Μαρία Εκμεκτσίογλου: «Η ζωή είναι πολύ μικρή, έχασα στα 16 τον αδερφό μου, στα 20 τη μαμά μου και στα 25 τον πατέρα μου»

Η Μαρία Εκμεκτσίογλου, γνωστή για την αισιοδοξία και τη δύναμή της, μοιράζεται πτυχές της προσωπικής της ιστορίας και αποκαλύπτει πώς οι δύσκολες στιγμές της ζωής της διαμόρφωσαν τη φιλοσοφία της. Η απώλεια αγαπημένων προσώπων σε μικρή ηλικία της δίδαξε να βλέπει τη ζωή με θετικότητα και να δίνει αξία στα όμορφα και απλά πράγματα.

Μια ζωή με αγώνες και απώλειες

Η Μαρία Εκμεκτσίογλου μίλησε στο περιοδικό Hello! και στην Εύα Βλαχάβα για τις προσωπικές δυσκολίες που την καθόρισαν. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ανέφερε ότι έχασε τον αδερφό της όταν ήταν μόλις 16 χρονών. Μερικά χρόνια αργότερα, σε ηλικία 20 ετών, αποχαιρέτησε τη μητέρα της, και στα 25 της τον πατέρα της. Χωρίς άλλους συγγενείς κοντά της, η ζωή της την έμαθε να παλεύει μόνη.

“Συγγενείς δεν είχα κοντά μου. Τη ζωή την έμαθα παλεύοντας μόνη μου και αυτό που προσπαθώ να μεταδώσω στους ανθρώπους είναι η θετικότητα και η ομορφιά“, δηλώνει η ίδια με αυτοπεποίθηση.

Η θετικότητα ως τρόπος ζωής

Η απώλεια και οι δύσκολες στιγμές την ενέπνευσαν να δημιουργήσει μια θετική προοπτική στη ζωή της. Η ίδια εξηγεί πώς η αναζήτηση του όμορφου και η εκτίμηση των μικρών πραγμάτων αποτελούν κεντρικά στοιχεία στη φιλοσοφία της. Ακόμα και όταν τα πράγματα δεν είναι ιδανικά, προσπαθεί να βλέπει το “ποτήρι μισογεμάτο”.

“Αντί να βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο, να λέμε: «Τι καλά, έχω ακόμα μισό ποτήρι γεμάτο!» Το θέμα είναι να είμαστε καλά με όσα έχουμε”, τονίζει η Εκμεκτσίογλου, προσκαλώντας τους αναγνώστες της να υιοθετήσουν μια πιο αισιόδοξη προσέγγιση.

Η ευτυχία στα απλά και λιτά

Η φιλοσοφία της Εκμεκτσίογλου βασίζεται στην πίστη ότι η ευτυχία δεν έρχεται από την υπερβολή, αλλά από την απλότητα και την ικανότητα να μοιράζεται κανείς αυτά που έχει. Όπως λέει, “και με τα λίγα μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι, γιατί μπορούμε να τα μοιραζόμαστε”. Αναφέρει μάλιστα πως έχει παρατηρήσει ότι η υπερβολή συχνά δεν φέρνει την πολυπόθητη ευτυχία, αλλά αντίθετα, οι μικρές, καθημερινές χαρές είναι αυτές που πραγματικά μετράνε.

“Τα πολλά δεν τα θέλω γιατί από παραδείγματα από γύρω μου δεν έχω δει να φέρνουν ευτυχία. Οπότε πολλά ας μην είναι, ας είναι όμορφα”, καταλήγει, παρακινώντας όλους να αναζητούν το αληθινό νόημα της ευτυχίας στα απλά και ουσιαστικά.

Εμφανίστηκε η νεκρή μητέρα μου κι έσωσε το γιο μου

Συγκλονίζει η περιγραφή της Μαρίας Εκμεκτσίογλου σε παλαιότερη συνέντευξη. «Ήταν καλοκαίρι, το σπίτι μονοκατοικία, και ξαφνικά βλέπω τη μαμά μου στο μπαλκόνι να…»

Η Μαρία Εκμεκτσίογλου εξομολογείται για πρώτη φορά το θαύμα που έζησε όταν λίγο καιρό μετά το θάνατο της μητέρας της, την είδε μπροστά της να την προειδοποιεί για το θάνατο του γιου της.

Πιστεύεις στα θαύματα;

Πάρα πολύ.

Σου έχει συμβεί κάτι που θα το χαρακτήριζες θαύμα;

Το μεγάλο θαύμα που μου είχε συμβεί, κάτι που έχω ζήσει όταν έχασα τον αδελφό μου και τη μαμά μου, που έγιναν πολύ σύντομα και τα δύο, ήμουν με ένα νεογέννητο μωρό στην αγκαλιά μου, μόνη. Είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου, έμεινα χωρίς τα στηρίγματα μου. Θα πω για πρώτη φορά κάτι που έζησα…

Την πρώτη μέρα που έφερα το μωρό μου στο σπίτι από την κλινική που γέννησα, γιατί εκείνες τις μέρες είχα «χάσει» τη μητέρα μου, είχα βάλει το μωρό στην κούνια να κοιμηθεί, μόλις το είχα θηλάσει κι εγώ κουρασμένη, συγχυσμένη με όλη τη στεναχώρια μου, είπα στο μεγάλο μου γιο, ο οποίος τότε ήταν δύο χρονών, να κάνει ησυχία, γιατί ήθελα να κοιμηθώ, να ξεκουραστώ λίγο. Του είπα να έρθει δίπλα μου να κοιμηθεί κι εκείνος, γιατί ήταν μεσημέρι. Το μωρό είχε κοιμηθεί και ήταν ευκαιρία για να ξεκουραστούμε. Κάποια στιγμή, αφού με είχε πάρει ο ύπνος, το μωρό ξύπνησε και άρχισε να κλαίει. Ο μεγάλος μου γιος για να το κάνει να σωπάσει, του έκλεισε το στόμα με τα χέρια του. Ήταν καλοκαίρι, το σπίτι μονοκατοικία, και ξαφνικά βλέπω τη μαμά μου στο μπαλκόνι να μου χτυπάει την μπαλκονόπορτα.

Είδες τη νεκρή μητέρα σου να χτυπάει την πόρτα του μπαλκονιού;

Ναι, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι η μαμά μου δεν υπάρχει, την κοίταξα και μου είπε: «Πρόσεξε το μωρό». Φορούσε μια μοβ ρόμπα, είχε αδυναμία στο μοβ χρώμα, την οποία φορούσε τα πρωινά. Ξύπνησα αμέσως, πήγα στο μωρό, πήρα το μεγάλο μου γιο, το σήκωσα και βλέπω να παίρνει αναπνοή το παιδί. Το είδα, του είχε κοπεί η αναπνοή. Ο μεγάλος μου γιος, ο Αλέξης, του είχε κλείσει το στόμα για να μην ακούσω το κλάμα του. Γύρισα και είπα: «Μαμά μου, καλά που μου το είπες». Ήταν το μεγαλύτερο θαύμα που έζησα στη ζωή μου. Η μητέρα μου εμφανίστηκε ενώ ήταν νεικρή για να με ειδοποιήσει για το παιδί μου. Ο Απόλλωνας ήταν ο νεογέννητος. Γεννήθηκε στις 20 Μαΐου κι αυτό συνέβη 5-6 μέρες μετά, γιατί είχα μείνει στην κλινική, στο παραπέντε δεν έπαθα νευρικό κλονισμό με το χαμό της μαμάς μου. Τη γλίτωσα, αλλά ήταν πολύ τραγικό για μένα, έπαθα σοκ.

Η μητέρα σου «έσωσε» το γιο σου κατά μία έννοια;

Νομίζω πως εκείνες τις ημέρες ήταν στη γη η ψυχή της και με προφύλαξε εμένα και το μωρό. Η μαμά μου το γιο μου τον Αλέξη τον λάτρευε, τον είχε βάλει στη θέση του αδελφού μου, που είχε σκοτωθεί. Δεν έλεγε «το εγγόνι μου», έλεγε «ο γιος μου». Ήθελε να προστατεύσει τον Αλέξη και τον Απόλλωνα. Γι’ αυτό εμφανίστηκε μπροστά μου. Γύρισα μετά να τη δω στη βεράντα και δεν υπήρχε…

zappit.gr