Είμαι 48 ετών, μαμά και μόνη σαν το λεμόνι.
Έχω μία κόρη 15 ετών από τον προηγούμενο γάμο μου, πολλούς και καλούς φίλους, πολλά χόμπι και δύο υπέροχους γονείς που με αγαπάνε και με στηρίζουν.
Την κατάθλιψη που με κυνηγάει από το παρελθόν την κουμαντάρω αλλά πολλές φορές πάνω που νομίζω ότι είμαι καλά επανέρχεται δριμύτερη και δεν με αφήνει να δω τη ζωή θετικά.
Θέλω πολύ να βρω έναν άντρα και να κάνουμε σχέση αλλά δεν τα έχω καταφέρει. Κατά καιρούς έχω κάνει διάφορες σχέσεις αλλά διαρκούν ελάχιστα. Στα 14 χρόνια που είμαι χωρισμένη περισσότερο χρόνο έχω περάσει μόνη παρά με κάποιον. Έχω γραφτεί σε όλες τις online ιστοσελίδες γνωριμιών αλλά και εκεί τίποτα.
Οι μισοί είναι παντρεμένοι και το παίζουν ελεύθεροι και οι άλλοι μισοί είναι τελείως στον κόσμο τους.
Συνεννόηση μπουζούκι που λένε. Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια με τον κορονοϊό τα πράγματα έχουν χειροτερέψει. Ακόμα και κάποιον σωστό να βρεις ούτε να βγείτε μπορείτε ούτε να συναντηθείτε ούτε τίποτα.
Πραγματικά έχω απελπιστεί και δεν ξέρω τι να κάνω. Προσπαθώ να βρω τρόπους και μόνη μου που είμαι να περνάω καλά αλλά δεν βρίσκω.
Έχω κουραστεί. Έτσι θα μείνω, μόνη μια ζωή; Με τίποτα. Έχω μία κόρη που είναι ό, τι καλύτερο μου έτυχε ποτέ αλλά η μητρότητα από μόνη της δεν αρκεί για να με κάνει να νιώσω ολοκληρωμένη. Θέλω να νιώσω και πάλι γυναίκα, να είμαι επιθυμητή, να έχω μια συντροφιά, κάποιον που να με σκέφτεται και να με λαχταρά και να θέλει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί μου.
Τι να κάνω; Αν συνεχίσει μία χρονιά ακόμα όλο αυτό με τον κορονοϊό δεν θα τη βγάλω καθαρή. Το βλέπω, θα βαρέσω μπιέλα…
Ιωάννα