Που να το πεις και ποιος να σε πιστέψει. Ένα παιδί 33 μόλις χρόνων έφυγε από τη ζωή. Ένα παιδί μεσ την καλή χαρά. Ένα παιδί που το αγαπούσαν όλοι. Γιατί ρε Δημήτρη…
Μαύρη μέρα η σημερινή. Μαύρη για όλους μας. Μαύρισε η ψυχή μας, από την ώρα που έφθασε το κακό νέο στην γειτονιά μας. Ο Δημήτρης Κούτρης έσβησε. Λύγισε. Δεν άντεξε. Αυτή η καταραμένη αρρώστεια τον έφαγε. Πάλευε τον τελευταίο καιρό. Αλλά πως και με τι να αντισταθείς κόντρα σ αυτη την κατάρα. Μαθαίναμε νέα του. Αν συνήλθε, αν σηκώθηκε από το κρεββάτι… Μάταια.
Τις τελευταίες μέρες, τις τελευταίες ώρες που τα κακά μαντάτα έκαναν τον γύρο της Ραφήνας μας είχε πιάσει απογοήτευση. Λέγαμε: Βάστα ρε Δημήτρη, βάστα γερά. Κι ας έτρεχαν τα δάκρυα, κι ας βούρκωναν τα μάτια μας.
[ad id=”215657″]
Τέτοιες ώρες τα λόγια στερεύουν. Θυμάμαι που πέρναγες κάθε φορά μπροστά από το σπίτι, είτε πηγαίνοντας στο γήπεδο, είτε στο σχολείο, είτε για δουλειά και πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο, μας χαιρέταγες όλους. Πως να το ξεχάσεις αυτό το παιδί. Πως…
Τελευταία φορά που σε είδα ήταν αρχές καλοκαιριού. Με την οικογένεια στο μαγαζί σου. Καθόσουν προς τα μέσα. Δεν σε είχα προσέξει, εσύ όμως με είδες και μου είπες «γειά, τι γίνεται», πάντα φορώντας εκείνο το χαμόγελο που σε διέκρινε. Ήξερα, αλλά πίστευα πως θα το ξεπερνούσες. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Δεν παίρναγε καν από το μυαλό μου. Ούτα σαν αστραπιαία σκέψη.
Κρίμα ρε γαμώτο. Κρίμα..
IRAFINE.GR