ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: «Σκότωσα» τον πρώην άντρα μου και επιτέλους μπορώ και χαμογελώ!

Το διαζύγιο είναι απαίσιο. Μόνο αυτό μπορώ να πω. Δεν ξέρω πως επιβιώνουν οι άνθρωποι μετά το χωρισμό, πόσο μάλλον πως μπορούν να ξαναεμπιστευθούν έναν άνθρωπο, να του δώσουν την καρδιά τους και να ξαναπαντρευτούν.

Μόνο και μόνο η ιδέα, με εκπλήσσει μερικές φορές. Όταν με ρωτάνε πως ξεπέρασα την θλίψη και τον θυμό του διαζυγίου μου, τους λέω ότι ήταν μια επιλογή. Επέλεξα να «σκοτώσω» τον πρώην άνδρα μου.

Είναι δύσκολο να ξεπεράσεις όλα τα άσχημα που έπονται ενός γάμου που τελειώνει. Τα γεγονότα που συνεχώς επαναλαμβάνονταν στο μυαλό μου, με πονούσαν. Αυτή η επανάληψη του κάθε πράγματος που είχε ειπωθεί ή γίνει ώστε να πληγώσει ο ένας τον άλλο.

[ad id=”215657″]

Η εγκατάλειψη που ένιωθα, με μπέρδευε. Το να το ξεπεράσω, μου φαινόταν αδύνατο κάποιες στιγμές. Ένιωθα ότι ήταν αδύνατο να ηρεμήσω. Δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να μου πει και το οποίο θα διόρθωνε τον τελευταίο χρόνο του γάμου μας. Είχε αλλάξει. Ο άντρας που παντρεύτηκα και αφιέρωσα τον εαυτό μου, είχε αλλάξει και το μόνο που είχε απομείνει στη θέση του, ήταν κάποιος που ενώ ξέραμε καλά, με το ζόρι μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε.

Η απώλεια της μητέρας του, τον έκανε άλλον άνθρωπο. Την έχασε ξαφνικά, όλοι μας την χάσαμε. Ήταν τραγικό και επώδυνο για όλους. Όλοι μας θρηνήσαμε όμως μόνο εκείνος άλλαξε. Ήταν τόσο θυμωμένος που τιμωρούσε όλους όσοι ήταν κοντά του, λέγοντας λόγια που πλήγωναν πολύ. Και μετά έφυγε. Στην πραγματικότητα είχε «φύγει» μήνες πριν, αλλά δεν το είχα δει τότε.

Όταν όλα τελείωσαν…όταν τελείωσαν πραγματικά και επέτρεψα στον εαυτό μου ν” αφεθεί, ν” αποδεχθεί ότι ο άνθρωπος που είχα παντρευτεί δεν θα επέστρεφε, έπρεπε να βρω τι θα κάνω. Ότι είχε γίνει, είχε γίνει, οπότε έπρεπε να κάνω ότι χρειαζόταν για να το ξεπεράσω τόσο για τα παιδιά μου, όσο και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Έπρεπε να βρω κάποιο τρόπο για να το ξεπεράσω και για να μαζέψω τα κομμάτια μου, που λένε.

Έτσι λοιπόν «σκότωσα» τον πρώην άντρα μου. Στο μυαλό μου. «Σκότωσα» την ιδέα ότι ο άνδρας που κάποτε είχα παντρευτεί υπήρχε ακόμα. «Σκότωσα» τα όνειρα για το μέλλον που κάναμε μαζί. «Σκότωσα» τη ζωή που χτίζαμε μαζί. «Σκότωσα» και ταυτόχρονα, θρήνησα τον άνθρωπο που δεν υπήρχε πια και τον ελευθέρωσα. Αποδέχθηκα τον νέο του εαυτό και σταμάτησα να τον συγκρίνω με τον παλιό. Γιατί ο παλιός είχε «πεθάνει».

«Σκοτώνοντας» στο μυαλό μου, τον άνθρωπο που είχα αγαπήσει και επιτρέποντας στον εαυτό μου να θρηνήσει την απώλεια, με βοήθησε να προχωρήσω μπροστά με τον ξένο που τον αντικατέστησε.

Αυτός ο… «φόνος», μου επιτρέπει να χαμογελάω και να μη νιώθω πια θυμό.Μου επιτρέπει να κοιτάω μπροστά και ποτέ πια πίσω.

Μου επιτρέπει να μιλάω στα παιδιά μου για τον πατέρα τους με σεβασμό, σκεπτόμενη τον άντρα που κάποτε σεβόμουν και αγαπούσα.

«Σκότωσα» τον άντρα μου στο μυαλό μου, θρήνησα τον «θάνατό» του και είμαι πλέον έτοιμη, να ξεκινήσω ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή μου.

Αυτός ο άνθρωπος θα είναι μέρος της ζωής μου με κάποιο τρόπο, ειδικά όσο τα παιδιά μας είναι ακόμα μικρά, αλλά τώρα μπορώ να προχωρήσω μπροστά χωρίς την ελπίδα ότι θα αλλάξει, ότι μια μέρα ο παλιός του εαυτός θα επιστρέψει. Χωρίς πισωγυρίσματα.

Και το μέλλον φαίνεται ωραίο.
Και είμαι καλύτερα εξαιτίας του.
Και το νέο κεφάλαιο της ζωής μου, με περιμένει…

singleparent.gr