Ο καθηγητής και διευθυντής της Γ. Παθολογικής κλινικής του «Ερρίκος Ντυνάν» κ. Αντώνης Δημητρακόπουλος εργάστηκε εθελοντικά για οκτώ ημέρες στην κλινική Covid-19 του Νοσοκομείου Κατερίνης και περιγράφει τα όσα έζησε, «στις πιο πυκνές ιατρικές ημέρες και ώρες της ζωής του».
«Σίγουρα ήταν οι πιο πικρές μέρες» αναφέρει σε ανάρτηση του στη σελίδα του στο Facebook. Κι αμέσως παρακάτω εξηγεί: «90 νοσηλευόμενοι ασθενείς καθημερινά, 140 συνολικά. Δεκάδες θάνατοι. Συνεχείς διασωληνώσεις.
Ένα μεσημέρι δώσαμε 7 εξιτήρια, το απόγευμα τα κρεβάτια τους ήταν πάλι γεμάτα. Στο ΤΕΠ κρατούσαν αρρώστους ακόμη και 36 ώρες μέχρι να βρεθεί κρεβάτι στην κλινική. Πολλές διακομιδές, γιατί δεν χωρούσαν πουθενά.
Πολλοί σχετικά νέοι, 45-60 ετών. Κάποιοι με μικρά παιδιά: “σώσε με γιατρέ, έχω παιδιά να μεγαλώσω”. Σπάραζε η καρδιά σου. Την 2η ημέρα διασωληνώσαμε 39χρονο. Έπειτα από λίγο και 47χρονο. Σαρώνει σε αυτές τις ηλικίες. Δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι. Και το σημαντικότερο: χωρίς άλλους παράγοντες κινδύνου. Με μία εξαίρεση, την παχυσαρκία συχνά»
Οι περιγραφές που δίνει ο κ. Αντώνης Δημητρακόπουλος μοιάζουν με ανταπόκριση από εμπόλεμη ζώνη. Δεν είναι μόνο τα συνεχή περιστατικά που χρήζουν νοσηλείας, κάποια εκ των οποίων αναγκαστικά διασωληνώνονται, είναι και οι πολλές ελλείψεις, κυρίως σε εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό.
Γράφει χαρακτηριστικά: «Χωρίς πνευμονολόγο… Πάρα πολλοί ιατροί ασθενείς με covid, ταυτόχρονα. Επιστρατευμένες όλες οι ειδικότητες του νοσοκομείου. Τι μπορούν όμως να προσφέρουν στην βαριά πνευμονία του covid ιατροί μη σχετικών ειδικοτήτων; Κάνουν ό,τι μπορούν με αγάπη, φιλότιμο και αυτοθυσία πολλές φορές. Δεν αρκεί όμως. Φανταστικοί οι ειδικευόμενοι όλων των ειδικοτήτων. Ανεκτίμητη η προσφορά τους».
Παρακάτω, επιχειρεί να συγκρίνει την κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία της επαρχίας σε σχέση με τα νοσοκομεία των μεγάλων πόλεων, όπως της Αθήνας. Τι τους χωρίζει; Το χάος αν κρίνουμε από τα λεγόμενα του.
«Στα νοσοκομεία των μεγάλων πόλεων υπάρχει πληθώρα ιατρών. Εμείς στην Αθήνα ζούμε σε μια άλλη πραγματικότητα. Μακριά από τη ζοφερή πραγματικότητα των νομαρχιακών νοσοκομείων, όπου το σύστημα υγείας δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό το τεράστιο φορτίο τόσων πολλών ασθενών με πνευμονία ταυτόχρονα. Δεν ήταν σχεδιασμένα για τις συνθήκες που απαιτούνται στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Εν καιρώ «ειρήνης» επαρκή ίσως, εν καιρώ «πολέμου» ανεπαρκή».
Και καταλήγει: «Χρειάζονται βοήθεια κυρίως σε ειδικούς ιατρούς και σε νοσηλευτές με εμπειρία. Και σε εξοπλισμό βεβαίως. Αναρωτιέμαι όμως: όσους αναπνευστήρες και να έχεις, τους ιατρούς και τους νοσηλευτές που θα τους λειτουργήσουν και θα φροντίσουν τους ασθενείς πώς θα τους βρεις να στελεχώσουν τα νοσοκομεία των μικρών πόλεων της Ελλάδας;»
protothema