Έκκληση για βοήθεια απευθύνει ο Γιώργος Μαλλής από την Ακράτα, προκειμένου ο 3 ετών γιος του Κωνσταντίνος που δίνει «μάχη» με την λευχαιμία, να μεταφερθεί στην Αγγλία για αποθεραπεία.
Ο μικρούλης διαγνώστηκε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία Β’ βαθμού στις 17 Μαΐου του 2016, σε ηλικία μόλις δυο ετών.
Έναν ολόκληρο χρόνο, δίνει μάχη με τον καρκίνο, ενώ οι γονείς του, Γιώργος και Ιουλία, προσπαθούν να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για το παιδί τους.
Για 9 ολόκληρους μήνες, ο Κωνσταντίνος νοσηλεύτηκε στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων Μαριάννα Β.Βαρδινογιάννη- «Ελπίδα», και στη συνέχεια επέστρεψε σπίτι του, όπου έπαιρνε χημειοθεραπείες σε μορφή χαπιού.
Ωστόσο κρίνεται αναγκαία η μεταφορά του στο Λονδίνο, καθώς τα φάρμακα που έχουμε στην Ελλάδα δεν τον καλύπτουν.
Το star.gr επικοινώνησε με τον κύριο Γιώργο Μαλλή, ο οποίος μας εξήγησε πως:
«Στείλαμε τις εξετάσεις στην Αμερική και στην Αγγλία για να πάρουμε μια δεύτερη γνώμη. Μας είπαν ότι υπάρχουν πολύ καλύτερα φάρμακα ως προς τις παρενέργειες για τον οργανισμό του παιδιού, που εδώ στην Ελλάδα δεν τα φέρνουνε ακόμα».
Φως στο τούνελ, αποτελεί όπως μας εξηγεί ο πατέρας του Κωνσταντίνου, το γεγονός ότι ο μικρός δεν έκανε μεταμόσχευση μυελού:
«Ευτυχώς το παιδί δεν έκανε μεταμόσχευση μυελού, την γλίτωσε. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί ο οργανισμός του παρότι έχει πάρει όλα αυτά τα φάρμακα τόσους μήνες σε υγρή, ενδοφλέβια μορφή και τα χάπια τώρα, το ανοσοποιητικό του λειτουργεί στο 80-90%. Αν είχε κάνει μεταμόσχευση, δεν θα λειτουργούσε πάνω από 20%».
Και πρόσθεσε:
«Ερευνητής από την Αμερική στο Μέμφις, ο κος Γιάννης Δρόσος που ειδικεύεται στο νοσοκομείο St. Jude πάνω στην λευχαιμία, μας εξήγησε ότι παιδιά που έχουν κάνει μεταμόσχευση μυελού, είναι πολύ πιο ευάλωτα να εμφανίσουν ξανά λευχαιμία μελλοντικά και μάλιστα σε πιο βαριά μορφή. Και τον πιστεύω γιατί είδαμε παιδάκια με λευχαιμία που ταλαιπωριούνται 7-8 χρόνια και μας έλεγαν οι γονείς ότι είχαν κάνει μεταμόσχευση μυελού. Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση. Και δεν μιλάμε για 1-2 παιδιά».
Για να δουν πως θα πάει ο Κωνσταντίνος, χρειάζεται ακόμα ένας χρόνος χημειοθεραπειών:
«Εμείς κλείσαμε ένα χρόνο προχθές, θα τελειώσουμε τα 2 χρόνια και θα δούμε μετά. Αυτό είναι το άγχος. Αν θα εμφανιστεί ξανά η λευχαιμία, πώς θα εμφανιστεί. Αυτή τη στιγμή λόγω της αγωγής που κάνουμε δεν εντοπίζονται καρκινικά κύτταρα σε μεγάλο αριθμό. Αν είναι 5-10 καρκινικά κύτταρα στον οργανισμό μας είπαν ότι δεν μπορεί να τα εντοπίσει καμία εξέταση. Γι΄αυτό και μας είπαν ότι πρέπει να κάνουμε 2 χρόνια θεραπεία. Φανταστείτε ότι με το που ξεκινήσαμε θεραπεία, τα καρκινικά κύτταρα εξαφανίστηκαν στις 32 ημέρες. Αν σταματήσεις νωρίτερα (από τα 2 χρόνια) τα φάρμακα, μπορεί να γίνει ανάπλαση και θέλουν να είναι 1000% σίγουροι».
Μάλιστα δεν έκρυψε ότι χρειάζεται συνεχής εγρήγορση, καθώς δεν είναι απίθανη μια μετάσταση στα γεννητικά όργανα:
«Γι΄αυτό του κάνουμε υπέρηχο κάθε τρεις μήνες. Αυτό γίνεται συνήθως –απ΄ότι έχω ακούσει ανεπίσημα από τους γονείς- από τα φάρμακα. Από εκεί και πέρα είναι θέμα οργανισμού».
ΤΟΥ ΕΚΟΨΑΝ ΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΑ ΕΠΕΙΔΗ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ 440 ΕΥΡΩ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΥΨΗΛΟΜΙΣΘΗ!
Σαν να μην έφτανε το σοβαρό πρόβλημα υγείας του Κωνσταντίνου, ο κος Μαλλής έχει να αντιμετωπίσει και το οικονομικό. Όντας άνεργος, έπαιρνε ένα επίδομα από το ΚΕΑ, ύψους 250 ευρώ. Ωστόσο του το έκοψαν και του το μείωσαν στα… 10 ευρώ, επειδή όπως μας είπε:
«Η γυναίκα μου ξεκίνησε να εργάζεται και μου το μειώσανε. Εκείνη παίρνει 440 ευρώ με το επίδομα γάμου (είναι 4ωρη). Θεωρούν ότι έχουμε υψηλό εισόδημα. Έτσι μου είπαν στην Πρόνοια που πήγα. Είναι κοροϊδία. Ο μικρούλης λόγω της ασθένειας του έχουν βγάλει ένα ποσοστό αναπηρίας 80% και παίρνει 310 ευρώ το μήνα. Το λέω γιατί θέλω να είμαι ειλικρινής απέναντι σε όλο τον κόσμο».
ΧΡΩΣΤΑΜΕ 2.000 ΕΥΡΩ ΣΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ
Ευγνώμων για την τοπική κοινωνία της Ακράτας όπου μένει, ο κος Μαλλής μας είπε:
«Αν δεν ήταν κλειστή κοινωνία εκεί που μένουμε στην Ακράτα, κανένα φαρμακείο δεν θα μας έδινε αναλώσιμα. Δεν είχαμε λεφτά να τα πάρουμε ο,τι χρειάζεται. Ευτυχώς τα φάρμακα των χημειοθεραπειών τα καλύπτει το ΙΚΑ. Ο,τι είναι αναλώσιμο, γάζες, σύριγγες, τα βάζουμε από την τσέπη μας. Χρωστάμε στον φαρμακοποιό και κοντεύουμε να φτάσουμε τις 2.000 ευρώ. Του δίνουμε λίγα λίγα όποτε μπορούμε. Επειδή είναι μικρή η κοινωνία, και ξέρουν το πρόβλημα του παιδιού, μας γνωρίζει και ο άνθρωπος, γι΄αυτό το κάνει. Αν μέναμε Αθήνα, δεν θα μπορούσαμε. Το παιδί πίνει 3 φάρμακα (χημειοθεραπειών) την ημέρα και χαλάμε την ημέρα 3-4 ημερισίως. Αν τώρα ο μικρός δεν πιει το φάρμακο ή την πετάξει κάτω, χρειαζόμαστε παραπάνω σύριγγες».
Το ποσό που χρειάζεται να κάνει αποθεραπεία ο μικρός Κωνσταντίνος στο εξωτερικό, ξεπερνά τις 20.000 ευρώ. Η βοήθεια του κόσμου μέχρι στιγμής είναι πολύ μεγάλη, ενώ όπως μας λέει ο πατέρας του Γιώργος, «χθες που μίλησα με τον διευθυντή της Τράπεζας που έχω ανοίξει τον λογαριασμό, μας λείπουν περίπου 6.000 ευρώ. Κανονικά έπρεπε 20 του μήνα να έχουν συγκεντρωθεί για να φύγουμε. Αλλά δεν έχουν συγκεντρωθεί και δεν μπορούμε να φύγουμε. Αναμένουμε, έχουμε μιλήσει με τους γιατρούς, χθες πήραν αίμα του παιδιού, τα έστειλαν στην Αγγλία αλλά δεν μας έχουν απαντήσει για τα αποτελέσματα. Περιμένουμε να δούμε τι θα μας πουν αυτοί. Τους έχουμε ενημερώσει ότι ακόμα δεν έχουμε συγκεντρώσει τα χρήματα».
Και επειδή οι καιροί που ζούμε είναι… «περίεργοι», ο κος Μαλλής τόνισε στο star.gr πως ο ίδιος έχει ελάχιστη πρόσβαση στον λογαριασμό τραπέζης, και πως η επιστροφή των χρημάτων θα γίνει από τον ίδιο τον διευθυντή της Τράπεζας:
«Τα επιστρέφει η ίδια η Τράπεζα. Εγώ δεν έχω πρόσβαση να κάνω ανάληψη. Ακόμα και αν χρειαστώ κάποια χρήματα πάω στον Διευθυντή αποδείξεις από το φαρμακείο, και εξετάσεις που κάνουμε σε ιδιωτικά κέντρα. Εδώ ζητήσαμε να κάνουμε υπέρηχο και μας είπαν σε 6 μήνες. Τους είπα παιδιά το παιδί έχει λευχαιμία. Σε τρεις μήνες ξέρετε τι μπορεί να έχει γίνει; Και πάμε αναγκαστικά σε ιδιωτικό για να παίρνουμε άμεσα τα αποτελέσματα και να τα στέλνουμε στους γιατρούς. Απλά για να μπορέσω να πληρώσω, πάω πρώτα τα παραπεμπτικά στην Τράπεζα μου αποδεσμεύουν το ποσό και είτε το παίρνω σε μετρητά, είτε το κάνουν μεταφορά στο διαγνωστικό. Έχω ελάχιστη πρόσβαση. Με αποδείξεις και μόνο τις οποίες τις κρατάω όλες».
Της Χριστίνας Βεργιώτη.