«Παιδί μου, σου είπα ψέματα» – Σπαρακτική επιστολή εκπαιδευτικού για τα παιδιά που θα περάσουν τα Χριστούγεννα μόνα τους στο νοσοκομείο

Μια συγκινητική επιστολή εκπαιδευτικού αποτυπώνει με λόγια ψυχής την οδυνηρή πραγματικότητα παιδιών που θα περάσουν τα Χριστούγεννα μόνα, όχι σε στολισμένα σπίτια, αλλά σε νοσοκομειακούς θαλάμους.

Ένα αόρατο παιδί στη γιορτή

Παίξαμε τις χριστουγεννιάτικες παραστάσεις μας. Οι ρόλοι μας αποδόθηκαν με φαντασία, τα σκηνικά φωτίστηκαν μέσα σε σύννεφα από νάιλον και χιόνι. Τα λόγια μας μεστά και στο πνεύμα των ημερών: «Για τα παιδιά, που είναι παντού, τα ξέρουμε όλοι, μα όμως είναι αόρατα σ’ αυτήν εδώ την πόλη».

Το κοινό χειροκρότησε με ενθουσιασμό. Εμείς επαναλάβαμε όλα εκείνα που λέγονται στις σχολικές γιορτές για την αγάπη. Υποκλιθήκαμε. Μα εσένα, ειλικρινά, δε σε θυμάμαι να υποκλίνεσαι. Ήσουν εκεί; Ή δεν ήσουν; Τόσα πολλά είχα να φροντίσω για να πάνε όλα «τέλεια»… Θυμάμαι μόνο που σου έκανα παρατήρηση επειδή χοροπηδούσες «λάθος» στην πρόβα. Λες και μπορεί κανείς να χοροπηδάει λάθος… Όχι, δε ήσουν. Είσαι αόρατος καιρό τώρα. Ίσως από τη μέρα που γεννήθηκες. Δεν σε είδα ούτε εγώ. Αόρατος!

Χριστούγεννα σε έναν θάλαμο

Έτσι ο εισαγγελέας αποφάσισε, ελλείψει κατάλληλων δομών, να περάσεις τις γιορτές στην παιδιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου. Τα δωμάτια των νοσοκομείων, λένε, είναι ιδανικά για φιλοξενία και διακοπές! Κοροϊδευόμαστε;

Είμαι εξοργισμένη. Γιατί σε πετάξαμε μαζί με τα νοσοκομειακά απόβλητα. Γιατί αυτός ο χώρος, που θα έπρεπε να είναι προσωρινός και για λόγους υγείας, βαφτίζεται «προστασία». Γιατί είναι ντροπή, στην Ελλάδα του 2026, να μη μπορεί το κράτος να φροντίσει ένα παιδί. Γιατί είμαστε ανίκανοι να σε προστατεύσουμε. Γιατί τα δικαιώματα του παιδιού έχουν μείνει μόνο λόγια σε χαρτιά. Γιατί αυτή η πόλη με τα πολυτελή ξενοδοχεία και τις στολισμένες εκκλησίες θα έπρεπε να έχει ένα δωμάτιο και για σένα.

Γιατί τα χρήματα που ξοδεύονται για μια φανταχτερή έναρξη γιορτών θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν μια ανθρώπινη δομή φιλοξενίας. Γιατί, τελικά, η ύπαρξή σου μοιάζει να αξίζει λιγότερο από λίγη άμμο σε μια παραλία τουριστική το καλοκαίρι.

Η ντροπή μιας κοινωνίας

Άκουσέ με, παιδί μου. Σου είπα ότι το θέατρο είναι ένα κλειδί που ανοίγει καινούριους κόσμους, που φωτίζει στιγμές χωρίς διέξοδο. Κράτα γερά! Προσπάθησε να μη λυγίσεις – παιδί είσαι – αλλά πώς να τα βγάλεις πέρα;

Μείνε μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα που σου φτιάξαμε. Πάνω σε εκείνα τα λευκά σεντόνια που κοιμάσαι, παίζεις και τρως, κάθε φορά που κοιτάς από το θολό παράθυρο του νοσοκομείου και βλέπεις τα φώτα του δέντρου της πόλης να αναβοσβήνουν μέσα απ’ τα λευκά παραπετάσματα, βρες το κουράγιο να ονειρευτείς.

Ονειρέψου έναν καλύτερο κόσμο. Έναν κόσμο που σου αξίζει. Πιο δίκαιο. Πιο ανθρώπινο. Αυτόν που εμείς δεν καταφέραμε να σου προσφέρουμε. Ντρέπομαι!

Μαρία Σκούπα – εκπαιδευτικός ΠΕ 91.01

(σ.σ) Η επιστολή γράφτηκε με αφορμή την παραμονή ενός μαθητή μου στο νοσοκομείο Ρεθύμνου, κατόπιν εισαγγελικής εντολής για την απομάκρυνσή του από το οικογενειακό του περιβάλλον. Όπως και πολλά άλλα παιδιά, θα περάσει τα Χριστούγεννα όχι σε μια ασφαλή και αξιοπρεπή δομή φιλοξενίας, αλλά μέσα στις απάνθρωπες συνθήκες ενός νοσοκομείου. Το πρόβλημα της έλλειψης δομών, για άλλη μια φορά, αφήνει τα παιδιά να πληρώνουν το τίμημα. Η απόφαση ήρθε μέσα στις μέρες που στο σχολείο προετοιμάζαμε τις χριστουγεννιάτικες θεατρικές παραστάσεις.