Ανάπηρη από το λαιμό και κάτω: 21χρονη με την “τέλεια” ζωή προειδoποιεί: “Γονείς, προσέξτε τα παιδιά σας”

Η ιστορία μιας νεαρής γυναίκας που έμοιαζε να έχει την «τέλεια» ζωή, αλλά πάλευε σιωπηλά με την κατάθλιψη, συγκινεί και δίνει ελπίδα σε όσους νιώθουν παρόμοια. Η Emma Benoit έμεινε παράλυτη από το λαιμό και κάτω έπειτα από μια απόπειρα αυτοκτονίας, όμως σήμερα μετατρέπει τον πόνο της σε δύναμη και προειδοποιεί: «Γονείς, προσέξτε τα παιδιά σας».

Η φαινομενικά τέλεια ζωή που έκρυβε πόνο

Η Emma Benoit, τότε 16 ετών, φαινόταν να τα έχει όλα —ομορφιά, φίλους, επιτυχία. Μάλιστα αυτοαποκαλούνταν «η τέλεια Αμερικανίδα». Πίσω όμως από αυτή τη βιτρίνα, έκρυβε βαθιά θλίψη και έντονο άγχος, τα οποία δεν τολμούσε να μοιραστεί. Πίστευε ότι τα προβλήματα ψυχικής υγείας συνοδεύονταν από στίγμα και ότι δεν έπρεπε να μιλάει για αυτά.

Το 2017, αδυνατώντας να αντέξει άλλο, επιχείρησε να βάλει τέλος στη ζωή της. Η απόπειρα δεν της στοίχισε τη ζωή, αλλά την άφησε παράλυτη από το λαιμό και κάτω, ενώ υπέστη και πολλαπλά εγκεφαλικά επεισόδια.

Η απόφασή της να μιλήσει ανοιχτά

Σήμερα, στα 21 της, η Emma θέλει η δική της εμπειρία να λειτουργήσει ως μήνυμα ελπίδας. «Ελπίζω η ιστορία μου να ενθαρρύνει άλλους ανθρώπους που νιώθουν ευάλωτοι να προσεγγίσουν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο. Θέλω να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι τους και ότι υπάρχει βοήθεια», λέει.

Περιγράφοντας τα χρόνια που προηγήθηκαν, εξομολογείται: «Είχα πολύ έντονο άγχος και κατάθλιψη για 5-6 χρόνια. Δεν είπα ποτέ τίποτα γιατί δεν ήξερα τι ένιωθα. Κανείς δεν μου είχε πει ότι υπάρχουν τέτοιες παθήσεις μέχρι τη στιγμή που έκανα απόπειρα αυτοκτονίας. Πίστευα πως το να μιλήσω για τις σκοτεινές μου σκέψεις θα με στιγμάτιζε, γι’ αυτό και σιωπούσα».

Η νεαρή κοπέλα εξηγεί πως ένιωθε απομονωμένη, χωρίς να καταλαβαίνει τι της συνέβαινε. Πίστευε ότι η θεραπεία αφορούσε «άλλους, πιο βαριά ασθενείς». Αυτό το αίσθημα απελπισίας την οδήγησε στο τραγικό βράδυ που αποφάσισε να βάλει τέλος στον πόνο της.

Η μετάνοια και η δύσκολη πορεία ανάρρωσης

Λίγο μετά την πράξη της, κατάλαβε πως δεν ήθελε πραγματικά να πεθάνει. «Συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να τελειώσει η ζωή μου», αναφέρει. Αν και επέζησε, η ζωή της άλλαξε ριζικά. Έμεινε παράλυτη από τον λαιμό και κάτω και χρειάστηκε μακρόχρονη αποκατάσταση.

Ξεκίνησε φυσικοθεραπείες, λογοθεραπείες και εργοθεραπείες, μαθαίνοντας ξανά πώς να φροντίζει τον εαυτό της. «Αισθανόμουν ταυτόχρονα θύμα και θύτης», εξομολογείται. Με επιμονή και δύναμη, κατάφερε να ανακτήσει περίπου το 80% των κινήσεών της. «Τώρα χρησιμοποιώ αναπηρικό καροτσάκι κάποιες φορές, αλλά μπορώ να περπατάω και να οδηγώ. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω καλά τα δάχτυλα του αριστερού μου χεριού», λέει.

Η ψυχική ανάρρωση και η αποδοχή

Αφού βελτίωσε τη σωματική της κατάσταση, η Emma αποφάσισε να φροντίσει και την ψυχή της. Ξεκίνησε ψυχοθεραπεία και διαγνώστηκε με κατάθλιψη και άγχος —διάγνωση που, όπως λέει, «της άνοιξε τα μάτια».

«Είχα επιτέλους λέξεις για να περιγράψω αυτό που βίωνα. Ήταν τρομακτικό, αλλά και απελευθερωτικό, γιατί κατάλαβα ότι μπορούσα να δουλέψω πάνω σε αυτό», σημειώνει. Οι γιατροί της εξήγησαν ότι υπάρχει θεραπεία και ότι η ψυχική υγεία μπορεί να αντιμετωπιστεί. «Μου έδωσαν ελπίδα και προοπτική που μου έλειπε», προσθέτει.

Πριν την απόπειρα, η ζωή της φαινόταν «τέλεια» στα μάτια των άλλων. Για τον λόγο αυτό θεωρεί καθήκον της να μοιράζεται την ιστορία της, που παρουσιάζεται και στο ντοκιμαντέρ «My Ascension», ώστε να ανοίξει ο δημόσιος διάλογος για την ψυχική υγεία.

Το μήνυμά της στους γονείς

Η Emma προειδοποιεί τους γονείς να είναι σε εγρήγορση απέναντι στα προειδοποιητικά σημάδια που ίσως δείχνουν ότι το παιδί τους υποφέρει ψυχικά.

«Το μεγαλύτερο σημάδι ήταν όταν σταμάτησα να θέλω να πηγαίνω στις μαζορέτες. Ήταν κάτι που αγαπούσα και ξαφνικά δεν με ενδιέφερε. Άρχισα να κάνω παρέα με ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα πλησίαζα. Θύμωνα εύκολα και ένιωθα συχνά απογοητευμένη – όλα αυτά ήταν τεράστιες αλλαγές στον χαρακτήρα μου», θυμάται.

Κλείνοντας, απευθύνει μια σημαντική προτροπή: «Ενθαρρύνω τους γονείς να παρατηρούν τα παιδιά τους. Αν αλλάξουν συμπεριφορά ή αδιαφορούν για πράγματα που αγαπούσαν, ρωτήστε τους τι συμβαίνει. Μπορεί να μην είναι τίποτα, αλλά αν είναι κάτι, αυτή η συζήτηση ίσως σώσει μια ζωή. Ελπίζω οι γονείς να αρχίσουν να μιλούν ανοιχτά για την ψυχική υγεία και να δείξουν στα παιδιά τους ότι μπορούν να μοιραστούν όσα νιώθουν».