Καθώς η Ελλάδα ζούσε τη μεγαλύτερη αθλητική στιγμή της ιστορίας της, ένα έγκλημα που πέρασε στα ψιλά άλλαξε για πάντα τη ζωή μιας οικογένειας στη Βλάστη Κοζάνης. Η 15χρονη Φιλιώ Αντωνιάδου δολοφονήθηκε το ίδιο βράδυ που η χώρα πανηγύριζε το Euro 2004.
Το βράδυ του τελικού και η εξαφάνιση
Ήταν 4 Ιουλίου 2004. Όλη η Ελλάδα είχε στραμμένο το βλέμμα της στον τελικό του Euro. Η αναμέτρηση με την Πορτογαλία είχε καθηλώσει μικρούς και μεγάλους, σε πλατείες, σπίτια και καφετέριες. Όμως την ίδια στιγμή, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, στο μικρό ορεινό χωριό της Βλάστης Κοζάνης, ένα κορίτσι εξαφανιζόταν.
Η Τριανταφυλλιά Αντωνιάδου, ή Φιλιώ όπως την αποκαλούσαν όλοι, περνούσε το καλοκαίρι της στο χωριό με την οικογένειά της. Εκείνο το βράδυ είχε κανονίσει να βγει με τις φίλες της για να δουν μαζί τον μεγάλο αγώνα. Επέστρεψε από το μπάνιο με συγγενείς και ετοιμαζόταν να συναντήσει την παρέα της, όταν προέκυψε ένας μικρός καυγάς με τη μητέρα της για ένα τζιν παντελόνι που δεν ήταν δικό της.
Η Φιλιώ ανέβηκε στο δωμάτιό της εκνευρισμένη. Όμως λίγο πριν τα μεσάνυχτα, έφυγε αθόρυβα από το σπίτι χωρίς να γίνει αντιληπτή.
Όταν δεν επέστρεψε μέσα στη νύχτα, οι γονείς της δεν ανησύχησαν αρχικά. Ήταν συνηθισμένο να κοιμάται σε φιλικό σπίτι. Όταν όμως διαπίστωσαν ότι δεν είχε πάει πουθενά και οι φίλες της δεν την είχαν δει καθόλου εκείνο το βράδυ, σήμανε συναγερμός. Η αστυνομία ειδοποιήθηκε και ξεκίνησαν έρευνες.
Μόνο μια φίλη της από την Αθήνα, η Ζωή Στόγια, ανέφερε ότι μίλησαν στο τηλέφωνο εκείνο το βράδυ γύρω στα μεσάνυχτα. Στην αρχή ακουγόταν φασαρία, αλλά μετά σιωπή. Η Φιλιώ είχε προφανώς απομακρυνθεί. Κανείς δεν έμαθε ποτέ πού βρισκόταν.
Το άψυχο σώμα και τα ευρήματα
Τρεις μέρες μετά την εξαφάνισή της, στις 7 Ιουλίου, ένας βοσκός βρήκε το σώμα της Φιλιώς σε δασική περιοχή, δυόμισι χιλιόμετρα από το χωριό. Η εικόνα ήταν φρικτή. Ματωμένη πέτρα, κηλίδες αίματος, και το σώμα του κοριτσιού με εμφανή σημάδια βίας.
Το τζιν παντελόνι της ήταν ξεκούμπωτο, το λευκό μπλουζάκι της ποτισμένο με αίμα, και το πρόσωπό της είχε καλυφθεί από ένα βαθύ τραύμα στο κεφάλι. Σε κοντινή απόσταση εντοπίστηκε η πέτρα με αίμα — πιθανολογήθηκε ως το όπλο του εγκλήματος.
Η ιατροδικαστική έκθεση ανέφερε:
«Βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση, προκληθείσα δια θλώντος οργάνου, συνεπεία της οποίας επήλθε ο θάνατος».
Παράλληλα, η κατάσταση των ρούχων, οι μώλωπες στον μηρό και οι εκδορές σε ευαίσθητα σημεία ενίσχυαν τις υποψίες ότι είχε προηγηθεί απόπειρα σεξουαλικής κακοποίησης.
Αμέσως ξεκίνησαν εξετάσεις DNA και τοξικολογικοί έλεγχοι, με συλλογή υλικού από τα ζωτικά όργανα και δείγματα από το σώμα της Φιλιώς. Όμως το έγκλημα παρέμενε ανεξιχνίαστο.
Η ανώνυμη πληροφορία και οι πρώτοι ύποπτοι
Μέσα από τις καταθέσεις και την εξέταση μαρτύρων, προέκυψε μια ανώνυμη καταγγελία. Υπέδειξε τον Η.Ζ., κάτοικο της περιοχής. Εκείνος υποστήριξε πως το βράδυ του τελικού είδε τον αγώνα σε καφετέρια και μετά πήγε στο σπίτι του αδελφού του. Αργότερα επέστρεψε στο πατρικό του. Αρνήθηκε πως γνώριζε τη Φιλιώ.
Ωστόσο, από τις έρευνες προέκυψαν ενδείξεις που έφεραν στο προσκήνιο δύο υπόπτους: τον Η.Ζ. και τον Π.Μ., 31 ετών, από την Πτολεμαΐδα. Ο δεύτερος ήταν ηλεκτροσυγκολλητής και γνωστός στις καφετέριες της περιοχής.
Αρχικά, ο Η.Ζ. αρνήθηκε ότι είχε οποιαδήποτε γνώση. Όμως τον Ιανουάριο του 2005, σε νέα κατάθεση, ανέφερε ότι είδε τον Π.Μ. μέσα σε ένα αυτοκίνητο Rover με συνοδηγό κάποιον — χωρίς να διακρίνει ποιος ήταν. Το αυτοκίνητο έστριψε προς τον χωματόδρομο, εκεί όπου τελικά εντοπίστηκε το πτώμα.
Ο ίδιος ισχυρίστηκε πως φοβόταν να μιλήσει, καθώς είχε δεχτεί απειλές και είχε την εντύπωση ότι θα θεωρηθεί ένοχος.
Ο Π.Μ. αρνήθηκε κάθε εμπλοκή. Όπως είπε:
«Δεν την γνώριζα».
Η δίκη και η αθώωση
Το 2006, ο Π.Μ. οδηγήθηκε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Καστοριάς με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση. Βασικός μάρτυρας ήταν ο Η.Ζ., ο οποίος κατέθεσε ενώπιον του δικαστηρίου:
«Πήρα το αυτοκίνητο να φύγω. Στο σχολείο είδα τον κατηγορούμενο και το κοριτσάκι να μπαίνουν στο Rover. Τον είδα να στρίβει στον χωματόδρομο. Είδα το κοριτσάκι κάτω κι αυτόν με την πέτρα. Του φώναξα: “Τι έκανες;” Ήρθε πάνω μου με την πέτρα και μου είπε: “Σταμάτα ρε πούστη, θα σε σκοτώσω! Θα πω ότι το κάναμε μαζί!”»
Κατέθεσε ακόμη πως αργότερα δέχτηκε απειλές και του προσφέρθηκαν 2.000 ευρώ για να σιωπήσει:
«Θα γεμίσεις κανέναν λάκκο αν μιλήσεις…»
Η απόφαση ήταν οριακή. Αν και οι τακτικοί δικαστές ψήφισαν υπέρ της ενοχής, οι ένορκοι είχαν αμφιβολίες. Ο Π.Μ. αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών.
Η δικαστική απόφαση και το αδιέξοδο
Το 2008, η υπόθεση εξετάστηκε εκ νέου στο Εφετείο Κοζάνης. Και πάλι, ο Π.Μ. κρίθηκε αθώος. Το 2009, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ζήτησε νέα δίκη. Η αναψηλάφηση έγινε το 2011, με νέους μάρτυρες και στοιχεία. Όμως στις 23 Ιουνίου, το δικαστήριο αποφάσισε με ψήφους 6–1 την οριστική αθώωση του Π.Μ.
Η απόφαση ήταν αμετάκλητη. Πλέον, δεν μπορούσε να δικαστεί ξανά για την ίδια υπόθεση.
Η σιωπή του χωριού και το αναπάντητο γιατί
Από τότε, η υπόθεση της Φιλιώς έμεινε στο σκοτάδι. Η τοπική κοινωνία της Βλάστης σιώπησε. Κανείς δεν μίλησε ξανά.
Ο φάκελος έκλεισε. Όχι όμως και οι πληγές.
Εκείνη τη νύχτα του θριάμβου για την Ελλάδα, ένα κορίτσι έσβηνε μόνο του, σε έναν χωματόδρομο, μακριά από τις φωνές και τα φώτα των πανηγυρισμών.
