Μια 45χρονη γιατρός που υπέφερε από έντονη ζάλη και ίλιγγο μετά από ένα τραυματισμό στο κεφάλι, βρήκε τελικά ανακούφιση μέσα από μια φυσική θεραπεία, που της πρότεινε ειδικός γιατρός.
Ένα απλό χτύπημα που οδήγησε σε χρόνιο ίλιγγο
Η Alex, 45 ετών, μητέρα δύο παιδιών από το Hertfordshire, έπεσε από καρέκλα και χτύπησε δυνατά το κεφάλι της. Αν και αρχικά οι γιατροί ανησύχησαν για τον αυχένα της, εκείνη άρχισε να νιώθει ισχυρή ζάλη.
«Τις πρώτες εβδομάδες ταλαιπωρήθηκα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να οδηγήσω», θυμάται. «Αν κρατούσα το κεφάλι μου ακίνητο, ήμουν εντάξει, καθώς η ζάλη εμφανιζόταν μόνο όταν κουνιόμουν».
Ο προσωπικός της γιατρός απέδωσε τα συμπτώματα σε ήπια διάσειση και της συνέστησε ξεκούραση. Όμως, η κατάσταση δεν βελτιώθηκε. «Δεν μπορούσα να δουλέψω επειδή έδειχνα αγχωμένη – και όταν ένας γιατρός φαίνεται αγχωμένος, ανησυχεί και ο ασθενής».
Λίγες εβδομάδες αργότερα, παραπέμφθηκε σε ειδικό για διαταραχές ισορροπίας, που διέγνωσε καλοήθη παροξυσμικό ίλιγγο θέσης (BPPV).
Τι είναι ο παροξυσμικός ίλιγγος θέσης
Η συγκεκριμένη μορφή ίλιγγου είναι από τις πιο συχνές και προκαλεί την αίσθηση περιστροφής του περιβάλλοντος. Σύμφωνα με την Εταιρεία Meniere’s, περίπου το 50% των ανθρώπων θα την εμφανίσει κάποια στιγμή.
Η αιτία είναι συνήθως η αποκόλληση μικροσκοπικών κρυστάλλων ασβεστίου από το εσωτερικό αυτί, λόγω τραυματισμού ή γήρανσης. Οι κρύσταλλοι αυτοί, όταν μετακινηθούν στους ημικυκλικούς σωλήνες του αυτιού, προκαλούν σύγχυση στον εγκέφαλο σχετικά με την κίνηση του σώματος.
«Η παρουσία των κρυστάλλων μπορεί να οδηγήσει σε μπερδεμένα σήματα προς τον εγκέφαλο ότι κάποιος κινείται, ακόμα κι αν είναι τελείως ακίνητος», αναφέρεται.
Ο ίλιγγος δεν χρειάζεται πάντα ισχυρό χτύπημα
Ο Dr Diego Kaski, νευρολόγος από το Λονδίνο, εξηγεί πως ο BPPV μπορεί να προκληθεί ακόμα και από ελαφρύ χτύπημα.
«Έχω δει ανθρώπους να παθαίνουν ίλιγγο είτε μετά από πτώση από στέγη είτε απλώς πέφτοντας προς τα πίσω χωρίς σοβαρό τραυματισμό», λέει. Ο ίδιος διενήργησε τη δοκιμασία Dix-Hallpike στην Alex και διαπίστωσε ότι και τα δύο αυτιά της είχαν επηρεαστεί.
Η πάθηση μπορεί να υποχωρήσει μόνη της, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις απαιτείται παρέμβαση.
Οι φυσικοθεραπευτικοί χειρισμοί που έφεραν ανακούφιση
Ο Dr Kaski ξεκίνησε με τον χειρισμό Semont, μια τεχνική μετακίνησης του κεφαλιού και του σώματος με γρήγορες εναλλαγές πλευρών.
«Ο Dr Kaski έκανε τον χειρισμό Semont δύο φορές», αναφέρει η Alex. «Ένιωθα τρομερή ζάλη καθ’ όλη τη διάρκεια και, παρόλο που κράτησε μόλις λίγα λεπτά, ένιωσα απόλυτα εξαντλημένη μετά».
Ωστόσο, επειδή η ζάλη επέμεινε, προχώρησαν στη μέθοδο Epley, με πιο ήπιες, σταδιακές κινήσεις.
Τρεις μήνες αργότερα, και αφού υποβλήθηκε σε δύο συνεδρίες Epley, η Alex είδε οριστική βελτίωση. «Την πρώτη φορά λειτούργησε μερικώς και έπειτα από 48 ώρες μετά τη δεύτερη συνεδρία, εξαφανίστηκε εντελώς».
Άλλη μια περίπτωση που έμεινε χωρίς διάγνωση για μήνες
Η περίπτωση της Adele Buckley, 63 ετών, ήταν διαφορετική. Για έναν ολόκληρο χρόνο ένιωθε έντονη ζάλη χωρίς να υπάρχει σαφής αιτία.
«Στην αρχή πίστεψα ότι είχα όγκο στον εγκέφαλο», αναφέρει. «Δεν μπορούσα να κατέβω τις σκάλες χωρίς να κρατιέμαι. Αν γύριζα το κεφάλι μου πολύ γρήγορα, πάθαινα φρικτή ζάλη».
Έπειτα από αλλεπάλληλες εξετάσεις και λάθος διαγνώσεις, η αλήθεια αποκαλύφθηκε: η υπερβολική πίεση που ασκούσε φυσώντας τη μύτη της είχε προκαλέσει αποκόλληση των κρυστάλλων στο αυτί.
Ο χειρισμός Epley έγινε μία φορά και η ζάλη εξαφανίστηκε άμεσα. «Έκανα εμετό αμέσως μετά», περιγράφει. «Και μετά ένιωθα μια χαρά».
Η σημασία της σωστής ενημέρωσης
Ο Dr Kaski επισημαίνει ότι πολλοί πάσχοντες δεν λαμβάνουν βοήθεια επειδή «υπάρχει έλλειψη ενημέρωσης σχετικά με τον ίλιγγο θέσης και τη θεραπεία του».
«Από όλα τα νευρολογικά προβλήματα που υπάρχουν, αυτό είναι ένα από τα λίγα που μπορείς να θεραπεύσεις – συχνά – μέσα σε μόλις 45 δευτερόλεπτα», εξηγεί.
Οι περισσότεροι γενικοί γιατροί δεν είναι εξοικειωμένοι με τις τεχνικές Semont και Epley, και δεν τις διδάσκονται επαρκώς στην εκπαίδευσή τους. Επιπλέον, πολλοί ασθενείς αποτυγχάνουν να εφαρμόσουν σωστά τις τεχνικές στο σπίτι λόγω των ίδιων των συμπτωμάτων, με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται η κατάστασή τους.
«Η επιτυχία είναι πολύ λιγότερο πιθανή όταν εφαρμόζεται χωρίς καθοδήγηση, και υπάρχει ο κίνδυνος οι κρύσταλλοι να μετακινηθούν σε λάθος σημείο, περιπλέκοντας τη θεραπεία», καταλήγει.