Η Όλγα Κεφαλογιάννη για Πάτρα: «Αρρωσταίνω και ως γυναίκα και ως μητέρα. Ξεπερνά τη λογική»

Επίσης, η βουλευτής της ΝΔ ανέφερε αν αντιμετώπισε ρατσιστικές συμπεριφορές ως νεαρή δικηγόρος και αντίστοιχα πολιτικός.

Στη σκιά του πολέμου, οι ειδήσεις και στην ελληνική πραγματικότητα δεν είναι καθόλου αισιόδοξες. Γυναικοκτονίες, εγκλήματα και τώρα παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα την υπόθεση της Πάτρας, με μια μάνα να κατηγορείται πως προκάλεσε εσκεμμένα τον θάνατο του παιδιού της. Τρία παιδιά χάθηκαν σε λιγότερο από τρία χρόνια και φαίνεται πως το καμπανάκι να διερευνηθεί η υπόθεση χτύπησε μάλλον αργά…

Είναι μια υπόθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, αλλά αυτά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας είναι στοιχεία που προκαλούν μόνο αποτροπιασμό, είναι ανατριχιαστικά. Για να πω την αλήθεια, προσπαθώ να μη διαβάζω πολλές λεπτομέρειες γιατί αρρωσταίνω κι εγώ. Και ως γυναίκα και ως μητέρα, είναι κάτι που ξεπερνά τη λογική, δεν χωρά στη σκέψη μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς μπορεί να φτάσει εκεί κάποιος, έστω φερόμενος ως δράστης ενός τέτοιου εγκλήματος.

Από εκεί και πέρα πρέπει να δούμε και ως κοινωνία και ως πολιτεία αν έδρασαν σωστά οι κοινωνικές δομές, το κράτος πρόνοιας.

Μπορεί να συμβαίνουν τέτοια πράγματα και να μην υπάρχει κάποιος να κινητοποιηθεί, να ευαισθητοποιηθεί και ενδεχομένως να προλάβει; Γιατί το ζητούμενο είναι να λειτουργείς σωστά ως κράτος και να προλαμβάνεις τέτοιες ακραίες καταστάσεις. Νομίζω πως αυτή η υπόθεση, που πραγματικά έχει συγκλονίσει τη χώρα, θα πρέπει να λειτουργήσει ως καμπανάκι και να αλλάξουν κάποια πράγματα.

Αυτό που πρέπει να δούμε, επίσης, είναι ότι η ελληνική κοινωνία μετά από δέκα χρόνια κρίσης και δύο πανδημίας είναι πολύ πιο αγριεμένη.

Βλέπουμε τα περιστατικά κάθε μορφής βίας να είναι πολύ περισσότερα. Μάλιστα, μου κάνει αλγεινή εντύπωση όταν έχουμε γυναικοκτονίες να μη βλέπουμε την ουσία και να δημιουργείται μια αντιπαράθεση για το αν θα πρέπει να υιοθετήσου – με τον όρο «γυναικοκτονία» ή όχι, αντί να εστιάζουμε στην ουσία της υπόθεσης, ότι όντως δολοφονούνται γυναίκες από τους συντρόφους τους επειδή ακριβώς είναι γυναίκες. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα τεράστιο ζήτημα που λέγεται «βία στην ελληνική κοινωνία» και το πιο τρομακτικό όλων είναι πως μετά από όλες αυτές τις κρίσεις έχουμε σχεδόν συνηθίσει αυτή τη βία.

Ως πρόεδρος του Κέντρου Μελετών Πολιτικής για το Φύλο και την Ισότητα ασχολείσαι με αυτές τις υποθέσεις;

Το κέντρο αυτό είναι μια δραστηριότητα παράλληλη με την πολιτική μου ενασχόληση. Είναι μια πρωτοβουλία που έχουμε ξεκινήσει μαζί με πανεπιστημιακούς που ασχολούνται με ζητήματα ισότητας. Δεν είναι θέματα που μας αφορούν μόνο σε εθνικό επίπεδο, καθώς συζητιούνται σε όλα τα παγκόσμια fora γιατί η κατάκτηση της ουσιαστικής ισότητας δυστυχώς παραμένει ακόμα ζητούμενο.

Στην Ελλάδα, μέσω του κέντρου, παρακολουθούμε τα ζητήματα αυτά και ερχόμαστε με προτάσεις για το πώς θα μπορέσει αυτό το χάσμα να αμβλυνθεί.

Δυστυχώς, οι συνθήκες που ζούμε δεν βοηθούν στην κατεύθυνση αυτή. Με την πανδημία πήγαμε πολύ πίσω και στα ζητήματα της έμφυλης ανισότητας. Αυτό το διάστημα κάνουμε μια μεγάλη πανελλαδική έρευνα για τη θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία και θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε ποια είναι σήμερα τα στερεότυπα, γιατί το ζητούμενο είναι να βρούμε τρόπους δράσης να τα ξεπεράσουμε. Για μένα στόχος είναι η κόρη μου να μη μεγαλώσει με τα ίδια αναχρονιστικά πρότυπα που μεγάλωσε η δική μου γενιά, ούτε να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που αντιμετώπισα και στον εργασιακό μου χώρο και στην πολιτική.

Αντιμετώπισες ρατσιστικές συμπεριφορές ως νεαρή δικηγόρος και αντίστοιχα πολιτικός;

Πάρα πολύ έντονα, ειδικά όταν ξεκίνησα την καριέρα μου στη δικηγορία. Ήμουν πάρα πολύ νέα, γιατί τελείωσα γρήγορα το πανεπιστήμιο και στα 23 μου δεν ήμουν πια ασκούμενη, αλλά εργαζόμενη δικηγόρος. Πραγματικά, δεν μπορούσα να το πιστέψω, γιατί είχα μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου ο πατέρας μας μας είχε δώσει πολύ μεγάλη ενθάρρυνση, μας είχε μάθει πως ό,τι θέλουμε στη ζωή μας μπορούμε να το καταφέρουμε, αρκεί να το παλέψουμε. Έτσι, βρέθηκα σε μεγάλη έκπληξη όταν αντιμετώπισα σχόλια σεξιστικά από συναδέλφους, συμπεριφορές που δεν περίμενα ποτέ πως θα ίσχυαν τότε, τέλη δεκαετίας του ’90, αρχές του 2000. Δυστυχώς, δεν έχουν αλλάξει από τότε και πολλά πράγματα.

Τότε πώς το διαχειρίστηκες;

Όσο πιο μικρή είσαι, τόσο πιο πολύ σε επηρεάζει, σε ενοχλεί και σε εξοργίζει. Όσο αποκτάς εμπειρία και αυτοπεποίθηση, μαθαίνεις όλο αυτό να το αντιμετωπίζεις με άλλο τρόπο. Παράλληλα και για τους άλλους λειτουργεί αποτρεπτικά όταν σε βλέπουν να στέκεσαι γερά στα πόδια σου – δεν θα κάνουν με την ίδια ευκολία τα σχόλια που θα έκαναν αν ήσουν 20 και 25.

Πηγή: ΟΚ