Ο Έλληνας πίσω από τη διαφήμιση στη NY Times που έκλεισε το δρόμο στα F-35 της Τουρκίας- Ολόκληρη η ιστορία

Μερικοί άνθρωποι, μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Πραγματικά. Αφήνουν ισχυρό το αποτύπωμά τους. Και ναι, στην περίπτωση που θα σας αφηγηθώ, ένα χελιδόνι μπορεί να φέρει και την Άνοιξη.

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Όπως είναι γνωστό από τις ειδήσεις, η Ομογένεια, αλλά και ολόκληρος ο Ελληνισμός, έχασαν ένα πολύτιμο άνθρωπο, ένα υποστηρικτή και συμπαραστάτη, σε όλα τα επίπεδα. Είτε επρόκειτο για τα εθνικά θέματα, είτε επρόκειτο για οτιδήποτε άλλο (ιατρικά, πολιτιστικά, φιλανθρωπικά κλ.π.). Ήταν ένας μοναδικός άνθρωπος, με αγάπη περισσή για την Πατρίδα και τον συνάνθρωπο.

– Έχουν γραφτεί πολλά -και όλα σωστά- για το Νίκο Μούγιαρη και δεν προτίθεμαι να προσθέσω περισσότερους ύμνους, διότι -εκεί που είναι και ξεκουράζεται από την απίστευτη ταλαιπωρία του τελευταίου έτους- θα …θυμώσει.

Δεν έχω δει άλλο άνθρωπο να απεχθάνεται τόσο πολύ τους ύμνους και τα μασκαραλίκια που τους συνοδεύουν. Διότι τον χαρακτήριζε η απλότητα και θεωρούσε ότι ο Θεός του πρόσφερε πάρα πολλά και ότι έπρεπε και αυτός με τη σειρά του να προσφέρει στους συνανθρώπους του.

Διαβάστε, όμως, την ιστορία που θα σας αφηγηθώ, για να καταλάβετε και τον τρόπο της σκέψης του: ότι το να υπηρετεί κανείς την Πατρίδα και το συμφέρον των λαών, είναι υπέρτατο αγαθό.

Όταν ξέπεσε το «Ελληνικό Λόμπι», το οποίο όντως είχε στιγμές δόξας στο παρελθόν, ζήτησε απ’ όλους τους ηγέτες (με και χωρίς εισαγωγικά) να σταματήσουν να ασχολούνται με τα μαγαζάκια τους και να στήσουν μία νέα δυνατή οργάνωση, στο πρότυπο των εβραϊκών, για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου.

Συνάντησε τοίχο και πρώτη απ’ όλους βρέθηκε απέναντί του η Εκκλησία της Αμερικής που δεν θέλησε να συνεργαστεί, διότι πάντα οι Παπάδες φοβούνται τον Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος -όπως λένε- θα εκδικηθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Οπότε, άρχισε να καλλιεργεί την ιδέα για τη δημιουργία μίας ομογενειακής οργάνωσης, που θα ασχολείται επαγγελματικά με την προώθηση των εθνικών θεμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου και σ’ αυτά συμπεριέλαβε και το Φανάρι.

Μίλησε με μερικούς από εμάς, που εμπιστευόταν, και τον ενθαρρύναμε για το μεγάλο εγχείρημα, αν και δεν χρειαζόταν ενθάρρυνση όταν έπαιρνε τις αποφάσεις του.

– Δημιουργήθηκε έτσι η οργάνωση Hellenic Leaders, που είναι πασίγνωστη στην Αμερική ως HALC.

Η οργάνωση έχει αλλάξει τα δεδομένα στην Ουάσιγκτον, διότι αποτελεί το καινούργιο.

Επέλεξε τους καλύτερους συνεργάτες οι οποίοι κατάφεραν να κινητοποιήσουν την Ελληνοαμερικανική Νεολαία, η οποία είναι πατριωτική, όχι εθνικιστική.

Ο Νίκος ο Μούγιαρης μισούσε τον εθνικισμό, και όταν εδώ και πολλά χρόνια πλακώθηκα με τους ναζί της Χρυσής Αυγής γελώντας μου είπε ότι οι ύβρεις τους ήταν παράσημα.

Όταν τα πράγματα ζόρισαν με την πώληση των αμερικανικών μαχητικών F-35 στην Τουρκία, ο Νίκος έδωσε εντολή ότι «πρέπει να κάνουμε κάτι τέλος πάντων, δεν μπορούμε να μην αντιδράσουμε».

Σχηματίστηκε μία «ομάδα κρούσης» με επικεφαλής τον Έντι Ζεμενίδη και σπάσαμε τα κεφάλια μας να βρούμε μία απάντηση στη λαίλαπα που θεωρούσαμε ότι θα κτυπήσει την Ελλάδα και την Κύπρο με αυτή την αγορά των F-35, του πλέον «δολοφονικού» όπλου της Αμερικής.

– Το μυστικό ήταν η σύνδεση τους με την αγορά των ρωσικών S-400.

Ο Ζεμενίδης έκανε τις σχετικές συνεννοήσεις στην Ουάσιγκτον, πάντα σε συνεργασία με το Νίκο, και είδε ότι το έδαφος ήταν πρόσφορο και η ιδέα της σύνδεσης της αγοράς των δύο πολεμικών όπλων, θα μπορούσε να γίνει νόμος και να εκτροχιάσει εντελώς τους Τούρκους.

Αποφασίστηκε, λοιπόν, να κατασκευαστεί μία πολύ έξυπνη διαφήμιση, την οποία θέλαμε να δημοσιεύσουμε στην εφημερίδα New York Times.

Η διαφήμιση ήταν καταπληκτική και στην εμφάνιση και η δημοσίευση της φωτογραφίας του κατάμαυρου F-35, σόκαρε τους αναγνώστες της αμερικανικής εφημερίδας.

Οι πολιτικοί στην Ουάσιγκτον έδωσαν αμέσως σημασία και τα μηνύματα που έπαιρνε το HALC ήταν πολύ ενθαρρυντικά, για τη διασύνδεση των ρωσικών S-400 με τα αμερικανικά F-35.

–  Το μήνυμα ήταν το εξής: «Η Τουρκία είναι αναξιόπιστος σύμμαχος: Πέστε όχι στην αγορά των μαχητικών F-35 στην Τουρκία».

Και συνέχιζε:

«Απειλεί να επιτεθεί στα στρατεύματα των ΗΠΑ στη Συρία.

Εισβάλλει στον ελληνικό εναέριο χώρο χιλιάδες φορές το χρόνο, καταλαμβάνει παράνομα την Κύπρο (μέλος της ΕΕ), χρησιμοποιεί πολεμικά πλοία για να εκφοβίσει αμερικανικές και ευρωπαϊκές εταιρείες στην αποκλειστική οικονομική ζώνη της Κύπρου, φυλακίζει περισσότερους δημοσιογράφους από οποιαδήποτε άλλη χώρα, προσβάλλει τον Αμερικανό πρεσβευτή και συλλαμβάνει διπλωματικό προσωπικό των ΗΠΑ.

Αρνείται τις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων, αποκλείει την Κύπρο και την Αρμενία, βομβαρδίζει τους Κούρδους ενώ πολεμούν το ISIS, αγοράζει ρωσικά συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας και επιτίθεται ειρηνικούς Αμερικανούς διαδηλωτές στο έδαφος των ΗΠΑ».

Αλλά, η ιστορία μας δεν τελειώνει εδώ. Για να διαφημιστεί κανείς στην εφημερίδα New York Times, χρειάζεται λεφτά… Πολλά λεφτά.

Όταν πληροφορηθήκαμε το νούμερο, κοιταχθήκαμε ως αυτούς που λένε «καλά πήγαμε μέχρι τώρα, αλλά μήπως να αφήσουμε τη δημοσίευση για αργότερα»;

Όπως πάντα ενημερώσαμε το Νίκο. Η εντολή του ήταν να δημοσιευθεί η διαφήμιση την επόμενη μέρα.

Έχετε μέχρι ένα εκατομμύριο δολάρια, μας είπε. Χωρίς να του το πούμε, ξεκινήσαμε τις διαδικασίες μέσω φίλων που έχουν διασυνδέσεις στην αμερικανική εφημερίδα για να μας ρίξουν λίγο την τιμή. Τα καταφέραμε.

Όταν του το είπαμε μας απάντησε «με τα λεφτά που γλυτώσαμε, να δημοσιεύσετε και άλλες διαφημίσεις»…

–  Η δημοσίευση, όπως έγραψα παραπάνω, προκάλεσε μεγάλη κινητικότητα και κινητοποίηση. Οι ακτιβιστές του HALC έφεραν το θέμα στο Κογκρέσο, και έκαναν και κάτι άλλο. Το συνέδεσαν με τη φυλάκιση του Πάστορα Μπράνσον. Το ένα θέμα έδενε με το άλλο.

Τα υπόλοιπα είναι …ιστορία, που λένε και οι Αμερικανοί. Αλλά η αλήθεια για εκείνη τη διαφήμιση είναι αυτή που μόλις σας περιέγραψα.

Ο Νίκος ο Μούγιαρης έφυγε δυστυχώς νωρίς και ενώ ήταν έτοιμος να ξοδεύσει πολλά εκατομμύρια για την Ομογένεια, την Ελλάδα και την Κύπρο.

Στον Φίλιπ τον Κρίστοφερ έλεγε ότι του αρκεί και ένα εικοσάρικο στην τσέπη και σε μένα είπε «μα πόσα χρειάζεται η οικογένεια μου για να ζήσει; Ένα εκατομμύριο; Δύο; Δέκα; Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να ξοδευτούν για την Πατρίδα».

– Όταν τον κτύπησε η ασθένεια ήταν στην καλύτερη του στιγμή. Όλα του πήγαιναν εξαιρετικά μετά τις τραγωδίες που έζησε και άντεξε χάνοντας τα αδέλφια του και τον μονάκριβο του γιο Αλέξη. Έμοιαζε αυτό το παιδί σαν «Έλληνας Θεός».

Ήταν εντυπωσιακή η ομορφιά του. Η απώλειά του συγκλόνισε τον Νίκο, όπως κάθε πατέρα, αλλά έπρεπε να αντέξει για την οικογένειά του. Τον κτύπησε η ασθένεια στο απόγειο μίας μεγάλης καριέρας.

Έφυγε από την Αθηένου με τα ρούχα που φορούσε και έφτασε να είναι ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους. Δεν αγάπησε το χρήμα. Γι’ αυτό έδινε σε όποιον του ζητούσε.

Το κενό είναι δύσκολο να καλυφθεί, διότι η συντριπτική πλειοψηφία των πλουσίων ομογενών νομίζουν ότι θα πάρουν τα εκατομμύριά τους στον τάφο. Δεν καταλαβαίνουν ότι εκεί οι πλούσιοι είναι το ίδιο με τους φτωχούς…

Προσωπικά έχασα τον πιο πολύτιμο φίλο και σύμβουλο…

Το ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ σήμερα είναι πάρα πολύ λιτό: Αιωνία η Μνήμη ενός Μεγάλου ‘Ελληνα με καταγωγή από την Αθηένου της Κύπρου, ο οποίος πάνω απ’ όλα ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ…

Πηγή: hellasjournal.com