Μια πραγματικά συγκλονιστική ιστορία μέσα στο χιόνι
Ακολουθεί η μια γυναίκας από τα δύσκολα χρόνια που έζησε έχοντας μείνει στον δρόμο με το παιδί της και μάλιστα ενώ ήταν χειμώνας και χιόνιζε:
Η ιστορία μου θα μπορούσε να γίνει και ταινία. Σας γράφω γιατί θέλω να ευχαριστήσω αυτόν τον άνθρωπο που σαν σήμερα που χιόνιζε, με πήρε σπίτι του μαζί με το παιδί μου και μας φιλοξένησε 6 ολόκληρους μήνες μέχρι να πατήσω στα πόδια μου.
Ήμουν καλοπαντρεμένη (λέμε τώρα) και με τον άντρα μου ήμασταν ευτυχισμένοι (λέμε τώρα δις). Εκείνος με δική του εταιρία και εγώ με δική μου, διαφορετικό αντικείμενο ο καθένας αλλά βγάζαμε και οι δύο πολύ καλά λεφτά. Ταξίδια, ρούχα, γούστα, καλή ζωή. Όχι σπάταλη, συνετή αλλά καλή. Ζούσαμε σε ένα τεράστιο ακριβό σπίτι και σύντομα ήρθε στον κόσμο το παιδάκι μας, η κόρη μας.
Σιγά σιγά ο σύζυγος αργούσε να έρθει σπίτι. Σκέφτηκα πως είχε ερωμένη, έψαξα δεν βρήκα τίποτα. Καυγάδες όλο και πιο συχνοί, τρελλές εντάσεις έφεραν μια τεράστια απόσταση μεταξύ μας. Ξεκινήσαμε να κοιμόμαστε χωριστά. Μια μέρα ήρθε ένας αστυνομικός στην εταιρία μου και μου ζήτησε να τον ακολουθήσω στο τμήμα. Ο άντρας μου είχε αυτοκτονήσει και μαζί του είχε αυτοκτονήσει και όλη μας την περιουσία. Μια περιουσία εκατομμυρίων είχε παιχτεί στα χαρτιά. Κάποιος μου τράβηξε το χαλί κάτω απ’ τα πόδια, δεν πίστευα τον εφιάλτη που ζούσα.
Ξαφνικά έπρεπε να διαχειριστώ τον θάνατο του άντρα μου, την εξάρτησή του για την οποία δεν είχα ιδέα, την απώλεια όλης μας της ζωής όπως την ξέραμε ως τότε. Συμβουλεύτηκα δικηγόρους ένα σωρό και η λύση ήταν μία: Να πουλήσω την εταιρία μου και ό,τι μου ανήκε για να ξεχρεώσω τα χρέη του αλλιώς θα έμπαινα φυλακή και θα μου έπαιρνε το παιδί, το ίδρυμα. Τα έδωσα όλα λοιπόν για να μην χάσω το παιδί μου και βρέθηκα μια μέρα έτσι απλά…άστεγη, με ένα σακ βουαγιάζ στο ένα χέρι και το χεράκι της κόρης μου, στο άλλο.
Πως κατέληξε η αναγνώστρια στον δρόμο και μέσα στο καταχείμωνο
Αρχικά μείναμε σε μια φίλη, χωρισμένη με παιδί. Η συγκατοίκησή μας ήταν δύσκολη, εκείνη κοιτούσε πως να γλεντήσει, έβαζε τον έναν άντρα μετά τον άλλον στο σπίτι, οκ καλά έκανε η κοπέλα δεν είπα αλλά δεν γινόταν το παιδί μου να τα βλέπει αυτά. Βρήκα μια δικαιολογία και μια μέρα φύγαμε. Μείναμε για ένα διάστημα στη στέγη του Δήμου αλλά δεν γινόταν να μένουμε μόνιμα εκεί, δεν ήταν λύση συν ότι-ακούγεται εγωιστικό-αλλά δεν ήθελα να αισθάνομαι ότι φιλοξενούμαι σε στέγη αστέγων, ένιωθα ντροπή, ένιωθα ένα τίποτα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο singeparents.gr
To «alldaynews.gr» αποποιείται κάθε ευθύνη από τις αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων ιστοσελίδων, για τα οποία (άρθρα) την ευθύνη την έχει ο υπογράφων ως πηγή.
