Ιωάννα: «Γεννήθηκα χωρίς κόλπο λόγω ενός σπάνιου συνδρόμου-Βίωσα τον απόλυτο ρατσισμό»

Αν σκέφτεσαι πως έχεις πολλά προβλήματα για να χαμογελάσεις… η ιστορία της Ιωάννας θα σε κάνει να δεις την ζωή με άλλο μάτι…

Η Ιωάννα Γιαννούλη, πάσχει από το σπάνιο σύνδρομο Rokitansky το οποίο εμφανίζεται σε μία από τις 5.000 γυναίκες. Αυτό σημαίνει ότι η μήτρα της είναι σχεδόν ανύπαρκτη ενώ γεννήθηκε χωρίς κόλπο και τράχηλο.

Αναγκάστηκε να υποβληθεί σε επεμβάσεις ενώ βίωσε τον ρατσισμό λόγω της ασθένειας της… Συγγενείς και φίλοι της έλεγαν ότι δεν είναι ικανή να γίνει μάνα για αυτό γεννήθηκε με το συγκεκριμένο σύνδρομο!

Αυτή την στιγμή, έχει γυρίσει σελίδα στη ζωή της… Είναι 27 ετών και μένει στην Οξφόρδη με τον επί πέντε ετών σύντροφο της. Δουλεύει σε ένα φαρμακείο και δηλώνει πως η ζωή είναι ωραία! Μάλιστα, πρόσφατα εξομολογήθηκε τα όσα έχει περάσει στο BBC και κατάφερε να συγκινήσει τους πάντες!

Ας δούμε όμως την ιστορία της Ιωάννας, όπως την περιγράφει η ίδια

«Γεννήθηκα με απόλυτη φυσιολογική εμφάνιση και ανάπτυξη, όπως κάθε άλλο κορίτσι, απλά το μόνο που μου έλειπε ήταν… η έμμηνος ρύση. Στα 13 μου, οι περισσότερες φίλες μου είχαν περίοδο. Στα 14, ακόμα τίποτα. Τότε με πήγε η μητέρα μου στον γυναικολόγο και με υπερήχους είδε πως όλα ήταν «φυσιολογικά», απλά η μήτρα μου ήταν ασυνήθιστα μικρή και είχα πολυκυστικές ωοθήκες.

Στα 15 μου ξαναπήγα σε γυναικολόγο, ο οποίος δεν ήθελε να με εξετάσει εσωτερικά καθώς δεν ήθελε να μου σπάσει τον υμένα. Οπότε πέρασε ο καιρός, ετοιμαζόμουν για πανελλήνιες (2006) και το άγχος όπως καταλαβαίνεις στα ύψη. Τον Σεπτέμβριο του 2006 και σε ηλικία 17,5 ετών, με παραπέμπει στο Αλεξάνδρα που ειδικεύεται σε θέματα εφηβικής γυναικολογίας.

Με συνόδευσε ο πατέρας μου. Ύστερα από 6 ώρες εξετάσεων από πολλούς διαφορετικούς γιατρούς και απίστευτης ταλαιπωρίας, καθόμαστε στο γραφείο της τότε Διευθύντριας Γυναικολογίας, η οποία απλά μας ανακοινώνει στεγνά πως έχω το σύνδρομο Rokitansky και δε θα κάνω ποτέ παιδιά. Καμία πληροφόρηση, ένα κενό.

Το μόνο που κανονίσαμε ήταν η ημερομηνία της επέμβασης, η οποία έγινε τον Ιανουάριο του 2007, όπου και ενηλικιώθηκα 2 μέρες μετά την επέμβαση. Δεν είχα σχηματισμένο κόλπο πριν την επέμβαση. Η όλη επέμβαση κράτησε 3 ώρες, και έμεινα στο νοσοκομείο περίπου 2 εβδομάδες.

Ο πόνος υπερβολικά μεγάλος, να μην μπορώ καν να κάτσω, να περπατήσω, τίποτα. Στο σπίτι έκατσα 3 μήνες ξαπλωμένη και τον πρώτο καιρό δεν μπορούσα ούτε να πάω τουαλέτα, έπρεπε να με φροντίζουν οι γονείς μου. Μετά το πέρας των 3 μηνών, για 6 μήνες έπρεπε να χρησιμοποιώ ειδικούς διαστολείς και να κάνω κολπικές ασκήσεις κάθε μέρα, ώστε να πάρει τελικό σχήμα ο νεόκολπος.

Ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι, ανατριχιάζω γιατί νιώθω ακόμα τον πόνο. Μετά από περίπου ένα χρόνο, απέκτησα και την πρώτη μου ολοκληρωμένη σχέση και πλέον ένιωθα λίγο περισσότερο… γυναίκα, σχεδόν ολοκληρωμένη. Να συμπληρώσω πως η μήτρα μου είναι μικροσκοπική και ατροφική, σχεδόν δεν υπάρχει, δεν έχω τράχηλο, έχασα πριν από 2 χρόνια την δεξιά μου ωοθήκη επειδή ήταν τόσο μικρή που την απορρόφησε ο οργανισμός μου, αλλά ακόμα σκέφτομαι πως η ζωή, είναι ακόμα ωραία».

Όσο για το πώς την αντιμετώπισε το περιβάλλον της η Ιωάννα λέει: «Μόνο οι γονείς μου το ήξεραν αρχικά, δεν ήθελα να το μάθει κανένας άλλος. Ένιωθα απαίσια. Με αντιμετώπισαν ρατσιστικά διάφοροι στενοί συγγενείς οι οποίοι είχαν το θράσος να μου πουν πως δεν είμαι ικανή να γίνω μητέρα, και γι’ αυτό έγινε γεννήθηκα με αυτό το σύνδρομο. Επίσης μερικοί σύντροφοι μου έλεγαν πως είναι μαζί μου επειδή δεν κινδύνευαν από κάποια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.

Για πολλούς ήμουν η στείρα, και όχι η Ιωάννα. Αυτό μου κόστισε περισσότερο, έχασα την ταυτότητα μου. Γνωστές και φίλες απομακρύνθηκαν επειδή νόμιζαν πως ζηλεύω την εγκυμοσύνη τους ή πως θα τους αρπάξω το μωρό. Τραγικά πράγματα. Ευτυχώς τα τελευταία πέντε χρόνια είμαι με έναν άνθρωπο και είμαι πολύ ερωτευμένη».

Η ίδια συμβουλεύει όσες γυναίκες έχουν παρόμοια προβλήματα και δεν μπορούν να κάνουν παιδιά να μην αφήνουν κανέναν να τις υποβιβάσει…

«Αυτό που θα έλεγα στις γυναίκες που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα είναι να μη χάνουν ελπίδα, για κανένα λόγο! Να μη φοβούνται να μιλήσουν για τον εαυτό τους, να αισθάνονται υπερήφανες που είναι αγωνίστριες και πραγματικά πιστεύω πως με τη βοήθεια κάποιου ψυχολόγου θα μπορέσουν να κατανοήσουν πολλά πράγματα για την ψυχοσύνθεση τους. Και τέλος, να μην αφήνουν ποτέ κανέναν να τις υποβιβάσει. Μητέρα δεν είναι αυτή που γεννάει ένα παιδί, αλλά εκείνη που το φροντίζει, η καλύτερη μου συμβουλή».

Της Αλέκας Νικόλα

star.gr