρόκειται για το κέικ! Είναι αυτό που μου είπαν… Δεν μπορούσα να το ρισκάρω».

Η υπομονή του Τζέρι είχε εξαντληθεί.

«Τι λες;» ρώτησε.

Η πεθερά λέει τι πραγματικά συνέβη

Η Άννα ξεφύσηξε και πήρε μια βαθιά ανάσα, σαν να ετοιμαζόταν να αποφορτιστεί από κάτι που κουβαλούσε για πάρα πολύ καιρό.

«Πριν από δέκα χρόνια, πήγα να δω ένα μέντιουμ με την αδερφή μου. Η γυναίκα ήταν καταπληκτική—ακριβής απίστευτη εκείνη τη στιγμή. Μου είπε ότι αν το πρώτο μου εγγόνι ήταν αγόρι, θα κατέστρεφε την οικογένειά σου, Νάσο. Και θα μου έφερνε μια φοβερή ασθένεια».

Όλοι λαχάνιασαν.

Το σαγόνι του Νάσου έπεσε.

«Περίμενε, τι; Δέκα χρόνια πιστεύεις αυτές τις ανοησίες;»

Η κυρία Άννα έγνεψε καταφατικά, σφίγγοντας τα χέρια της.

«Ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά δεν μπορούσα να το αγνοήσω! Ήταν διάσημη! Όλες οι γνωστές μου είπαν ότι οι προβλέψεις της ήταν πάντα σωστές».

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα.

«Λοιπόν, αποφασίσατε να σαμποτάρετε την αποκάλυψη του φύλου μας λόγω ενός… μέντιουμ;» είπα.

Η κυρία Άννα κοίταξε κάτω στο πάτωμα, με ντροπή γραμμένη σε όλο της το πρόσωπο.

«Σκέφτηκα ότι αν ήταν αγόρι, ίσως αν η τούρτα ήταν μαύρη, θα ήταν… Δεν ξέρω, θα άλλαζε κάτι; Ίσως να σταματήσει η κατάρα με κάποιο τρόπο; Υπάρχουν και τρία φύλλα δάφνης στο κέικ».

Πίεσα τα δάχτυλά μου στον κρόταφο, προσπαθώντας να τυλίξω το κεφάλι μου γύρω από τον παραλογισμό. Ήξερα ότι η πεθερά μου ήταν λίγο εκκεντρική, αλλά αυτό;

Αυτό ήταν πέρα ​​από οτιδήποτε μπορούσα να φανταστώ.

Ο Νάσος έβγαλε μια απότομη ανάσα, προσπαθώντας φανερά να συγκρατήσει την απογοήτευσή του.

«Μαμά, αφήνεις σοβαρά μια απατεώνισσα να ελέγχει τις αποφάσεις σου; Για δέκα χρόνια!;»

Τα χείλη της Άννας έτρεμαν και μπορούσα να δω το βάρος του φόβου της –τον φόβο που κρατούσε όλα αυτά τα χρόνια– να θρυμματίζεται μπροστά μας.

«Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω, Νάσο μου! Απλώς… Φοβόμουν μήπως σε χάσω. Και τώρα, Ζωίτσα! Σκέφτηκα ότι αν συνέβαινε κάτι στην οικογένειά σου εξαιτίας μου… δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου. Δεν θα μπορούσα ποτέ.»

Και μετά ξέσπασε σε ήσυχους λυγμούς.

Το internet καθαρίζει το τοπίο

Τότε ήταν που η ξαδέρφη του Νάσου, Μαρία, φώναξε.
Έψαχνε στο τηλέφωνό της όλη την ώρα.

«Περίμενε, υπομονή», είπε, στραβοκοιτάζοντας την οθόνη. «Μέντιουμ Τζίνα… αυτή είναι το μέντιουμ;»

«Αυτή είναι!» αναφώνησε η Άννα.

«Εκτέθηκε πριν από χρόνια, θεία Άννα!» είπε η Μαρία.

Η Μαρία σήκωσε το τηλέφωνό της, δείχνοντας ένα άρθρο σε όλους στο δωμάτιο.
«Ναι, εδώ είναι! Απαξιώθηκε και ακυρώθηκε εντελώς. Αποδείχθηκε ότι έλεγε ψέματα στις προβλέψεις της και έπαιρνε χρήματα από απελπισμένους ανθρώπους. Είναι μια ολοκληρωτική απάτη».

Η Άννα ανοιγόκλεισε με δυσπιστία, με το στόμα της ελαφρώς ανοιχτό.

Πλησίασε πιο κοντά για να διαβάσει το άρθρο, με την ανάσα της να κόβεται καθώς την χτύπησε η αλήθεια.

«Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό», ψιθύρισε η Άννα, σφίγγοντας το στήθος της. «Όλα αυτά τα χρόνια… Φοβόμουν τόσο πολύ, και όλα ήταν για τίποτα;»

Ο Νάσος εξέπνευσε δυνατά, τρίβοντας το μέτωπό του.
«Μαμά, άφησες αυτό να καταστρέψει μια τόσο σημαντική στιγμή για μένα!» αναφώνησε.

Η Άννα στενοχωρημένη ξανά, κάλυψε το πρόσωπό της με τα χέρια της.

«Λυπάμαι πολύ. Ποτέ δεν ήθελα να σου χαλάσω τη μέρα. Απλώς δεν ήξερα πώς να σταματήσω να το πιστεύω. Ήμουν τόσο φοβισμένη.”

Είναι μέρα χαράς

Για μια στιγμή κανείς δεν είπε τίποτα. Το βάρος της ομολογίας της κρεμόταν στον αέρα. Και όσο κι αν ήθελα να είμαι έξαλλη μαζί της, βλέποντάς τη έτσι —τόσο στενοχωρημένη, τόσο ανθρώπινη— το έκανε αδύνατο.

Πήγα στην πεθερά μου την Άννα και έβαλα το χέρι μου στο δικό της.

«Δεν πειράζει, μαμά», είπα. «Χαίρομαι που γνωρίζουμε τώρα. Και χαίρομαι που τελείωσε αυτό. Τώρα μπορείτε να απολαύσετε το υπόλοιπο αυτής της εγκυμοσύνης μαζί μας. Θα γίνεις γιαγιά!»

Με κοίταξε με δακρυσμένα μάτια, με ενοχές χαραγμένες σε κάθε γραμμή του προσώπου της.

Ο Νάσος, ακόμα απογοητευμένος, έβγαλε ένα μικρό γέλιο.

“Περιμένετε! Λοιπόν, αυτό σημαίνει ότι έχουμε αγόρι;» ρώτησε.

Το δωμάτιο ξέσπασε σε νευρικά γέλια. Ακόμη και η Άννα κατάφερε ένα υδαρές γέλιο, σκουπίζοντας τα δάκρυά της.

Ο Νάσος μου χαμογέλασε σφίγγοντας το χέρι μου.

«Λοιπόν, υποθέτω ότι μόλις αποκαλύφθηκε το πιο περίεργο φύλο στον κόσμο».

Δεν μπορούσα παρά να γελάσω μαζί με όλους τους άλλους. Η ένταση τελικά τελείωσε και η αμήχανη σιωπή διαλύθηκε σε φλυαρίες και αστεία.

«Μαύρη τούρτα;» Η Μαρία μας πείραξε, βγάζοντας φωτογραφία την τούρτα. «Το βάζω εντελώς στο Instagram! #ApokalypsiMorouGothic.”

Στο τέλος, όλοι πιάσαμε πιάτα και πέσαμε με τα μούτρα στην τούρτα, μπλακ φόρεστ και απ’ όλα. Δεν ήταν η αποκάλυψη που είχα φανταστεί, αλλά κατά κάποιο τρόπο, ένιωθα καλά.

Υπήρχε χαρά, γέλιο και ανακούφιση, και αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία.

Και τώρα, το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να περιμένουμε να έρθει το μωρό μας.

Εσύ τι θα έκανες;