Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός ανθρώπου που δοκιμάστηκε σκληρά από την ασθένεια και την κοινωνική απομόνωση, ώσπου βίωσε την ανατροπή μέσα από μια βαθιά πνευματική εμπειρία, με πρωταγωνιστή τον Άγιο Θεράποντα, του οποίου η μνήμη τιμάται στις 14 Μαΐου.
Μια αιφνίδια κρίση μέσα στο πλοίο
Υπηρετούσα στο Πολεμικό Ναυτικό από το 1992. Το 1998, ενώ βρισκόμουν στο Αντιτορπιλικό «Νέαρχος», ένα πρωινό της 24ης Ιουλίου, ξύπνησα για να αναλάβω υπηρεσία αλλά κάτι πρωτοφανές συνέβη: δεν μπορούσα να κρατήσω όρθιο το κεφάλι μου, ούτε και να μιλήσω. Η γλώσσα μου έβγαινε έξω ανεξέλεγκτα και το στόμα μου είχε παραμορφωθεί.
Ο γιατρός του πλοίου θεώρησε πως επρόκειτο για μια βαριά μορφή ψύξης και μου έδωσε μια ειδική αλοιφή. Όμως η κατάσταση επιδεινωνόταν, και ένιωθα τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια μου.
Δύσκολες μέρες στο Ναυτικό Νοσοκομείο
Με την επιστροφή στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, ξεκίνησε η προσωπική μου Οδύσσεια. Στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, οι γιατροί δυσκολεύονταν να εντοπίσουν την αιτία. Οι θεραπείες ήταν αναρίθμητες αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Το μόνο που άλλαζε ήταν ότι έμενα διαρκώς μεταξύ πλοίου και νοσοκομείου, για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Η ψυχολογία μου κατέρρεε. Από άνθρωπος κοινωνικός και κεφάτος, είχα γίνει αντικείμενο χλευασμού. Οι περαστικοί στους δρόμους με κοιτούσαν περίεργα – δεν μπορούσα να κρύψω την κατάστασή μου.
Μια δύσκολη διάγνωση και ένα βαρύ φορτίο
Χρειάστηκαν τρία ολόκληρα χρόνια μέχρι ο γιατρός να φτάσει στη διάγνωση: έπασχα από «δυστονία τραχηλικών μυών». Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησαν αμέτρητες φαρμακευτικές αγωγές, με φάρμακα τόσο βαριά, που αστειευόμουν πως θα μπορούσα να τροφοδοτήσω ολόκληρη την Πλατεία Ομονοίας, αν ήμουν έμπορος ναρκωτικών.
Η οικογένειά μου βίωνε την κατάσταση μαζί μου. Η μητέρα μου πονούσε όσο και εγώ, ενώ την ίδια περίοδο μάθαμε πως ο πατέρας μου είχε καρκίνο στο έντερο. Τον χάσαμε τον Αύγουστο του 2001.
Εγώ συνέχιζα τις νοσηλείες χωρίς αποτέλεσμα και πλέον είχα γίνει στόχος ειρωνείας ακόμα και από γιατρούς. Η απομόνωση με συνέθλιψε και η ιδέα της αυτοκτονίας δεν ήταν πια μακριά. Όμως δεν με εγκατέλειψε ποτέ η πίστη στον Θεό.
Η σχέση μου με την Εκκλησία
Από μικρός είχα δεθεί με την Εκκλησία. Υπηρετούσα στο Ιερό, αργότερα ψάλτης. Φοίτησα και στη Ριζάρειο Σχολή, με σκοπό να ακολουθήσω την Ιεροσύνη, αλλά τελικά μπήκα στο Πολεμικό Ναυτικό. Τους Αγίους τούς γνώριζα όλους σχεδόν, εκτός από έναν: τον Άγιο Θεράποντα.
Μια συγκλονιστική προσευχή
Μια μέρα, αγανακτισμένος και γεμάτος πόνο, στάθηκα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και φώναξα:
«Σε ψάλλω τόσα χρόνια, χωρίς να ζητήσω δραχμή και χωρίς να υπολογίζω αν είμαι κουρασμένος ή όχι, κι αυτό είναι το δώρο που μου δίνεις; Ξέρω ότι με ακούς. Κάνε ό,τι είναι να κάνεις και πάρε αυτή την αρρώστια από πάνω μου επιτέλους, γιατί, – σου το λέω – θα αυτοκτονήσω»!!
Το ίδιο βράδυ, η κατάστασή μου χειροτέρεψε απότομα. Η γλώσσα μου πρήστηκε, το κεφάλι έτρεμε, και το στόμα μου παραμορφώθηκε κι άλλο. Μεταφέρθηκα στο Νοσοκομείο με ασθενοφόρο, με την απόφαση να βάλω τέλος στη ζωή μου.
Η συνάντηση με τον Άγιο μέσα στο όνειρο
Το ίδιο βράδυ, καθώς κοιμόμουν, άκουγα μια φωνή να με καλεί. Το όνομα ασαφές: Σεραπίων; Θεραπειών; Θεράπων; Την επομένη, πήγα στον νευροχειρουργό κ. Λεβέντη στο «Ερρίκος Ντυνάν», που με παρέπεμψε στον κ. Δαμιανό Σακκά, διευθυντή στον «Ευαγγελισμό».
Η πρόταση ήταν σοκαριστική: εμφύτευση μικροτσίπ στον εγκέφαλο, η πρώτη τέτοια επέμβαση στην Ελλάδα. Κατέρρευσα. Ένιωσα ότι δεν υπήρχε πια ελπίδα.
Μέσα Μαΐου, είδα στον ύπνο μου ένα όνειρο: κόσμος πολύς, μια σπηλιά, ένας γεράκος που σκόνταψε κι ένας ιερέας με αρχιερατικά άμφια που με πλησίασε. Ήταν ο Άγιος Θεράπων. Μου έδωσε κάτι σαν ψωμί, έβαλε το χέρι του στο κεφάλι μου και μου είπε:
«Παιδί μου, είμαι ο Άγιος Θεράπων και με στέλνει σε εσένα η Παναγία, για να σε βοηθήσω. Από εδώ και στο εξής θα σε αναλάβω εγώ. Ό,τι θέλεις, σε εμένα θα έρχεσαι να το λες. Γιορτάζω στις 14 Μαΐου»!!
Ξύπνησα και το πρόβλημα είχε μειωθεί κατά 70%! Πήρα αμέσως τη μητέρα μου να της το πω.
Η επιστροφή στη ζωή και η θεραπεία
Πήγα στον κ. Σακκά, που με έστειλε στον γιατρό Τάγαρη στο Γενικό Κρατικό Αθηνών. Εκεί, κάνω μια συντήρηση ανά τρίμηνο. Πλέον, χάρη στον Άγιο Θεράποντα, μπορώ να μιλώ, να κινούμαι και – το κυριότερο – να ζω.
Όμως ο Άγιος δεν σταμάτησε εκεί. Για μία εβδομάδα, κάθε ξημέρωμα, ένιωθα τα χεράκια του να κινούν το κεφάλι μου δεξιά – αριστερά. Τον ρώτησα:
«Εσύ είσαι, Άγιε Θεράποντα»;
Και απαντούσε: «Ναι, παιδί μου».
Κι εγώ του έλεγα: «Μισό λεπτό να σηκωθώ, για να κάνεις τη δουλειά σου καλύτερα».
Έμεινα έτσι επί μία εβδομάδα, από τις 04:00 έως τις 05:00 το πρωί. Όταν τελικά είδα την εικόνα του, ήταν ακριβώς όπως τον είχα δει στο όνειρο.
Ο Άγιος Θεράπων είναι για μένα ο παππούλης μου, ο φίλος μου, ο προστάτης μου. Και πάνω απ’ όλα, ο γιατρός μου!
Όταν με ρωτούν πώς θεραπεύτηκα, απαντώ χωρίς δεύτερη σκέψη: Πήγα σε γιατρούς, αλλά τελικά με έκανε καλά Εκείνος που ήρθε να με βρει – ο Άγιος Θεράπων.
Πηγή: xristianos.gr