Δέσποινα Βανδή: «Χώρισα τον Ντέμη γιατί ερωτεύτηκα. Όταν είδα τον Βασίλη είπα Χριστέ μου, πόσο όμορφος άντρας»

Η Δέσποινα Βανδή σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και το περιοδικό “Down Town”, μίλησε για τα παιδιά της και τον Βασίλη Μπισμπίκη, ενώ αποκάλυψε πως τα τελευταία δύο χρόνια κάνει ψυχοθεραπεία.

Πώς φτάνεις να πεις μια μέρα «η ζωή είναι αλλιώς»;

Όταν αποφασίζεις να πρωταγωνιστήσεις σε αυτήν. Τώρα μπορεί να σου γεννιέται η εύλογη ερώτηση: «Μα δεν πρωταγωνιστούσες στη ζωή σου όλα αυτά χρόνια;» Όταν κάνεις παιδιά όλα αλλάζουν. Αφήνεις τον εαυτό σου πιο πίσω, μπορεί να κάνεις πράγματα τα οποία δεν σε ευχαριστούν απόλυτα, αλλά ευχαριστούν τον υπόλοιπο κόσμο και από εκεί που ζούσες εκατό τοις εκατό για τον εαυτό σου, καταλήγεις να ζεις πενήντα τοις εκατό, μετά τριάντα, δέκα… και μια μέρα χάνεσαι, χωρίς να το καταλάβεις. Άλλαξα, ρε παιδί μου, όχι μια μέρα ξαφνικά, αλλά αποφάσισα να κάνω ευτυχισμένο τον εαυτό μου, να δώσω σημασία σε μένα.

Εσύ το καταλάβαινες ότι δεν είσαι ευτυχισμένη;

Δεν το καταλαβαίνεις. Ασφαλώς καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι καλά, αλλά είναι τόσο πολλά αυτά που τρέχουν γύρω σου, που επί της ουσίας αποσυντονίζεσαι και το μόνο που κάνεις είναι να κοιτάζεις πώς θα βγει η καθημερινότητα και χάνεις τη μεγάλη εικόνα. Χάνεις τη μεγάλη, ουσιαστική εικόνα του ότι εσύ τελικά δεν είσαι χαρούμενος μέσα σε όλο αυτό. Οπότε, για να μιλήσω για μένα, η αλλαγή δεν έγινε ξαφνικά, αλλά όταν προέκυψε είδα τη διαφορά. Με τι έχει να κάνει η χαρά; Διότι σίγουρα δεν έχει να κάνει ούτε με τα χρήματα ούτε με την εμφάνιση.

Προτεραιότητα της Δέσποινας Βανδή ήταν τα παιδιά της

Είχες αφήσει τον εαυτό σου;

Εντελώς. Για μένα προτεραιότητα ήταν τα παιδιά. Μην ξεχνάς ότι η Μελίνα πάει 19 και από την ώρα που ήρθε στον κόσμο εγώ με άφησα. Μετά γεννήθηκε ο Γιώργος. Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να είναι καλά τα παιδιά. Όλος ο κόσμος μου ήταν αυτά. Δεν έδινα καμία σημασία στον εαυτό μου.

Δεν γίνονται και τα δύο μαζί;

Φυσικά και γίνονται. Νάνσυ, δεν το καταλαβαίνεις και δεν το καταλαβαίνεις επειδή οι άνθρωποι σταδιακά μέσα στον χρόνο αλλάζουν. Δεν αλλάζουν σε μια στιγμή. Και κάνεις υπομονή πιστεύοντας ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, ότι θα γίνουν καλύτερα. Αλλά αυτά δεν αλλάζουν κι εσύ συνεχίζεις να κάνεις υπομονή. Εγώ από υπομονή μπορεί να σκάσω γάιδαρο, αλλά δεν είναι και τόσο μεγάλο προτέρημα αυτό τελικά.

Αν τα παιδιά σου ήταν μικρά ακόμα θα ήμασταν εδώ και θα λέγαμε αυτά;

Δεν το ξέρω. Νάνσυ, σε μένα τα πράγματα γίνανε πάρα πολύ απλά. Τα είδα όλα μπροστά μου στην κανονικότητά τους επειδή ερωτεύτηκα. Δεν ξέρω αν θα τα έβλεπα τόσο ξεκάθαρα πριν. Προκειμένου να δικαιολογήσουμε πράγματα που δεν μας αρέσουν στη ζωή μας, βρίσκουμε δεκάδες λόγους και αιτίες και η δύναμη της συνήθειας και όλο αυτό το πράγμα που ξέρεις. Δεν είναι εύκολο να βγεις έξω από το πλαίσιο μέσα στο οποίο έχεις μάθει να λειτουργείς.

Δεν φοβήθηκες την ώρα που ένιωσες ότι ερωτεύεσαι;

Εγώ ερωτεύτηκα και θεώρησα τίμιο απέναντι στον εαυτό μου, στα παιδιά μου και στον άνθρωπο που είχα δίπλα μου τέλος πάντων όλα αυτά τα χρόνια να χωρίσω, δεν σήκωνε δεύτερη κουβέντα.

Δεν το φοβήθηκες το συναίσθημα που ερχόταν; Σε ξεβόλευε, σου άλλαζε τη ζωή.

Οι άνθρωποι αλλάζουν, οπότε μοιραία και οι σχέσεις. Όταν ζεις παθητικά είναι σίγουρο ότι θα βρεθείς σε ψυχολογικά αδιέξοδα. Το συναίσθημα με αφύπνισε και κατάλαβα πως είχε έρθει πια η ώρα για αλλαγή.

Μου κάνει εντύπωση που –παρά τους κανόνες, τα στερεότυπα κι όλα αυτά που έχεις μέσα στο κεφάλι σου επειδή έτσι μεγάλωσες– αποφάσισες να το ζήσεις.

Κοίταξε, δεν έγινε έτσι ξαφνικά. Δεν πάρθηκε αυτή απόφαση μέσα σε μία μέρα. Είχα κι εγώ τις αγωνίες και τις αντιστάσεις μου, αλλά έβλεπα ότι αυτό το πράγμα έρχεται με φορά πάνω μου. Δεν μπορούσα να το παλέψω ούτε να αντισταθώ, οπότε έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Ή να το ζήσω ή να το αφήσω. Δεν ήθελα να το αφήσω.

Είναι τελικά τύχη που ζεις όλο αυτό; Κάτι σαν να σώζεσαι την τελευταία στιγμή που πας να φύγεις στον γκρεμό;

Ναι, τύχη είναι. Νομίζω ότι είναι κάποιος από εκεί πάνω ψηλά που ήθελε να συμβεί αυτό το πράγμα σε μένα. Είναι ο Θεός, είναι το σύμπαν, οι άγγελοι; Δεν ξέρω.

Η Δέσποινα Βανδή κάνει ψυχοθεραπεία την τελευταία δεκαετία

Αναθεώρησες κι άλλα πράγματα; Εννοώ και στη δουλειά;

Καταρχάς, κάνω ψυχοθεραπεία σχεδόν δύο χρόνια τώρα και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Θεωρούσα ότι το να διαβάζεις βιβλία και να έχεις καλούς φίλους είναι αρκετό για να εξελιχθείς, να μοιραστείς και να προβληματιστείς. Όχι όμως. Με την ψυχοθεραπεία βλέπεις πράγματα που ούτε είχες σκεφτεί ποτέ ούτε είχες έρθει αντιμέτωπος με αυτά. Είναι πολύ πιο εύκολο να χώνεις πράγματα κάτω από το χαλάκι και να προχωράς ξανά. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη κλπ.

Τώρα είσαι ευχαριστημένη;

Ναι, φυσικά, είμαι χαρούμενη με τις επιλογές μου. Γιατί πια αποφασίζω μόνη μου.

Είσαι μόνη σου ποτέ μέσα στη μέρα;

Φυσικά. Τώρα έφυγε η Μελίνα και όταν ο Γιώργος είναι σχολείο και ο Βασίλης έχει γύρισμα είμαι μόνη μου. Όμως όταν έχουμε λίγο ελεύθερο χρόνο με τον Βασίλη θέλουμε να κάνουμε κάτι μαζί. Να περάσουμε στιγμές μαζί.

Πώς είναι αυτό;

Είναι πάρα πολύ όμορφο και είναι πρωτόγνωρο. Είναι σαν να είμαστε σε πενταήμερη. Μόλις βρούμε ένα κενό διήμερο –σπάνια βέβαια– θέλουμε να πάμε εκδρομή! Ή να πάμε να φάμε κάπου, να πάμε σε ένα ταβερνάκι, να κάνουμε μια βόλτα.

Με τον Βασίλη ήσασταν έτσι από την πρώτη στιγμή που βρεθήκατε;

Ναι. Ήταν κάτι που υπήρχε. Ένας ηλεκτρισμός. Υπήρχε όλη αυτή η ζεστασιά στην ψυχή. Από το να κοιτάς τον άλλον μέχρι να επικοινωνείτε. Δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τι συμβαίνει, αλλά νιώθαμε ότι κάτι συμβαίνει. Εγώ δηλαδή δεν το ήξερα. Εκείνος, από την άλλη, έλεγε ότι ήταν σίγουρος. Εγώ σκεφτόμουν ότι μπορεί όσο τον γνώριζα καλύτερα να χανόταν ο ενθουσιασμός και ο θαυμασμός. Αλλά δεν συνέβη αυτό το πράγμα και αυτό που ένιωθα όλο και δυνάμωνε.

Την οικειότητα την αισθάνθηκες γρήγορα;

Από την πρώτη στιγμή. Νομίζω ότι αυτό που μας ένωσε τόσο δυνατά με τον Βασίλη ήταν η αλήθεια μας. Στην αρχή κάναμε παρέα. Δεν γίναμε αμέσως ζευγάρι, πέρασε ένα αρκετά μεγάλο διάστημα. Και σε αυτή την παρέα που κάναμε αισθανόμασταν ότι κουμπώνουμε ολοένα και περισσότερο. Είναι πολλά τα κοινά μας.

Δεν ωραιοποιήσατε τον εαυτό σας για να αρέσετε ο ένας στον άλλον;

Δεν χρειάστηκε, δεν θέλαμε κιόλας. Η αλήθεια ήταν αυτή που μας έφερε ακόμη πιο κοντά. Μια γυμνή αλήθεια που δεν είχε κανένα καλλωπισμό.

Δεν σκέφτηκες μήπως δεν πρέπει να του φορτώσεις τα δικά σου θέματα;

Δεν με ενδιέφερε καθόλου να σκεφτώ τίποτα τέτοιο και ούτε και εκείνον. Η αλήθεια είναι αυτή που μας έφερε κοντά και η τύχη.

Δεν ήσουν μια γυναίκα που έψαχνε.

Όχι, όχι. Όταν τον είδα είπα «Χριστέ μου, πόσο όμορφος άντρας είναι αυτός!» και μέχρι εκεί. Αλλά στην επικοινωνία μας άρχισα να νιώθω ότι είναι κάτι άλλο.

Ο κόσμος σε νοιάζει; αυτό το «τι θα πει ο κόσμος»;

Όχι, Νάνσυ, όχι.

Εσύ όταν ακούς ένα τραγούδι σου εκείνης της περιόδου σκέφτεσαι και το τι συνέβαινε στη ζωή σου παράλληλα;

Ναι, κάποιες φορές ακούω και τι συνέβαινε στη ζωή μου εκείνη την περίοδο.

Κρυβόσουν;

Αν έκρυβα τη θλίψη μου με ρωτάς; Ναι. Κάπως αλλιώς θα σου το θέσω τώρα, όπως μου έρχεται: Δεν είναι ότι έκρυβα τη θλίψη μου, είναι ότι γέμιζα τη ζωή μου παίρνοντας χαρά από τη δουλειά μου, τα παιδιά μου, τους φίλους μου.

Τώρα;

Τώρα νιώθω γεμάτη, νιώθω πλήρης.