Γιώργος Παράσχος: «Πρέπει κάπου να ακούσουμε τι θέλει να μας πει ο καρκίνος για να ηρεμήσει και να φύγει»

Ο Γιώργος Παράσχος μοιράζεται με συγκλονιστική ειλικρίνεια όσα έζησε στη μάχη του με τον καρκίνο, εξηγώντας τι τον φόβισε περισσότερο, πώς διαχειρίστηκε τον πόνο και τι διδάχτηκε μέσα από τη δοκιμασία αυτή.

Ο φόβος δεν ήταν ο θάνατος, αλλά το ανεκπλήρωτο

«Δεν φοβήθηκα να πεθάνω, φοβήθηκα μην πεθάνω νωρίς και δεν προλάβω να δω την κόρη μου», εξομολογείται ο Γιώργος Παράσχος, ο οποίος είδε ξαφνικά τη ζωή του να αλλάζει, όταν διαγνώστηκε με καρκίνο. Παρά το σοκ της διάγνωσης, δεν άφησε τον φόβο να τον καταβάλει. Ακολούθησε με συνέπεια τις οδηγίες των γιατρών και βγήκε νικητής, όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά.

Μιλώντας στην εκπομπή «Kako’s Κείμενα!» του Κυριάκου Νικολαΐδη, ο γνωστός ηθοποιός άνοιξε την καρδιά του, εστιάζοντας περισσότερο στα συναισθήματα και τις σκέψεις που τον κατέκλυσαν, παρά στις ιατρικές λεπτομέρειες της περιπέτειάς του.

Η κόρη του ως πυρήνας της δύναμής του

«Ο φόβος μου ήταν ένας, να προλάβω να μεγαλώσω την κόρη μου, να τη δω μεγάλη. Δεν φοβήθηκα να πεθάνω, φοβήθηκα μην πεθάνω νωρίς και δεν προλάβω να τη δω να μεγαλώνει», τονίζει με έμφαση.

Συνεχίζει περιγράφοντας πώς εστίασε στον εσωτερικό του κόσμο για να βρει δύναμη: «Ο πυρήνας είναι η καρδιά μου, αυτός ο πυρήνας μου λέει ηρέμησε, κατέβασε μέσα σου. Να αντιμετωπίζεις τα πράγματα ένα ένα. Βήμα, βήμα».

Ο καρκίνος ως θυμός που ζητά κατανόηση

Ο Παράσχος προσπαθεί να ερμηνεύσει την ασθένεια όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά: «Τι είναι ο καρκίνος; Ένας θυμός. Ο οργανισμός δεν θέλει να αυτοκτονήσει από μόνος του. Δεν σου δίνει όπλο, μαχαίρι, σχοινί. Κανείς δεν θέλει να αυτοκτονήσει. Είναι ένας θυμός, πρέπει κάπου να ξεσπάσει και όταν καμιά φορά του κάνεις χημειοθεραπείες και δεν πετύχουν, αυτός νευριάζει ακόμα πιο πολύ και σου κάνει μεγαλύτερη επίθεση».

Σε μία φράση του, ο Παράσχος συνοψίζει μια φιλοσοφική προσέγγιση της ασθένειας: «Πρέπει κάπου να ακούσουμε τι θέλει να μας πει ο καρκίνος για να ηρεμήσει και να φύγει».

Αποστολή μας είναι να βοηθάμε τους άλλους

Η εμπειρία του τον έκανε να αντιληφθεί βαθύτερες αλήθειες: «Μέσα από αυτή την δοκιμασία κατάλαβα ότι δεν είμαστε εκλεκτοί, είμαστε επιλεγμένοι να βοηθήσουμε τον κόσμο δίπλα μας. Όχι τον κόσμο που έχει την ασθένεια, να βοηθήσουμε τον κόσμο που δεν έχει την ασθένεια για να μην την αποκτήσει».

Για τον Παράσχο, η προσωπική δοκιμασία μετουσιώθηκε σε καθήκον προς τους άλλους, ως μια μορφή προληπτικής στήριξης της κοινωνίας.

Το απόλυτο κενό ως πηγή γαλήνης

Κλείνοντας τη συνέντευξή του, μοιράστηκε έναν στόχο του που δεν σχετίζεται με τη σωματική υγεία αλλά με τη ψυχική του ισορροπία: «Να καταφέρω να έχω μέσα μου το απόλυτο κενό και ψυχραιμία για να αντιμετωπίσω το οτιδήποτε έρθει δίπλα μου. Ό,τι και να έρθει, να είμαι τόσο άδειος, είτε είναι οικονομικό, φιλικό, οικογενειακό, να μπορέσω να το αντιμετωπίσω. Γιατί αν δεν έχω την ηρεμία μου μέσα μου, αυτό θα ξαναγεννιέται».

Όταν ξέσπασε στο παγκάκι

Ο Γιώργος Παράσχος είχε αναφερθεί ξανά στην περιπέτειά του και σε παλαιότερη συνέντευξη στον Γρηγόρη Αρναούτογλου. Με λόγια φορτισμένα συναισθηματικά, είχε περιγράψει την πρώτη του αντίδραση μόλις έμαθε τη διάγνωση: «Όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο, μέσα στην πίεσή μου βγήκα από το νοσοκομείο, κάθομαι σε ένα παγκάκι και ρίχνω το κλάμα της ζωής μου».