Τάνια Τρύπη: Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα πληρώσεις για αυτό που έκανες

Ο χώρος του θεάτρου έφερε μέσα στην πανδημία και την κάθαρση. Έκλεισαν τα θέατρα αλλά άνοιξαν τα στόματα, βγήκαν στο φως, στην επιφάνεια κρούσματα λεκτικής , ψυχολογικής, σωματικής βίας. Αυτό μόνο καλό έκανε, γιατί πλέον φοβούνται αυτοί που έχουν εξουσία και δύναμη να πράξουν κάτι κακό. Μπήκε ένα φρένο, αφού έσπασαν ο φόβος κι η σιωπή. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και σε αυτό.

Στο Enjoy και στην Μαρία Ανδρέου παραχώρησε συνέντευξη η Τάνια Τρύπη και μίλησε για τις καταγγελίες στον χώρο της Τέχνης.

Βεβαίως. Πιστεύω πολύ στην έννοια της δικαιοσύνης. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα πληρώσεις για αυτό που έκανες αργά ή γρήγορα. Εδώ, όχι στην άλλη ζωή. Είμαστε πολύ λίγοι κι ελάχιστοι αν νομίζουμε ότι δεν θα πληρώσουμε την αδικία. Υπάρχει ανώτερη δύναμη, που λέγεται Θεία Δίκη. Δεν με ενδιαφέρει η χρόνωση. Εγώ ξέρω ότι με τον ένα ή τον άλλον τρόπο θα πληρώσεις.

Στην πορεία, ευτυχώς, συνάντησα συναδέλφους που με σεβάστηκαν. Ήμουν πολύ τυχερή και δεν μου συνέβη τίποτα άσχημο κι άρχισα πολύ μικρή να εργάζομαι στον χώρο του θεάματος. Μετά, όσο μεγάλωνα, έβαζα και τα όριά μου, αλλά υπάρχουν άνθρωποι με δύναμη που δεν ξέρουν από όρια ή δεν τα σέβονται ή κάνουν πως δεν τα καταλαβαίνουν.

Μπορεί εσύ να μην δίνεις κανένα δικαίωμα κι ο άλλος, επειδή έχει τα δικά του κόμπλεξ να σε αντιμετωπίζει σαν το σάκο του μποξ, να σε υποτιμά, να σε απαξιώνει, να σου κάνει μπούλινγκ, να σε χειραγωγεί, να σου ασκεί βία.

Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο θέατρο αλλά και σε άλλες δουλειές από κακούς προϊσταμένους. Συμβαίνει από τον σύζυγο στην σύζυγο ή αντίστροφα, στα παιδιά. Η οικογένεια ή οι γονείς δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μιλήσουν άσχημα ή να χτυπήσουν τα παιδιά τους. Καμία βία λεκτική, σωματική, ψυχολογική. Όποιος γονέας περνάει τα όρια, στην Δικαιοσύνη. Δεν ανήκει κανείς σε κανένα. Μόνο ο εαυτός μας μάς ανήκει.

Έχω μεγαλώσει δύο παιδιά και ξέρω τι σημαίνει να σέβεσαι την υπόσταση ενός παιδιού. Πάντως ο κόσμος δεν πρέπει να νομίζει ότι είναι έτσι το θέατρο, βδελυρό. Είναι άσχημη αυτή η εντύπωση.

Το Σωματείο Ηθοποιών, έπειτα από όλη αυτήν την κρίση, βγήκε πιο δυνατό και ισχυρό από ποτέ. Ο Σπύρος Μπιμπίλας είναι ένας εξαιρετικός πρόεδρος και υπενθύμισε στην Πολιτεία ότι οι Έλληνες ηθοποιοί είναι εδώ και λάθος ξεχαστήκαμε.

“Για πρώτη φορά δεν μπορώ να προβλέψω τίποτα, να κάνω σχέδια, να κανονίσω κάτι” εξομολογείται η Τάνια Τρύπη.

Δύσκολα τα πράγματα και στην οικονομία. Ο κλάδος σας έχει πληγεί πάρα πολύ. Πάνω από έναν χρόνο τα θέατρα κλειστά…

Για κάποιους λόγους οι επιστήμονες αποφάνθηκαν ότια τα θέατρα πρέπει να μείνουν κλειστά και καλά έκαναν γιατί δεν μπορούμε να παίζουμε με τις ζωές των ανθρώπων. Εμείς δεν ξέρουμε, η επιστήμη ξέρει. Εμένα δεν με πείραξε ότι έμειναν κλειστά, με πείραξε ότι το υπουργείο Πολιτισμού μάς είχε ξαχασμένους.

Πήραμε ως κλάδος, και έπειτα από διαμαρτυρίες, επιδόματα ως ο τελευταίος τροχός της άμαξας. Δηλαδή, αν ένας ηθοποιός δεν είχε ένα κομπόδεμα πίσω του ή ένα περιουσιακό στοιχείο, δεν μπορούσε να πληρώσει το ενοίκιο του, το φαγητό του,το ρεύμα του.

Ο κορονοϊός δεν είναι μια απλή γρίπη. Είναι μια επικίνδυνη πανδημία που δεν μπορούμε να την πάρουμε αβίαστα, που δεν ξέρουμε, αν τώρα που θα ανοίξουμε τα σύνορα μας μέχρι την αγορά τι συμπεράσματα θα βγάλουμε. Ωστόσο, ποια είναι η πρόνοια του κράτους για τον κλάδο μου;

Μας λένε να παίξουμε σε ανοιχτούς θεατρικούς χώρους με πληρότητα 50%; Θα τα βγάλουν τα έξοδα τους οι θεατρικοί παραγωγοί ή όχι; Και αν δεν τα βγάλουν, θα έχουν την αρωγή της Πολιτείας;

Ποια είναι η λογικοί που οι κινηματογράφοι έχουν 75% πληρότητα με μάσκα και το θέατρο 45% με μάσκα; Δεν σου λέω να τιγκάρεις το θέατρο από τον κόσμο, αλλά σε υπαίθριο χώρο, με αποστάσεις και με μάσκα θα μπορούσες να έχεις περισσότερους θεατές. Στατικοί θα είναι και θα βλέπουν μια παράσταση.

Νιώθετε άγχος για το μέλλον;

Νιώθω μια αβεβαιότητα, γιατί πρώτη φορά δεν μπορώ να προβλέψω τίποτα, να κάνω σχέδια, να κανονίσω κάτι, γιατί νιώθω ότι δεν μου επιτρέπεται, όταν ακούω για τόσες χιλιάδες κρούσματα καθημερινά και για τόσους δεκάδες θανάτους. Προφανώς, ο εμβολιασμός είναι μια λύση που μας δίνει μια αισιοδοξία, αλλά πιστεύω ότι με τον κορονοϊό χρειάζεται ατομική ευθύνη για να μην κολλήσεις ούτε εσύ, αλλά και να μην το μεταδώσεις στους άλλους. Είναι μια εποχή αγέλαστη, με στρες.