Την έλεγαν Εριέττα…
Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι πάντα αβάσταχτη. Ωστόσο, για τις οικογένειες των θυμάτων μιας τραγωδίας, υπάρχει τουλάχιστον η μικρή παρηγοριά να γνωρίζουν τις ακριβείς συνθήκες της απώλειας και να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους με τον πρέποντα τρόπο. Δυστυχώς, στην περίπτωση της Εριέττας Μόλχο, που χάθηκε στο πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, ούτε αυτό δεν κατέστη δυνατό.
Η νεαρή φοιτήτρια, που επέστρεφε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη το μοιραίο βράδυ, είναι το 57ο και τελευταίο θύμα της τραγωδίας. Δύο χρόνια μετά, η οικογένειά της ζει με ένα αβάσταχτο βάρος: από την Εριέττα δεν βρέθηκε το παραμικρό ίχνος, αφήνοντας ανοιχτά ερωτήματα που ίσως να μην απαντηθούν ποτέ.
Τα ίχνη της χάνονται στο κυλικείο
Τη νύχτα του δυστυχήματος, μετά το αρχικό σοκ, ξεκίνησε η δύσκολη διαδικασία ανάσυρσης σορών από τα συντρίμμια. Οι διασωθέντες εντοπίστηκαν γρήγορα, ενώ τα σωστικά συνεργεία επικεντρώθηκαν στη συλλογή κάθε στοιχείου που θα μπορούσε να ταυτοποιήσει τους νεκρούς και να δώσει στις οικογένειές τους τη δυνατότητα ενός αποχαιρετισμού.
Ούτε γενετικό ούτε βιολογικό υλικό της εντοπίστηκε στο σημείο, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό για τους δικούς της ανθρώπους. Δύο χρόνια αργότερα, ο πόνος δεν έχει επουλωθεί, ενώ το ερώτημα του τι πραγματικά συνέβη εκείνη τη νύχτα μένει αναπάντητο.
Μια οικογενειακή ιστορία γεμάτη τραγικές συμπτώσεις
Πρόσφατα, εκδόθηκε ένα λεύκωμα με τίτλο «Εριέττα 28.02.23», με όλα τα έσοδα να διατίθενται για την υποτροφία «Εριέττα Μόλχο», που θα χορηγείται μέσω του Κολλεγίου Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη – την πόλη όπου σπούδαζε το κορίτσι που τόσο άδικα χάθηκε.
Η οικογένεια Μόλχο έχει βαθιές ρίζες στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη με ιστορική εβραϊκή κοινότητα, που υπέστη βαριές απώλειες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μάλιστα, η γιαγιά της Εριέττας ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες που στοιβάχτηκαν στα «τρένα του θανάτου» με προορισμό το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Παρότι το 1943 κατάφερε να επιστρέψει από ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό, η μοίρα επιφύλαξε στην εγγονή της έναν άλλο, εξίσου τραγικό δρόμο.
Οδυνηρή ειρωνεία της ιστορίας: ο θάνατος που η γιαγιά της απέφυγε σε μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ανθρωπότητας, βρήκε την Εριέττα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, χωρίς καν να αφήσει πίσω του κάποιο ίχνος.