Η ιστορία της συγγραφέως Μπάρμπαρα Κάπλαν-Μπέννετ είναι συγκλονιστική· η μάχη της με τον καρκίνο την οδήγησε σε μια δύσκολη απόφαση που άλλαξε τη ζωή της, όμως η ίδια κατάφερε να βγει νικήτρια και να μετατρέψει τον μεγαλύτερο εφιάλτη της σε πηγή δύναμης και δημιουργίας.
Η διάγνωση που άλλαξε τα πάντα
Η ίδια θυμάται: «Μελάνωμα: μια όμορφη λέξη για έναν πολύ σκληρό καρκίνο. Όταν διαγνώστηκα πριν από εννέα χρόνια, δεν έμοιαζε κάτι τόσο σοβαρό. Είχα απλώς μερικές κηλίδες στη μύτη μου, που οι γιατροί θεωρούσαν εύκολες να αντιμετωπιστούν. Μέσα σε λίγους μήνες, όμως, αυτό που φαινόταν απλό μετατράπηκε σε εφιάλτη. Έπρεπε να κάνω μια παραμορφωτική χειρουργική επέμβαση που θα άλλαζε τη ζωή μου για πάντα».
Η Μπάρμπαρα λέει ότι πάντα ένιωθε τυχερή στη ζωή της. Είχε έναν στοργικό σύζυγο, καλούς φίλους, μια δυνατή οικογένεια, μια δημιουργική δουλειά και υγεία. Όλα, όμως, ανατράπηκαν όταν ο γιατρός της εξήγησε ότι για να έχει πιθανότητες να ζήσει πέντε χρόνια ακόμη, έπρεπε να αφαιρέσει ολόκληρη τη μύτη της.
«Φεύγοντας από τον γιατρό μαζί με τον σύζυγό μου, τον Παύλο, σταθήκαμε στη μέση του δρόμου και ουρλιάξαμε από πόνο, αγνοώντας τους περαστικούς. Εκείνη τη στιγμή, ήμασταν μόνοι μας απέναντι σε ένα τέρας – το μελάνωμα».
Η ζωή χωρίς μύτη
Η μεγαλύτερη δυσκολία για εκείνη δεν ήταν ο καρκίνος, αλλά η εικόνα της νέας της πραγματικότητας. «Γνώριζα ανθρώπους που έχασαν στήθη, πνεύμονες, νεφρά, ακόμη και έναν όρχι. Αλλά μύτη; Είναι στο κέντρο του προσώπου, το βλέπουν όλοι. Έπρεπε να φοράω ειδικό προσθετικό. Το ταξίδι που ξεκινούσε ήταν μεγάλο και επώδυνο».
Το προσωρινό προσθετικό και οι δυσκολίες
Η ίδια αφηγείται: «Ο γιατρός μου έδωσε ένα πλαστικό ομοίωμα μύτης για να φορώ όσο ανάρρωνα. Μου είχαν πει ότι η κανονική προσθετική θα τοποθετούνταν σε τέσσερις ή πέντε μήνες. Δουλεύω ως σχεδιάστρια επίπλων και κάθε μέρα μπαίνω σε ξένα σπίτια. Πώς θα αντιμετώπιζα τον κόσμο με μια τρύπα στο πρόσωπο;»
Αναγκάστηκε να χρησιμοποιεί μια διάφανη πλαστική μύτη, στερεωμένη με ταινία και καλυμμένη με επιδέσμους. «Σκεφτόμουν να τη διακοσμήσω με παιδικά αυτοκόλλητα, αλλά ήταν τόσο επώδυνο που δεν μπορούσα να το κάνω».
Το μεγαλύτερο άγχος της ήταν μήπως πέσει το προσθετικό, ενώ η αναπνοή προκαλούσε υγρασία που έσταζε στο πρόσωπό της. Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν ευγενικοί μαζί της.
Η στιγμή της αληθινής αποκατάστασης
Για να ολοκληρωθεί η διαδικασία, χρειάστηκε ακόμη μία χειρουργική επέμβαση ώστε να τοποθετηθεί ειδική συσκευή για τη στήριξη του νέου προσθετικού. «Η δημιουργία μιας προσθετικής μύτης απαιτεί δεξιοτεχνία. Από το γλυπτό κεριού μέχρι το καλούπι και τη ζωγραφική για να ταιριάξει στο δέρμα μου, ήταν μια εντυπωσιακή διαδικασία».
Μετά από δέκα μήνες, η Μπάρμπαρα απέκτησε την προσθετική της μύτη. «Η ζωή μου επέστρεψε σε μια νέα κανονικότητα. Ο εφιάλτης είχε περάσει και το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Είχα ξανά μύτη».
Η συγγραφή ως νέα αρχή
Η εμπειρία της έγινε η αφορμή να ξαναβρεί την αγάπη της για τη συγγραφή. «Πάντα ήμουν συγγραφέας, αλλά πριν τον καρκίνο είχα σταματήσει να γράφω. Όταν έλαβα τη διάγνωση, η ανιψιά μου με βοήθησε να δημιουργήσω σελίδα στο Caring Bridge, όπου έγραφα όλα όσα ένιωθα».
Mε την προσθετική μύτη μου
Μετά από χρόνια, πολλοί της έλεγαν να μετατρέψει το blog σε βιβλίο. Αρχικά δίστασε, αφού δεν ήθελε να ξαναζήσει την επώδυνη χρονιά. Ωστόσο, όταν ήρθε η πανδημία, αποφάσισε να το κάνει. «Έτσι γεννήθηκαν τα απομνημονεύματά μου, το “Noseworthy”, που κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό Hilltop30 Publishing Group. Από τον χειρότερο εφιάλτη μου, έκανα πραγματικότητα το μεγαλύτερο όνειρό μου: να γίνω συγγραφέας».
Κλείνει με τα πιο δυνατά λόγια: «Η ζωή είναι περίεργη μερικές φορές. Αλλά μετά από όσα πέρασα, νιώθω ευγνώμων που είμαι ακόμα εδώ. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως έχω χάσει τη μύτη μου».