Η παρακάτω παραλλαγή βασίζεται στο αρχικό κείμενο για το “σύνδρομο του ευεργετηθέντος αχάριστου”, με την ίδια έκταση, φιλικό και άμεσο ύφος, και με επιπλέον html κεφαλίδες όπου αλλάζει η θεματική. Όλες οι εικόνες, links και μονολόγοι έχουν διατηρηθεί στις ίδιες θέσεις.
Όταν βοηθάς κάποιον με την καρδιά σου, είναι συχνά πιο πιθανό να τον δεις αργότερα να σε αντιμετωπίζει με αχαριστία
Η σχέση ευεργέτη και ευεργετημένου δεν είναι πάντα ξεκάθαρη
Γιατί συχνά ξεχνάμε στα εύκολα ποιος μας στήριξε στα δύσκολα. Γιατί συχνά στηρίζουμε κάποιον μόνο και μόνο για το συμφέρον μας. Το σύνδρομο του ευεργετηθέντος αχάριστου… Όσο πιο πολύ βοηθάς κάποιον τόσο πιο πιθανό είναι να τον βρεις απέναντί σου.
Γιατί είναι τόσο εύκολο να ξεχνάμε ποιος ήταν εκεί όταν το χρειαζόμασταν. Γιατί μερικές φορές προσφέρουμε βοήθεια όχι από αγάπη, αλλά για να έχουμε ανταλλάγματα.
Και συχνά, όταν βοηθάμε, μέσα μας περιμένουμε αναγνώριση, επιβεβαίωση, ανταπόδοση. Όταν αυτή δεν έρχεται, γεννιέται η απογοήτευση και η πικρία.
Η ευθύνη μοιράζεται ανάμεσα σε δύο
Δεν είναι πάντα θέμα του ενός. Όταν εμφανίζεται η αχαριστία, υπάρχει ευθύνη και από τις δύο πλευρές. Και από αυτόν που προσέφερε και από εκείνον που δέχτηκε.
Κοίταξε βαθύτερα τι σου δείχνει αυτή η κατάσταση. Μάθε από αυτήν. Αναγνώρισε τι σε δίδαξε η εμπειρία.
Αν είσαι αυτός που προσέφερε, θα καταλάβεις ότι η πράξη της προσφοράς χρειάζεται εσωτερική ωριμότητα. Ο ευεργέτης δεν είναι απλώς ένας καλός άνθρωπος – είναι κάποιος που έχει δουλέψει με τον εαυτό του.
Κι αν βρεθείς στη θέση εκείνου που δέχτηκε βοήθεια, θα αντιληφθείς πως αργά ή γρήγορα θα βρεθείς κι εσύ στη θέση να προσφέρεις. Σε κάποιον άλλον, που ίσως θα έρθει για να «ισοφαρίσει» το χρέος.
Οι φίλοι είναι η πραγματική περιουσία
Η πιο πολύτιμη περιουσία μου είναι οι φίλοι μου. Και φίλους μου θεωρώ τους συγγενείς μου, τα παιδιά μου, τους συνεργάτες μου.
Όταν καταφέρνεις να αναδείξεις τον καλύτερο εαυτό του φίλου σου, είσαι πραγματικά τυχερός. Γιατί μέσα του αναγνωρίζεις και το δικό σου φως.
Δεν με απασχολεί πώς συμπεριφέρονται οι φίλοι μου σε άλλους ανθρώπους. Αν κάποιος τρίτος έχει θέμα μαζί τους, είναι δική του ευθύνη. Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα.
Με ενδιαφέρει η συμπεριφορά των φίλων μου προς εμένα. Κι όταν αυτή με απογοητεύει, κοιτάζω πρώτα μέσα μου: τι μήνυμα μου φέρνει; Τι συμπεριφορά δική μου πρέπει να αλλάξω; Τι μάθημα υπάρχει εδώ για μένα;
Αν το μάθημα είναι να απομακρυνθώ από ανθρώπους που θεωρούσα φίλους, τότε αυτό είναι. Όταν προσφέρεις κάτι αληθινό και ανιδιοτελές σε έναν φίλο, κάνεις μια «κατάθεση» σε μια αόρατη τράπεζα αφθονίας – και οι αποδόσεις είναι πολύ μεγαλύτερες απ’ ό,τι φαντάζεσαι.
Αγαπώ τον εαυτό μου μέσα από την τεράστια φιλική περιουσία που έχω γύρω μου!
Οι σκέψεις μας μπορούν να γίνουν παγίδα
Ο χειρότερος σύμβουλος που έχουμε είναι οι ίδιες μας οι σκέψεις.
Το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας είναι να κρατάμε τις σκέψεις μας μέσα μας.
Χρειάζεται να ακούμε και μια άλλη φωνή πέρα από εκείνη του εσωτερικού, ανασφαλούς εγώ μας.
Μια σκέψη φέρνει την άλλη, και πριν το καταλάβεις έχεις πλάσει ένα ολόκληρο σενάριο στο μυαλό σου. Ένα σενάριο που η κάθε αρνητική σκέψη το ενισχύει και το μεγεθύνει.
Και καταλήγεις να πιστεύεις πως η φούσκα αυτών των ψευδαισθήσεων δεν θα σπάσει ποτέ.
Όμως όλες αυτές οι σκέψεις πηγάζουν από το υποσυνείδητο – εκείνο που βλέπει «ανεμόμυλους» και όχι την πραγματικότητα.
Ό,τι μας περιβάλλει είναι καθρέφτες μας
Το σύμπαν δεν μας αφήνει μόνους. Μας στέλνει συνεχώς καθρέφτες – ανθρώπους, σχέσεις, καταστάσεις.
Συγγενείς, φίλους, ακόμη και αγνώστους. Για να μας βοηθήσουν να μοιραστούμε, να αντανακλαστούμε μέσα τους, και τελικά να επαναπροσδιοριστούμε.
Κι όμως, εμείς επιλέγουμε να κρυβόμαστε. Να παίζουμε κρυφτό με τον ίδιο μας τον εαυτό. Και το πιο ειρωνικό; Ποτέ δεν καταφέρνουμε να τον βρούμε!
ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΙΔΑΝΙΚΟ ΤΩΡΑ!