“ΨΩΦΑΤΑΙ ΡΕ! Τούρκος καλώς μώνο ναικρός…”

Δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος, έτσι νομίζω… Τα τελευταία χρόνια στριφογυρίζει στο μυαλό πολλών Ελλήνων το ερώτημα: “Αλήθεια, υπάρχει σωτηρία;”.

Αν και θέλω να πιστεύω ότι στο τέλος, όλα θα πάνε καλά, δυστυχώς καθημερινά βρίσκω όλο και περισσότερους λόγους για να θεωρώ ότι δεν υπάρχει καμία σωτηρία.

Η έκρηξη έξω από το γήπεδο της Μπεσίκτας σκόρπισε θάνατο. Δεκάδες οι νεκροί και τραυματίες, λίγο μετά το τέλος ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Εκεί που είχαν πάει άνθρωποι για να διασκεδάσουν, να φωνάξουν για την ομάδα τους, να δουν μπαλίτσα. Όπως κάνουμε άλλωστε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα. Για φανταστείτε πόσο τραγικό είναι να κάνεις κάτι καθημερινό και ξαφνικά να χάνεις τη ζωή σου, τόσο άδικα και κυρίως για λόγους που δεν προκάλεσες ο ίδιος.

Πήρα αφορμή για το αυτό το άρθρο, όχι επειδή με συγκλόνισε η είδηση αυτή καθ’ αυτή. Δεν είναι συγκλονιστική είδηση άλλωστε μια έκρηξη στην Τουρκία στις μέρες μας. Μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να απορεί τις προάλλες (βλέποντας οπαδούς της Μπεσίκτας να περιμένουν την ομάδα τους στο αεροδρόμιο για να την αποθεώσουν, παρά την 6άρα από την Ντιναμό Κιέβου): “Μα καλά, δεν φοβούνται να πάνε στο αεροδρόμιο, τόσα γίνονται…”.

Η αλήθεια είναι ότι παρά τα επαναλαμβανόμενα γεγονότα τυφλών επιθέσεων στη γειτονική μας χώρα, φαίνεται πως πολύς κόσμος δεν έχει θορυβηθεί και τόσο και συνεχίζει να ζει τη ζωή του, όσο πιο φυσιολογικά γίνεται.

Πήρα αφορμή λοιπόν για το παρόν άρθρο, διαβάζοντας σχόλια αναγνωστών, στην είδηση ότι το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών καταδίκασε την αιματηρή επίθεση στην Κωνσταντινούπολη, εκφράζοντας παράλληλα συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων.

Δεν περίμενα να δω τόσο μίσος. Μιλάμε για μίσος μαζικό. Πάντα υπάρχουν κάποιοι που θα σχολιάσουν μισαλλόδοξα. Είναι οι τύποι αναγνωστών που εύχονται καρκίνους για καλημέρα και βρίζουν τις μανάδες των συντακτών για ψύλλου πήδημα. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, δεν ήταν η εξαίρεση αυτοί που σχολίασαν παθιασμένα και “τυφλά”, αλλά ο κανόνας.

Παραθέτω μερικά από τα σχόλια χωρίς να αλλάξω ούτε την ορθογραφία…

-“Ψοφος βρωμιαριδες.Σας περιμένουμε να σας ταισουμε λίγο θάνατο ακόμη”

-“Φιλοι και γειτωνες μας λεει το υπεξ…δεν γαμιεστε ρε προσκυνημενοι?φιλος σας αυτους που σας λεει καθε μερα οτι διεκδικει εδαφη…κανενα ελεος στους μογγολους”

-“ΝΑΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ.ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΡΚΟΣ ΚΑΛΟΣ ΜΟΝΟ ΝΕΚΡΟΣ”.

-“ΝΑ ΨΩΦΗΣΟΥΝ ΓΑΜΩ ΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥΣ”

-“Μην λετε μαλακιες τουρκος και καλος δεν γινετε”

-“ΙΣΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΓΓΟΛΟΙ ΑΛΛΑ …ΠΟΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΙ.ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ…ΤΟΤΕ ΕΙΣΙΑ ΚΙ ΕΣΥ ΙΔΟΣ ΜΕ ΑΥΤΟΝ”

-“Γαμησου εσύ κ το μ…ι που σε πεταγε τουρκοπαρτουζιαρηδες”

-“Ρε αντε που θα παω και μαζι τους…….παλιομαλακες…..και αυριο θα αρχισει παλι ο νταγιπ τα νησια τα νησια…..ε λοιπον ας προσεχαν”

Αυτά είναι κάποια ενδεικτικά και υπάρχουν κι άλλα πολλά αντίστοιχου ύφους. Δεν λέω πως η πλειοψηφία των Ελλήνων το βλέπει έτσι. Δεν το πιστεύω και δεν είναι έτσι. Υπάρχει όμως ένα σημαντικό ποσοστό ανθρώπων στη χώρα, που αρνείται να φιλτράρει όσα συμβαίνουν γύρω του και αντιδρά ακραία, προφανώς επειδή αυτή είναι η πιο εύκολη επιλογή.

Αλήθεια όμως, τι μας συνέβη ρε γαμώτο και το θυμικό βιάζει τόσο βάναυσα τη λογική μας; Γίνεται πράγματι να υπάρξει σωτηρία; Ρητορικά τα ερωτήματα…

ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΧΟΡΤΑΤΟΣ
contra.gr