Δεν μπορεί κάποιος να μη θαυμάζει τη Μιμή Ντενίση, η οποία φέτος κλείνει 40 χρόνια στο θέατρο.
Η ίδια σε πρόσφατη συνέντευξή της διηγήθηκε μία ιστορία από την εφηβεία της, αναφέρθηκε στην κόρη της Μαριτίνα αλλά και στο πώς δέχθηκε το περιβάλλον της την επιλογή της να την υιοθετήσει.
Πείτε μου μια μικρή ιστορία, ενδεικτική του χαρακτήρα σας.
Διαλέγω κάτι από την εφηβική ηλικία, γιατί από εκεί φαίνεται πως είναι κανείς. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, ανάμεσα στις πρώτες του κολλεγίου. Ταυτοχρόνως ήμουν πάρα πολύ άτακτη. Στο σχολείο φοράγαμε γκρι φούστα ως το γόνατο. Εμένα δε μου άρεσε η φούστα και την έκανα μίνι, μέχρι πάνω. Με φωνάζει, λοιπόν η διευθύντρια και μου λέει: «εσύ που είσαι τόσο καλή μαθήτρια επιτρέπεται;», «Μα», της λέω, «στο γόνατο δεν είναι της μόδας». «Στο σχολείο δεν ερχόμαστε για μόδα», μου απαντά. Τότε και εγώ πάω στη μοδίστρα, χωριά από τη μαμά μου, και κάνω μία φούστα αμάξι, η οποία δεν ενοχλούσε τα ήθη του σχολείου αλλά ήταν μοδάτη. Πρέπει να είναι τρελό ένα παιδί για να το κάνει αυτό.
Η Μαριτίνα θυμίζει καθόλου την μαμά της τότε;
Μπα, τώρα πια, στα 21 της, την βλέπω να έχει μεγαλύτερη αυστηρότητα από τη μαμά της.
Υιοθετήσατε πριν από 21 χρόνια, μια τολμηρή απόφαση για την εποχή. Θεωρείται σήμερα ότι η ελληνική κοινωνία έχει ανοίξει αρκετά στις νέες μορφές οικογένειας;
Έχουν γίνει βήματα άνοιξαν ασφαλώς πάρα πολλά θέματα που υπήρχαν επιθυμία ήταν κάτι ιδεατό που ίσως γινόταν κάπου. Όμως η ελληνική κοινωνία είναι αρκετά υποκριτική. Παριστάνει ότι είναι πιο ανοιχτή από ό,τι είναι.
Στη θεωρία δηλαδή μόνο…
Για παράδειγμα, έχω πολλές φίλες που δεν έχουν σύντροφο ή έχει πάει έτσι στραβά η ζωή τους και τους λέω γιατί δεν υιοθέτησε ένα παιδάκι από τα τόσα που είναι αφημένα; Μα τώρα εγώ δεν έχω σύντροφο, μα δεν είμαι παντρεμένη, μα τι θα πουν. Και μου κάνει φοβερή εντύπωση γιατί δεν πρόκειται για γυναίκες αμόρφωτές. Όταν της ακούς σε μια ακαδημαϊκή συζήτηση είναι πολύ υπέρμαχοι αυτής της νέας κοινωνίας. Όταν όμως έρχεται η κουβέντα στον εαυτό τους, δεν είναι.
Κάποιες μητέρες υιοθετημένων παιδιών θυμώνουν γιατί αντιμετωπίζονται συχνά ως ηρωίδες. Εσείς πως το βιώσατε;
Επειδή ήμουν μια γυναίκα που δεν είχε κανένα πρόβλημα να τεκνοποιήσει, απλώς ήταν πολύ ανάποδα, ως γνωστόν τα γεγονότα στη ζωή μου… Ο άνθρωπος που αγαπούσα, ο Αντώνης (σ.σ. Τρίτσης) «έφυγε». Μετά δεν ήταν για μένα το άντε να κάνω ένα παιδί με όποιον να ‘ναι και δεν υπήρξαν τόσο ουσιαστικές σχέσεις. Έτσι, έγινε τελείως τυχαία στη ζωή μου και είπα αυτό είναι καρμικό. Δε σκέφτηκα ποτέ ότι είναι κάτι διαφορετικό ηρωικό.
Το περιβάλλον σας πως δέχτηκε αυτή την επιλογή σας;
Είχα την τύχη μητέρα μου να είναι πολύ πιο μπροστά από την εποχή της. Ακόμα κι από μένα. Η πρώτη της κουβέντα όταν με είδε αγκαλιά με την Μαριτίνα ήταν «αδερφάκι δεν είχε;». Πιστεύω ότι αν ο ίδιος δεν το δεις σαν κάτι ηρωικό κι αν δεν έχεις και τον εγωισμό του DNA γιατί για μένα είναι πολύ κουτό να τρέχουν με χιλιάδες εξωσωματικές και να βλάπτουν την υγεία τους. Δεν θεωρώ ότι είμαστε και τόσο σπουδαίοι που θα πρέπει να είναι το δικό μας DNA.
Πηγή:Marie Claire