Γεννήθηκα εκτός γάμου, προϊόν μιας παράνομης σχέσης αγάπης μεταξύ της μητέρας μου, που ήταν μόλις 17 ετών, και του πατέρα μου, που ήταν 30 ετών και ήδη παντρεμένος με δύο παιδιά. Δεν θα εμβαθύνω στην ηθική της κατάστασης, αλλά θα πω ότι παρά τις συνθήκες και την απιστία, οι γονείς μου αγαπούσαν βαθιά ο ένας τον άλλον.
Η μητέρα μου εργαζόταν ως βοηθός στο οικογενειακό σπίτι του πατέρα μου, όπου και γνωρίστηκαν. Ήταν ερωτοχτυπημένος μαζί της, και τον ήθελε κι εκείνη, αλλά ντρεπόταν για την κατάστασή τους. Παρά τις πιθανότητες εναντίον τους, η αγάπη τους ήταν τόσο δυνατή που ήταν αδύνατο να μην είναι μαζί.
Ο μυστικός έρωτας και η φυγή
Έτσι ήρθα στον κόσμο και μέχρι τότε κρατούνταν μυστική η ύπαρξή μου. Ο πατέρας μου με επισκεπτόταν κρυφά και η μητέρα μου έκρυβε την εγκυμοσύνη της, ακόμα και μετά τη γέννησή μου, γιατί είχαμε μετακομίσει σε μια νέα γειτονιά όπου κανείς δεν μας ήξερε.
Ωστόσο, η γυναίκα του τελικά ανακάλυψε τα πάντα και απείλησε να το πει σε όλη τη γειτονιά, κάτι που θα καθιστούσε αδύνατο για τη μητέρα μου να βρει δουλειά. Μια μέρα, λοιπόν, με πήρε και φύγαμε από την Αθήνα για τη Σύρο, ένα μικρό νησί στο Αιγαίο. Έστειλε στον πατέρα μου γράμματα και φωτογραφίες μου, και μου υποσχέθηκε να χωρίσει τη γυναίκα του και να έρθει να ζήσει μαζί μας στο νησί.
Δυστυχώς, ο πατέρας μου σκοτώθηκε σε εργατικό δυστύχημα μόλις έξι μήνες αφότου φύγαμε για Σύρο. Ποτέ δεν έμαθα τι συνέβη στα δύο ετεροθαλή αδέρφια μου. Ακόμα και σήμερα δεν έχω καταφέρει να τα εντοπίσω.
Ο αναπάντεχος θάνατος και η ζωή στο νησί
Η μητέρα μου ήταν συντετριμμένη από τον θάνατο του πατέρα μου. Ντυνόταν στα μαύρα και σπάνια χαμογελούσε. Δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ ούτε είχε άλλες σχέσεις. Όλος της ο κόσμος περιστρεφόταν γύρω από εμένα και τον κύριο Στάθη που της έδωσε δουλειά στο καφενείο του. Ο κύριος Στάθης έγινε και νονός μου όταν ήμουν πέντε χρονών. Ο πατέρας μου λεγόταν Χρήστος, γι’ αυτό με ονόμασαν Χριστίνα.
Ο κύριος Στάθης έγινε δεύτερος πατέρας για μένα. Η γυναίκα του σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν ήταν νεόνυμφοι και δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ. Άνοιξε το καφενείο του για να είναι απασχολημένος και ερωτεύτηκε την επιχείρηση. Δεν γνώρισε ποτέ άλλη γυναίκα που τον έκανε να θέλει να κάνει οικογένεια όπως έκανε η γυναίκα του.
Το καφενείο έγινε και ο κόσμος μου. Είχα την πρώτη μου Coca-Cola εκεί, έκανα τους πρώτους μου φίλους με παιδιά της γειτονιάς, έκανα τα μαθήματά μου εκεί, έφαγα το μεσημεριανό μου εκεί και κοιμόμουν ακόμη και εκεί κατά καιρούς. Όταν έγινα 12, η μητέρα μου πέθανε ξαφνικά από επιληπτική κρίση. Πιστεύω ότι ο θάνατος του πατέρα μου την έφαγε. Ένιωθα σαν να είχα χάσει τον κόσμο.
Αλλά ο κύριος Στάθης και το καφενείο του ήταν ακόμα εκεί για μένα. Με πήρε επίσημα, με όλα τα κατάλληλα χαρτιά, και με παρείχε με κάθε τρόπο. Με πήγε στο λύκειο, με πήγε στο πρώτο μου ραντεβού με γυναικολόγο, συνάντησε τον πρώτο μου φίλο με ένα άγριο βλέμμα «κάτσε καλά», μου αγόρασε τις πρώτες μου σερβιέτες, μου έδωσε συμβουλές για την αγάπη και περίμενε με αγωνία έξω από το εξεταστικό κέντρο. έδωσα τις Κατώτερες και τις Πανελλήνιες εξετάσεις μου. Έκλαψε με δάκρυα χαράς όταν έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη Φιλοσοφική της Αθήνας και έφυγα από το νησί για την πόλη.
Τελειώνοντας τις σπουδές μου στην Αθήνα, επέστρεψα οριστικά στο νησί στα 32. Η δουλειά που είχα σπουδάσει δεν μπορούσε να με ζήσει και αποφάσισα να αναλάβω μόνη μου το καφενείο. Εκεί γνώρισα τον άντρα μου.
Ένα χρόνο μετά, ο κύριος Στάθης έφυγε από τη ζωή ενώ ήμουν έγκυος στην κόρη μου. Την ονόμασα Ευσταθία από αυτόν.
Κάθε γωνιά του καφενείου είναι μια κατάθεση για τον κύριο Στάθη. Θα είμαι πάντα ευγνώμων…