Επτά χρόνια μετά το μοιραίο τροχαίο που του άλλαξε τη ζωή, ο Υπάτιος Πατμάνογλου μίλησε ανοιχτά για την τραγωδία που έζησε, αλλά και για το νέο κεφάλαιο στη ζωή του. Το δυστύχημα με την Porsche, το οποίο κόστισε τη ζωή της συζύγου και του παιδιού του, ήταν τόσο ακραίο που, όπως λέει, αν δεν υπήρχαν αποδείξεις, κανείς δεν θα το πίστευε.
«Αν δεν υπήρχε το video, θα με έλεγαν τρελό»
Όπως εξηγεί, το γεγονός ότι καταγράφηκε το τροχαίο ήταν καθοριστικό, καθώς αλλιώς δεν θα τον πίστευαν ούτε οι πιο κοντινοί του άνθρωποι.
«Αν δεν υπήρχε το video, θα με έλεγαν τρελό. Αν δεν το έβλεπαν στην τηλεόραση, δεν θα πίστευαν τι είχε συμβεί. Ο πρώτος που πήρα τηλέφωνο ήταν ο πνευματικός μου, για να μου δώσει ευλογία και ευχή, να μπορέσω να ηρεμήσω και να συνειδητοποιήσω αυτά που έβλεπα μπροστά μου».
Αμέσως μετά, τηλεφώνησε στον αδερφό του, τον Νίκο, ο οποίος τότε ήταν αστυνομικός. «Του είπα ότι είχα παρκάρει στις δημόσιες τουαλέτες. Δεν με πίστεψε, γιατί ήταν καινούριες και δεν τις ήξερε. Μου είπε: “Αποκλείεται να έχεις παρκάρει εκεί, το αμάξι σου πρέπει να είναι πάνω στον δρόμο”. Εκεί κατάλαβα ότι αν δεν με πιστεύει ο ίδιος μου ο αδερφός, τι θα έλεγαν οι ξένοι;».
Η ανακούφιση μέσα στον πόνο
Ο Υπάτιος Πατμάνογλου γνώριζε ότι η εικόνα μπορούσε να παρερμηνευτεί, αφού και ο ίδιος είχε ένα γρήγορο αυτοκίνητο. «Έλεγα πως θα σκεφτούν ότι μπορεί να έτρεχα μαζί με τον άλλον οδηγό. Όμως, όταν είδα το video, παρόλο που πονούσα αφόρητα, ένιωσα ένα βάρος να φεύγει από μέσα μου».
Ανακαλώντας τις πρώτες στιγμές μετά τη σύγκρουση, θυμάται πως όταν άκουσε τον θόρυβο, δεν αντιλήφθηκε αμέσως τι είχε συμβεί. «Βγήκα από την τουαλέτα και αρχικά νόμιζα ότι έγινε έκρηξη. Δεν κατάλαβα ότι είχε χτυπήσει αυτοκίνητο. Όταν κοίταξα κάτω, είδα το κινητό μου. Είχε εκτοξευτεί από το αμάξι, αλλά δεν είχε πάθει τίποτα».
Ο κόσμος πάγωσε
Η εικόνα του δυστυχήματος συγκλόνισε όσους βρίσκονταν στο σημείο. «Ο κόσμος που πλησίαζε δεν μπορούσε να μιλήσει. Κλαίγανε από το σοκ».
Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν και οι διασώστες του ΕΚΑΒ. «Ήταν κάτι νεαρές κοπέλες. Από την αμηχανία, το σοκ και τον πανικό τους, μου έδιναν τα παιχνίδια του παιδιού μου που ήταν μέσα στο αμάξι. “Ορίστε, το αυτοκινητάκι του γιου σου”, μου έλεγαν. Τι να το κάνω, ρε κορίτσι μου, το αυτοκίνητο;».