Η έναρξη της δίκης του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου, του καθ’ομολογίαν δολοφόνου της 20χρονης συζύγου του Καρολάιν Κράουτς θα αναβιώσει στη δικαστική αίθουσα τα όσα αποτρόπαια συνέβησαν τα ξημερώματα της 11ης Μαΐου 2021 στο σπίτι του ζευγαριού στα Γλυκά Νερά όπου ο 34χρονος κατηγορούμενος στραγγάλισε τη μητέρα της μικρής Λυδίας.
Το παραπεμπτικό βούλευμα εστιάζει στο «σχέδιο εξόντωσης της συζύγου του, που από καιρό καλλιεργούσε στην σκέψη του» αλλά και στην «εξ αρχής σκηνοθεσία της σε βάρος του, ληστείας και τη προσχεδιασθείσα προσπάθεια παραπλάνησης των διωκτικών αρχών».
Η «υποκριτική συμπεριφορά» του, κατά τους δικαστές, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι ο κατηγορούμενος, ο οποίος για 37 ολόκληρες μέρες έπαιζε θέατρο μπροστά στις κάμερες, «εμφανιζόταν θλιμμένος στην κηδεία και το μνημόσυνο του θύματός του».
Στο πλαίσιο αυτό και στο ερώτημα εάν ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος πίστευε πραγματικά ότι θα μπορούσε να αποφύγει τις ποινικές ευθύνες της εγκληματικής πράξης του, μέσω της σκηνοθετημένης ληστείας, όπως του καταλογίζεται στο βούλευμα, η αναδρομή στα δικαστικά χρονικά της χώρας μας μπορεί να δώσει την απάντηση.
Εξαιρετικά περίεργες πλημμέλειες στην αστυνομική έρευνα και κραυγαλέα κενά στην ιατροδικαστική διερεύνηση οδήγησαν στην πρωτόδικη αθώωση συζυγοκτόνου, ο οποίος παρέμεινε εκτός φυλακής για 15 ολόκληρα χρόνια παρότι είχε στραγγαλίσει τη σύζυγό του σκηνοθετώντας την αυτοκτονία της με καυστικό υγρό.
Η υπόθεση, που παρουσιάζει το Reader, αναδεικνύει την καταλυτική συνδρομή αστυνομικών και ιατροδικαστών στην εξιχνίαση εγκλημάτων, όταν δεν υπάρχει ομολογία και ο δολοφόνος επιχειρεί να παραπλανήσει τις Αρχές για να μην υποστεί τις συνέπειες του Νόμου, αλλά και την καθοριστική παρέμβαση της Εισαγγελίας ώστε τελικώς να αποδοθεί Δικαιοσύνη.
Ειδικότερα, το 1999 βρέθηκε νεκρή από το σύζυγό της 42χρονη στο μπάνιο του σπιτιού τους σε περιοχή της Κορινθίας.
Το θύμα είχε περιλουστεί στο πρόσωπο και στο λαιμό με καυστικό δηλητήριο (άκουα-φόρτε). Την υπόθεση ανέλαβαν οι τοπικές αστυνομικές Αρχές και ύστερα από τη διενέργεια νεκροψίας-νεκροτομής ο θάνατος αποδόθηκε σε οξεία φαρμακευτική δηλητηρίαση, «προκληθείσης δια εμβροχής του προσώπου εντός καυστικού δηλητηρίου και εισπνοής αναθυμιάσεων εξ αυτού, χαρακτηρίζεται δε ως ατύχημα». Βάσει των στοιχείων αυτών, το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Γυθείου αθώωσε το 2003 τον κατηγορούμενο για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας σύζυγο, με την πλειοψηφία του δικαστηρίου, δηλαδή τους 4 ενόρκους, να θεωρούν ότι δεν αποδείχτηκε ότι ο κατηγορούμενος τέλεσε τον φόνο.
Η έφεση όμως του Αντεισαγγελέα Εφετών Ναυπλίου κατά της πρωτόδικης απαλλακτικής απόφασης έβαλε σε άλλη βάση την υπόθεση:
«Από εσφαλμένη εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών, που προέκυψαν από την επ’ ακροατηρίου διαδικασία, το παραπάνω Δικαστήριο τον αθώωσε για την ανωτέρω πράξη, ενώ έπρεπε να τον κηρύξει ένοχο, καθόσον προέκυψε ότι αυτός τέλεσε την πράξη της ανθρωποκτονίας με πρόθεση. Ειδικότερα στον … την …1999 και περί ώρα 11.00′ έως 12.30, ενεργώντας με πρόθεση και τελώντας σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, σκότωσε τη σύζυγό του.
Πλέον συγκεκριμένα, κατά τον ως άνω τόπο και χρόνο, έχοντας αποφασίσει, τελώντας σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, που του επέτρεπε τη σκέψη, να σκοτώσει την προαναφερόμενη σύζυγό του, ενώ βρισκόταν μέσα στο μπάνιο της συζυγικής τους οικίας στον …, την θανάτωσε με στραγγαλισμό, περισφίγγοντας με δύναμη το λαιμό και τον τράχηλό της και προκαλώντας συνακόλουθα ανοξυγοναιμία του εγκεφάλου της και στη συνέχεια περιέλουσε την περιοχή του προσώπου και του λαιμού της με καυστικό δηλητήριο (άκουα-φόρτε), προκειμένου να εμφανίσει το θάνατό της ως ατύχημα».
Δικαίωση για το θύμα… 15 χρόνια μετά
Την υπόθεση δίκασε το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Ναυπλίου το 2014 κηρύσσοντας, κατά πλειοψηφία, ένοχο τον κατηγορούμενο για ανθρωποκτονία από πρόθεση, με το ελαφρυντικό ότι συμπεριφέρθηκε καλά για σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την πράξη του, και τον καταδίκασε σε ποινή κάθειρξης 18 ετών και σε στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για 5 έτη.
Με βάση τη δικαστική απόφαση, ο σύζυγος τηλεφώνησε σε φίλο του λέγοντάς του, «έλα σπίτι πέθανε η γυναίκα μου», τηλεφώνημα, που όπως αποδείχτηκε το έκανε πριν ειδοποιήσει την Αστυνομία. Στο σπίτι έφτασε παθολόγος γιατρός της περιοχής, ο οποίος εξεταζόμενος στο ακροατήριο ήταν κατηγορηματικός ότι ο θάνατός είχε λάβει χώρα πριν από κάποιες ώρες, «δεδομένου ότι όταν έπιασε το πτώμα ήταν κρύο, παρουσίαζε σημάδια αρχόμενης ακαμψίας, ενώ τον εντυπωσίασαν εγκαύματα που είχε στο πρόσωπο, ακόμη και στο εσωτερικό του ματιού της. Επίσης, βεβαίωσε ότι τα ρούχα της και τα μαλλιά της ήταν βρεγμένα και ανέδιδαν μία όξινη οσμή, ενώ τα δάκτυλά της ήταν ξεφλουδισμένα σαν από έγκαυμα». Αποκλείοντας το ενδεχόμενο αυτοκτονίας και επειδή ο θάνατος του φάνηκε ύποπτος, βεβαίωσε προφορικά το θάνατο, χωρίς να χορηγήσει κάποιο πιστοποιητικό. Ακολούθως, έφθασαν στο σπίτι του κατηγορούμενου οι αστυνομικοί του αρμοδίου αστυνομικού τμήματος.
Ο κατηγορούμενος είπε στους αστυνομικούς ότι επειδή η σύζυγος του δεν απαντούσε στο τηλέφωνο κατευθύνθηκε αμέσως στο σπίτι τους.
Εκεί, αφού βρήκε την αυλόπορτα του κήπου καθώς και την εξωτερική πόρτα κλειστές και την πόρτα του σπιτιού λίγο ανοικτή, βρήκε τη σύζυγό του πεσμένη μπρούμυτα στο δάπεδο του μπάνιου. Αμέσως έπεσε πάνω της για να δει τι της συμβαίνει και όταν την έπιασε ήταν παγωμένη οπότε κατάλαβε ότι ήταν νεκρή.
Στο σημείο αυτό αρχίζουν τα ερωτήματα, καθώς σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην απόφαση του δικαστηρίου, «οι αστυνομικοί της σήμανσης παρέλειψαν, άγνωστο για ποιο λόγο, να αναζητήσουν δακτυλικά αποτυπώματα, κυρίως στο χώρο του μπάνιου και ιδιαίτερα στο άδειο δοχείο του υδροχλωρικού οξέος.
Τη σοβαρή αυτή παράλειψη της Aστυνομίας διαδέχτηκαν άλλες εξίσου σοβαρές ενέργειες, που μαρτυρούν μία σπουδή να «κλείσει» γρήγορα η υπόθεση και πάντως έλλειψη ευθύνης, συνείδησης του καθήκοντος και επαγγελματισμού. Συγκεκριμένα, αν και επρόκειτο για έναν βίαιο και πάντως μη φυσικό θάνατο, τα αίτια του οποίου (αυτοκτονία, ατύχημα, εγκληματική ενέργεια) όφειλαν να διερευνήσουν, απέκλεισαν εξαρχής την εγκληματική ενέργεια».