Ήταν 24 Ιουνίου του 1992, όταν ο 10χρονος Γιώργος Παρασκευόπουλος, χάθηκε στο βουνό του χωριού Δήμητρα, στην Γορτυνία.
Ο μικρός είχε συνοδεύσει τον παππού του, σε μια διαδρομή την οποία είχε περπατήσει πολλές φορές.
Από εκείνη την ημέρα όμως, τα ίχνη του, χάνονται.
Ο Γιωργάκης ζούσε με τους γονείς του στην Κρήτη, οι οποίοι τον έστειλαν μετά από δική του παρότρυνση στο χωριό Δήμητρα, στην ορεινή Γορτυνία, για να κάνει διακοπές μαζί με τον παππού, την γιαγιά, τους θείους και τα ξαδέρφια του. Την μοιραία ημέρα της εξαφάνισης, ο μικρός είχε συνοδέψει στο βουνό τον παππού του, ο οποίος ένιωθε λίγο αδιάθετος. Κάποια στιγμή, ενώ περπατούσαν, ο παππούς τον άφησε σε μια πηγή ώστε να γεμίσει τα παγούρια με νερό, και πήγε να φροντίσει τα ζώα τους.
Όταν επέστρεψε στο μέρος, όπου θα τον περίμενε ο μικρός Γιωργάκης, δεν τον βρήκε.
Ο νους του δεν πήγε στο κακό. Η πρώτη σκέψη που του πέρασε από το μυαλό ήταν πως το παιδί βαρέθηκε και γύρισε στο χωριό. Όταν όμως επέστρεψε στο σπίτι χωρίς το παιδί, και η σύζυγός του του είπε πως ο μικρός δεν έχει επιστρέψει, ξεκίνησε ο εφιάλτης.
Αμέσως άρχισαν κολοσσιαίες έρευνες για τον εντοπισμό του παιδιού. Όπως σημείωναν τα ρεπορτάζ της εποχής, εξαιτίας του ότι η εξαφάνιση του παιδιού άργησε να γίνει αντιληπτή, από τους οικείους του, χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Τον Γιωργάκη Παρασκευόπουλο αναζητούσαν δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας, ειδική ομάδα ερευνητών από την Ελβετία, κάτοικοι της περιοχής, συγγενείς… δίχως όμως αποτέλεσμα.
Καμία μαρτυρία δεν είχε φτάσει στις αστυνομικές αρχές, μέχρι που ο Μητροπολίτης της περιοχής, βγήκε δημόσια και απείλησε με αφορισμό, όποιον γνωρίζει κάτι σχετικό με την υπόθεση και δεν το έχει καταθέσει. Λίγες ημέρες μετά, παρουσιάστηκε στις αρχές, ένας μάρτυρας.
Επρόκειτο για κάτοικο ενός χωριού κοντά στην Δήμητρα. Ισχυρίστηκε πως την ημέρα που εξαφανίστηκε το παιδί, εκείνος περνούσε με το αυτοκίνητό του από τον περιφερειακό δρόμο, κοντά στο βουνό. Στην άκρη του δρόμου είδε ένα μικρό παιδί, το οποίο έμοιαζε με τον Γιώργο. Αν και όπως είπε, του έκανε εντύπωση που περπατούσε μόνο του, δεν σταμάτησε να δει τι συμβαίνει. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σημείο που υπέδειξε ο μάρτυρας, σε ένα δύσβατο μονοπάτι στο βουνό, ένας ντόπιος βρήκε λίγες ημέρες μετά, την τσάντα με τα παγούρια του μικρού.
Αρκετά χρόνια μετά, ένας βοσκός βρήκε, επίσης σε δύσβατη περιοχή του βουνού, ένα παιδικό αθλητικό παπουτσάκι στο νούμερο που φορούσε το αγνοούμενο αγόρι.
Το 1995, βρέθηκε ακόμη, ένα παιδικό κρανίο, το οποίο όμως δεν ταυτοποιήθηκε ποτέ.
Οι γονείς του Γιωργάκη δεν σταμάτησαν ποτέ να τον ψάχνουν. Η μητέρα του, Χρυσούλα, απηύθυνε πολλές φορές έκκληση σε όποιον γνωρίζει κάτι για το παιδί της, μέσα από την εκπομπή «Φως στο Τούνελ», με την Αγγελική Νικολούλη.
Ακόμη και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, συνεχίζουν να κυκλοφορούν, φήμες, και πολλές ανεπιβεβαίωτες μαρτυρίες σχετικά με την εξαφάνιση αυτή.
Ο 6χρονος Μιχάλης, εξαφανίστηκε στις 25 Ιουνίου του 1985, από την περιοχή Νενίνος, κοντά στο Λεβίδι Αρκαδίας.
Μια από τις πιο διαδεδομένες θεωρίες υποστηρίζει ότι η εξαφάνιση του Γιωργάκη, συνδέεται με μια σειρά από παρόμοιες εξαφανίσεις, μικρών παιδιών στην Πελοπόννησο τη δεκαετία 80′-90′.
19 Αυγούστου 1981. Μία πρωτοφανής και τραγική εξαφάνιση ήρθε να ταράξει το ήσυχο παραθαλάσσιο Σκουτάρι της Μάνης. Η δίχρονη Αννούλα Τριανταφυλλίδη διέφυγε για λίγα λεπτά της προσοχής της μητέρας της και χάθηκε για πάντα…. Αριστερά, πως θα έμοιαζε η Αννούλα στα 17 και δεξιά πως θα έμοιαζε στα 28. Σήμερα θα είναι 43 ετών.
Οι εξαφανίσεις της Αννούλας, στην Μάνη, του Μιχάλη, στο Λεβίδι, του Νεκτάριου, στην Πύλο, παραμένουν άλυτοι γρίφοι για την ελληνική αστυνομία, και ένα δράμα δίχως τέλος για τους γονείς και τις οικογένειες των παιδιών αυτών.
Πηγή: patrisnews.com