Συγκλονίζει ο διάλογος της 56χρονης με τον γιο της που του έδωσε το ήπαρ της – «“Μάνα, σε λατρεύω. Μάνα, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που έκανες”, μου είπε και βάλαμε κι οι δύο τα κλάματα»

Η συγκινητική ιστορία μιας μητέρας από την Πάτρα, που δώρισε μέρος του ήπατός της στον 18χρονο γιο της, έγινε η αφορμή για την πρώτη μεταμόσχευση με ρομποτική υποβοήθηση στην Ελλάδα.

μια πρωτοποριακή μεταμόσχευση με μητρική αγάπη

Η 56χρονη Αλεξάνδρα Χαραλαμποπούλου προσέφερε τον δεξιό λοβό του ήπατός της στον γιο της Χρήστο, που έπασχε από κίρρωση, σε μια λεπτή επέμβαση στο Λαϊκό Νοσοκομείο της Αθήνας. Ήταν η πρώτη φορά που εφαρμόστηκε στη χώρα μας ρομποτική τεχνολογία σε ηπατεκτομή ζώντος δότη, με επικεφαλής τον καθηγητή Γεώργιο Σωτηρόπουλο.

Η μητέρα και δότρια, μιλώντας στην εφημερίδα «Πελοπόννησος», περιέγραψε με συγκίνηση τα δύσκολα χρόνια που προηγήθηκαν και τις στιγμές που έζησαν οι δυο τους λίγο πριν και μετά την επέμβαση.

«Και την καρδιά μου να μου ζήταγαν, θα την έδινα»

«Είχα κάνει τόσες πολλές σκέψεις τους τελευταίους τρεις μήνες και ειδικά την τελευταία εβδομάδα, που δεν σκεφτόμουν τίποτα εκείνη την ώρα. Ανυπομονούσα…» εξομολογείται η μητέρα. Όπως λέει, ενημερώθηκε μόλις την παραμονή της μεταμόσχευσης για τη χρήση ρομποτικού συστήματος, κάτι που όμως δεν την προβλημάτισε καθόλου.

«Είχα και έχω τόσο τυφλή εμπιστοσύνη σ’ αυτόν τον γιατρό και άνθρωπο, που ό,τι κι αν μου έλεγε, θα του έδινα ”πράσινο φως”. Δεν με ένοιαζε πώς θα έπαιρναν από εμένα το μόσχευμα. Με ένοιαζε μόνο να το έδιναν στον γιο μου. Και την καρδιά μου να μου ζήταγαν εκείνη την ώρα, και τα μάτια μου, θα τα έδινα όλα» λέει με απόλυτη βεβαιότητα.

Οι φόβοι του Χρήστου πριν την επέμβαση

Η Αλεξάνδρα περιγράφει και την αγωνία του γιου της:
«Ήξερε τα πάντα για τη διαδικασία, αλλά κάποια στιγμή με κοίταξε και μου είπε: “ρε μαμά, μήπως να το αφήσουμε;”».

Και συνεχίζει με δάκρυα στα μάτια:
«Αλλά όταν μας μίλησε ο κ. Σωτηρόπουλος, ηρέμησε. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι παιδί 18 χρόνων και θέλει να ζήσει. Γιατί είναι παιδί 18 χρόνων και δεν έχει ζήσει έως τώρα. Δεν θα ξεχάσω όσο ζω αυτό μου είπε ένα βράδυ στο σπίτι, πριν δέκα μέρες περίπου: ”Ρε μαμά, δηλαδή εσύ θα μου δώσεις το συκώτι σου και εγώ θα ζω κανονικά πλέον;”. Δεν μπορούσα για πολλή ώρα να κρατήσω τα δάκρυά μου».

Μια παιδική ζωή με αναμονές και φαρμακευτικές αγωγές

Ο Χρήστος, από 2,5 ετών, έδινε έναν συνεχή αγώνα. Παρότι οι γιατροί στην Αγγλία απέκλεισαν τότε το ενδεχόμενο μεταμόσχευσης, η φαρμακευτική αγωγή του επέτρεψε να προχωρά με προσοχή. Όμως στα τέλη του 2023 ήρθε η ανατροπή, όταν διαγνώστηκε με κίρρωση ήπατος.

«Μάνα, σ’ ευχαριστώ»

«Εκεί, άλλαξαν τα πράγματα» λέει η Αλεξάνδρα. «Και τότε άρχισε να στριφογυρίζει στο μυαλό μου η μεταμόσχευση. Ο Χρήστος μου θα μπορούσε να πεθάνει. Μου το είπαν ευθέως οι γιατροί. Και μετά, μου είπαν για τη μεταμόσχευση. Για τη ζώσα μεταμόσχευση, δηλαδή από ζώντα δότη».

Όπως εξηγεί, όταν της έγινε η πρόταση, δεν δίστασε ούτε στιγμή. «Η σωτηρία του παιδιού μου θα ερχόταν μέσα από μένα… Ποια μάνα δεν θα το ’κανε; Και με όλη της την ψυχή».

Η στιγμή της μεταμόσχευσης και το συγκινητικό τηλεφώνημα

Ο Χρήστος είχε ενταχθεί στη λίστα αναμονής, αλλά ταυτόχρονα γινόταν προετοιμασία για τη ζώσα μεταμόσχευση. Τελικά, η επέμβαση πραγματοποιήθηκε στις 16 Μαΐου.

Λίγες μέρες μετά, όταν η μητέρα πήρε εξιτήριο, ο Χρήστος της τηλεφώνησε. «“Μάνα, σε λατρεύω. Μάνα, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που έκανες”, μου είπε και βάλαμε κι οι δύο τα κλάματα».

Ένα μήνυμα ζωής για όλους

Η Αλεξάνδρα ελπίζει πλέον να δει τον γιο της να πετάει με τα δικά του φτερά: «Να γεμίσουν τα φτερά του παιδιού μου με πούπουλα, να δυναμώσουν και να μπορέσει να πετάξει μόνος του. Να ζήσει και να χαρεί τη ζωή του. Να μπορέσει να φτερουγίσει μόνο του, χωρίς να με έχει ανάγκη».

Κλείνοντας, έστειλε ένα μήνυμα από καρδιάς:
«Αυτό που έκανα εγώ για το παιδί μου, να το κάνουν κι άλλοι. Θα σώσουν ζωές. Η ζώσα μεταμόσχευση, πλέον, μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλο δώρο για την ανθρωπότητα».