Η Αλίκη Κατσαβού έδωσε μια εξομολογητική συνέντευξη για την επιστροφή της στο θέατρο μετά τον θάνατο του Κώστα Βουτσά.
Η ηθοποιός μιλάει και θα μιλάει από ότι φαίνεται με πολύ τρυφερά λόγια για τον πρώην άντρα της, καθώς αυτός είναι η αιτία για την ύπαρξη του μικρού Φοίβου.
Η Κατσαβού μεγαλώνοντας μόνη της τον γιο της, αποκάλυψε πως έχουν επισκεφθεί μαζί την τελευταία κατοικία του θρυλικού ηθοποιού, όπου εκεί ο μικρός Βουτσάς άφησε μια ζωγραφιά στον μπαμπά του.
Ο μικρός όσο μεγαλώνει αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί και αρχίζει να εκφράζει την απώλεια με τον τρόπο του.
Οι δηλώσεις της Αλίκης Κατσαβού για τη σχέση με τον Κώστα Βουτσά
-Μιλήστε μου λίγο γι’ αυτή την αγάπη. Τι ήταν αυτό που σας μάγεψε σε εκείνον;
Είναι μερικά πράγματα τα οποία δεν μπορεί κάποιος να τα καταλάβει όταν ερωτεύεται. Νομίζω πως υπήρχε μια απόλυτη χημεία με τον Κώστα. Το μόνο δυστύχημα ήταν η μεγάλη διαφορά ηλικίας. Ωστόσο, είμασταν τόσο ταιριαστοί, τόσο πολύ φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον, που κουμπώναμε απόλυτα. Μου έκανε τόσο καλό εκείνος κι εγώ ήμουν τόσο καταλυτική για τη ζωή του. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω με τη λογική.
-Δεν σας φόβισε η διαφορά ηλικίας στο ότι δεν θα προλάβετε να ζήσετε πολλά χρόνια μαζί;
Έχεις δίκιο που το σκέφτεσαι έτσι, όμως θέλω να σου πω ότι κανένας μας δεν περίμενε ότι ο Κώστας θα πεθάνει. Όποιος τον είχε ζήσει, ήξερε ότι η ζωντάνια και η λαχτάρα του για ζωή ήταν τέτοια που θα τον τράβαγε μακριά. Το δυστύχημα είναι ότι υπήρχε από κάτω μια κατάσταση αδυναμίας των πνευμόνων, που δυσκόλεψε τα πράγματα.
Λίγο τυχεροί να ήμασταν και να μην είχε κολλήσει κάποια μικρόβια, ο Κώστας θα έφτανε τα 100. Παρ’ όλα αυτά και στον εαυτό μου το έχω πει ότι κάποια στιγμή θα γινόταν και στο παιδί το έχω εξηγήσει όταν με ρώτησε γιατί πέθανε ο μπαμπάς, ότι αρρώστησε, ήταν σε μεγάλη ηλικία και οι γιατροί δεν μπόρεσαν να τον κάνουν καλά. Παράλληλα όταν ερωτεύεσαι και εξιδανικεύεις έναν άνθρωπο και μια κατάσταση, ο θάνατος δεν έχει καμία θέση σε αυτό, τον ξεχνάς. Δεν χωράει στην εικόνα.
-Όταν ήρθαν οι δύσκολες τελευταίες στιγμές του, συνειδητοποιούσατε τη σοβαρότητα της κατάστασης;
Την πρώτη βδομάδα επειδή ήταν αυτός που ήταν ο Κώστας, πίστευα ότι θα τα καταφέρει. Όσο περνούσαν οι μέρες, οι ελπίδες μου μειωνόντουσαν σταδιακά. Μέχρι όμως και την τελευταία στιγμή που μου ανακοινώθηκε ο θάνατός του, ήλπιζα κρυφά μέσα μου, γιατί όπως σου είπα, ήταν ο Κώστας.
-Τον Φοίβο πρόλαβε να τον χαρεί; Δημιουργήσαν δυνατές αναμνήσεις;
Ο Φοίβος έχει πολλές αναμνήσεις από τον Κώστα. Θυμάται μέρη που πηγαίναμε, εκεί που τρώγαμε, γι’ αυτό και εγώ ξανά πηγαίνω στα ίδια μέρη και μιλάμε για τον Κώστα. Το παιδί είναι γελαστό, με ωραίο, καθαρό μυαλό. Θυμίζει σε πολλά τον μπαμπά του, έχει ζωηράδα, είναι χαριτωμένος και αεικίνητος.
-Τον έχετε πάει στην «τελευταία κατοικία» του μπαμπά του;
Ναι τον έχω πάει και μάλιστα μου ζήτησε και ο ίδιος να ξανά πάμε. Μου έκανε διάφορες ερωτήσεις όταν ήμασταν εκεί, όπως για παράδειγμα ήθελε να μάθει ποιοι είναι γύρω γύρω στους άλλους τάφους, με έβαλε να του διαβάσω όλα τα ονόματα και να του πω αν τους ξέρω. Άφησε και μια ζωγραφιά στο μνήμα…
Η Αλίκη Κατσαβού μεγαλώνει μόνη της τον μικρό Φοίβο
Μια αποκαλυπτική συνέντευξη έδωσε στο περιοδικό Λοιπόν η Αλίκη Κατσαβού. Η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε μεταξύ άλλων για τις οικονομικές δυσκολίες που βιώνει μετά την απώλεια του Κώστα Βουτσά. Μάλιστα, πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν τα δύο χρόνια από τον θάνατο του αείμνηστου ηθοποιού.
Πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνετε μόνη σας ένα παιδί, ειδικά στις δύσκολες εποχές που διανύουμε;
Πολύ δύσκολο. Προσπαθώ και επιστρατεύω κάθε ίχνος χιούμορ που έχω και όπως σου είπα είμαι αποφασισμένη να πάνε όλα καλά, παρ’ όλες τις τρικυμίες. Δεν επιτρέπεται να κουβαλάω δικές μου ανασφάλειες, φοβίες και να τις περνάω παιδί. Η τέχνη περνάει εδώ και χρόνια πολύ δύσκολα.
Εγώ έχω τη Θεατρομάθεια, μια εταιρεία που κάνει παραστάσεις, σεμινάρια, πολλές δραστηριότητες γύρω από την παιδαγωγική μέσω του θεάτρου, εδώ και 21 χρόνια. Ακόμα και τα δύο τελευταία σκοτεινά χρόνια της πανδημίας, έκανα παραστάσεις μέσω ίντερνετ, με χορηγία και μπόρεσα να διασώσω τον σπόρο της δουλειάς μου.
Οικονομικά έχετε ζοριστεί;
Υπήρξε μια τεράστια «μαχαιριά», δυσκολία, εκείνο το καλοκαίρι που ακολούθησε την άνοιξη του ‘20 που πέθανε ο Κώστας. Δεν μπορούσα να βιοποριστώ, δεν υπήρχε έσοδο μέσα στο σπίτι, γιατί όλα ανατράπηκαν λόγω της πανδημίας. Σκοτεινή περίοδος, μέχρι που μπόρεσα και βρήκα μια δουλειά στην τηλεόραση. Από εκεί και πέρα όμως, είναι πάλι μια πορεία προς το φως.
Βοήθεια έχετε από κάπου; Ανθρώπους που να σας στηρίζουν;
Όχι, δεν έχω βοήθεια, μόνη μου τα βγάζω πέρα. Βρέθηκα και στη δύσκολη θέση, να φροντίζω και τη μητέρα μου από τον Νοέμβριο του ‘20 και την έχω και αυτή μαζί μου. Λυγίζω, πονάω, αλλά ξανά σηκώνομαι και προχωράω όπως όλοι. Δεν παραιτούμαι, όσο είμαι ζωντανή.