H Νήσος Χαρτ είναι το νησί των νεκρών.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της ΕΡΤ1, από τον 19ο αιώνα έθαβαν στο συγκεκριμένο νησί, στα ανοιχτά του Μπρονξ, όσους δεν είχαν συγγενείς, απόρους, αρρώστους και φυλακισμένους.
Συνήθως, τους έθαβαν κρατούμενοι σε μεγάλους τάφους, ενώ η μακάβρια ιστορία του νησιού αρχίζει το 1868. Τότε, η Νέα Υόρκη αγόρασε αυτό το μικρό, μακρόστενο νησί, στα ανοιχτά του Μπρονξ, έκτασης μόλις 130 στρεμμάτων, μήκους 1,6 χλμ. και πλάτους (στο μεγαλύτερο σημείο του) 400 μ.
Η αγορά έγινε ώστε να ενταφιάζονται εκεί άνθρωποι χωρίς οικογένεια, μωρά, που γεννήθηκαν νεκρά ή έχασαν πρόωρα τη ζωή τους, άποροι και άγνωστοι, που δεν τους αναζήτησε κανείς. Εν ολίγοις, πρόκειται για έναν ομαδικό τάφο.
Μόνο την πρώτη χρονιά ενταφιάστηκαν 1.875 άτομα, ενώ υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι έχουν ταφεί στο νησί, από βετεράνους του αμερικανικού εμφυλίου και θύματα των ναρκωτικών τη δεκαετία του 1960, μέχρι τα πιο πρόσφατα θύματα της κρίσης του AIDS, που θάφτηκαν, μάλιστα, τέσσερα μέτρα κάτω από τη γη, λόγω του φόβου και της άγνοιας για τον θανατηφόρο ιό.
Τη βαριά και σκοτεινή ιστορία του νησιού συμπληρώνουν σημερινά κεφάλαια, καθώς οι ανάγκες για νέους χώρους ταφής αυξάνονται δραματικά στη Νέα Υόρκη. Περίπου 24 σοροί θάβονται καθημερινά σε μακρόστενα ανοίγματα που σκάβονται στη γη, δίπλα σε εγκαταλελειμμένα παλιά κτίρια. Τις τοποθετούν αρχικά σε σάκους και μετά στα φέρετρα, τα οποία μεταφέρουν μετά με ανυψωτικά, το ένα δίπλα στο άλλο.
Πάνω στα φέρετρα μπαίνουν τα ονόματα των ανθρώπων που πέθαναν, μήπως κάποιος τους αναζητήσει όταν ο εφιάλτης του κορονοϊού τελειώσει. Κι όλα αυτά τη στιγμή που ο εφιάλτης συνεχίζεται με τους νεκρούς στις ΗΠΑ να ξεπερνούν τους 17.000.